Με οργή και θυμό, αλλά και με μυαλό ψηφίζουμε αύριο…
Να ανάψει ένα φωτάκι στο βάθος του τούνελ. Ότι το καράβι θα έχει πια καλύτερο καπετάνιο, μούτσο και πλήρωμα, με ικανότητες να στρίψουν το τιμόνι, να αλλάξει πορεία το σκάφος και το παγόβουνο να παραμείνει στον νοσηρό (μόνο;) εγκέφαλο του Παπακωνσταντίνου που έλεγε ότι πάει κατευθείαν για σύγκρουση… Προφανώς γιατί αυτή ήταν η εντολή…
Δεν μπορεί κανένας να αφαιρέσει το δικαίωμα του πολίτη να τιμωρήσει εκείνους που τον γέλασαν. Που του είπαν ψέματα. Και από πάνω του πέταξαν στα μούτρα, ότι εσύ φταις, διεφθαρμένε. Όμως η τιμωρία είναι η μια πλευρά της ψήφου. Έχει και το μήνυμα ότι τώρα ΘΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ. Σήμερα μιλάω εγώ. Αυτοκτονικός αποδείχθηκε ο μονόδρομός σας. Δεκάδες χιλιάδες λουκέτα έφερε. Πάνω από 1.000.000 ανέργους.
Κατέβασε στον τάφο την αγορά. Ων ουκ έτσι αριθμός οι ακάλυπτες επιταγές. Αμέτρητες οι διαταγές πληρωμών. Ένα βήμα πριν από τη φυλακή πάρα πολλοί…
Την οδό της σωτηρίας αναζητεί ο ελληνικός λαός. Με την ψήφο μπορεί να δείξει προς τα πού βρίσκεται…
Σήμερα οι πολίτες αποφασίζουν. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το ποιος θέλουν να τους κυβερνήσει. Να τους οδηγήσει στη σωστή πόρτα εξόδου, μακριά από την πυρκαγιά που κατακαίει τα πάντα και αφήνει πίσω της ερείπια. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται… Και δεν θα μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν τι συμβαίνει…
Αντίθετα με εκείνους που λένε ότι δεν πρέπει να ψηφίσουμε με οργή και θυμό, αλλά με… νηφαλιότητα, την ώρα που καίγεται το σπίτι σου, εμείς θα πούμε ναι, να πας με οργή και με θυμό στην κάλπη. Αλλά και με μυαλό και χωρίς φόβο και τρόμο… Και τότε σίγουρα από την κάλπη θα ξεπροβάλει ένα αύριο, που δεν θα έχει καμία σχέση με το χθες…
ΥΓ.: Καλό θα είναι να μην κρατάμε μεγάλα καλάθια για την πολύφερνη νύφη, όπως μας παρουσιάζουν, τον Ολάντ. Αν εμείς δεν μπορούμε μόνοι μας να σταθούμε στα πόδια μας, κανένας ξένος ποτέ δεν μας έδωσε τίποτε τζάμπα. Τα πήρε πολλαπλάσια. Αυτό ζούμε και σήμερα…