ΜΕ ΘΥΜΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ…

Όσο για το αποτέλεσμα, άγνωστο, αλλά περίπου προβλεπόμενο, μέχρι τη δύση του ηλίου της πιο ερμαφρόδιτης κάλπης που είδε αυτός ο τόπος, ο Θεός να βάλει το χέρι του, αν και αυτός έχω την εντύπωση ότι μας ψιλοβαρέθηκε, υπακούοντας για μια ακόμα φορά στη συμβουλή του μονογενούς του «πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Να και το θρησκευτικό μας που μας έπιασε, όπως κάθε φορά που κάνουμε το σταυρό μας όταν φτάνουμε τσίμα-τσίμα στο χείλος του γκρεμού. Και ελάτε τώρα και μη μου κάνετε τους «υπεράνω», αφού στις μεγάλες σφίξες όλοι τον κάνουμε, ακόμα και μουλωχτά με το χέρι μας μέσα στο παντελόνι. Πιστεύω ότι κανένας δεν μπορεί ούτε και στο περίπου να προβλέψει το τερατάκι, αν όχι και την καρατερατάρα που πρόκειται να βγει από την ύπουλη κοιλιά της αυριανής κάλπης που μήνες τώρα βρισκόταν σε κατάσταση κυβερνητικής εγκυμοσύνης. Και οι πρώτοι που θα εκπλαγούν θα είναι οι «δόκτορες» των προβλέψεων και των σφυγμομετρήσεων που άλλα μας έλεγαν, άλλα προέβλεπαν με επιστημονική σιγουριά καφετζούδων και που το πιθανότερο είναι να πάνε στο σπίτι τους και όρκο να κάνουν ότι δεν θα ξαναμιλήσουν. Και σ’ αυτήν την απόφαση, το μοναδικό ελαφρυντικό τους θα είναι ότι ίσως για πρώτη φορά έπαιξε τόσο αποφασιστικό, όσο και καταλυτικό ρόλο, ένας σίγουρα όχι καλός σύμβουλος ενός λαού που κλήθηκε να πάει στις κάλπες του για να αποφασίσει για την επόμενη μέρα του: Ο ΘΥΜΟΣ!

Με το θυμό στην τσέπη θα πάμε αύριο στα εκλογικά κέντρα, με μια διάθεση σαν να μας άφησε άγρυπνους όλη τη νύχτα ένας βασανιστικός πονόδοντος, αν όχι και κάτι χειρότερο. Ένας σύμβουλος που, αντίθετα με την ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό που χρειάζεται σ’ αυτές τις καθοριστικές αποφάσεις, καθοδηγούμενος από την αγανάκτηση, την απογοήτευση, την προδοσία, τον εμπαιγμό, τις καταχρήσεις, την ασυδοσία εκείνων που μας οδήγησαν στην καταστροφή και μας ξαναζητούν την εμπιστοσύνη μας, λες και η εμπιστοσύνη είναι χαρτομάντιλο της μιας χρήσης για να φυσήξεις τη μύτη σου. Τι να σου κάνει όμως και ο θυμός, όταν τα πάντα τον έχουν φέρει στο «αμήν»; Ποιος τον κρατάει; Ποιος μπορεί να τολμήσει για να του κρατήσει το χέρι που είναι έτοιμο να σπάσει βιτρίνες, να δώσει κλοτσιές σε ό,τι βρει μπροστά του, να πετάξει γιαούρτια, αυγά, σκουπιδοντενεκέδες και αυτά είναι τα λιγότερα, τα σχεδόν προειδοποιητικά που μπορεί να κάνει ο θυμός στην ώρα της απελπισίας του. Και αυτήν την απελπισία πρέπει να την προσέξουν καλά αυτοί που υποτίθεται ότι κάθονται στις επίσημες πολυθρόνες με τα χάρτινα πόδια, όταν τη Δευτέρα το πρωί δουν στις φασκιές τους το τέρας που θα ξεγεννήσει ο αυριανός ερμαφρόδιτος τοκετός…

Οι πιο μεγάλες δυσκολίες αρχίζουν από το πρωί της Δευτέρας, όταν οι φιλοδοξίες των περισσότερων θα έχουν εισπράξει το «όχι» τους και το καλύτερο που θα έχουν να κάνουν είναι να πάνε στα σπίτια τους και οι υπόλοιποι με το αμφιλεγόμενο και μουδιασμένο αλλά και αναποτελεσματικό «ναι» που μπόρεσαν να επιτύχουν, θα πρέπει να ξεχάσουν τα μεγάλα λόγια, τις ανεδαφικές υποσχέσεις και τους κούφιους εγωισμούς γιατί δεν πάει άλλο. Και να μην το επαναλάβουμε το πόσο κακός σύμβουλος είναι ο θυμός. Αυτόν να τρέμουν…

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΜΗΣΗ

Δύο ακόμα ελληνικά θεατρικά έργα, κλασικά στο είδος τους θα τα λέγαμε, διάλεξε για να τιμήσει την ελληνική θεατρογραφία το Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδας, που από τον καιρό που η πορεία του βρίσκεται στα χέρια του Σωτήρη Χατζάκη σημειώνει αξιοσημείωτες επιτυχίες και ειδικότερα στον τομέα της αντιμετώπισης των Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων. Τη «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά και τους «Γερμανούς ξανάρχονται» της συγγραφικής δυάδας Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, τους θεατρικούς «διόσκουρους» όπως τους είχαν βαφτίσει την εποχή της μεγάλης τους συγγραφικής παραγωγικότητας.

Ποτέ τόσο επίκαιρη όσο αυτή την εποχή της ξεφτίλας των επωνύμων που κάνουν αυτό ακριβώς που πριν από 60 χρόνια είχε επισημάνει ο μεγάλος κωμωδιογράφος μας, ο Δημήτρης Ψαθάς, χρησιμοποιώντας το όνομα της ηρωίδας του που είχε βαφτίσει την ψεύτικη κοινωνική «υπερπήδηση»… Σουσουδισμό, και που όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης, που έχει επιμεληθεί το ιδιαίτερα καλαίσθητο πρόγραμμα: «Είναι μια χαζή που επιμένει να ζει σε έναν άλλο κόσμο. Είναι μια Ελληνίδα Μπλανς Ντιμπουά, γραμμένη μια δεκαετία πριν ο Τένεσι Ουίλιαμς συλλάβει τη δική του ηρωίδα στο “Λεωφορείο ο Πόθος”, δηλαδή μια παρόμοια Μαντάμ Σουσού, που πολλές από αυτές τις βλέπουμε να φιγουράρουν ως “επώνυμες” στα πρωινάδικα της τηλεόρασης». Και ο Γιώργος Αρμένης, που σκηνοθέτησε την παράσταση, συμπληρώνει: «Πρόκειται για το έργο του Δημήτρη Ψαθά που διαισθάνθηκε τον κίνδυνο του νεοέλληνα, τη ροπή του στο δήθεν, στο σνομπ, σε μια χρονολογία που η χώρα έβγαινε από ένα φασιστικό πόλεμο και από έναν εμφύλιο, από τον ερχομό των Αμερικάνων με το σχέδιο Μάρσαλ και την Ούνρα, που γέμισε την επαρχία με παρδαλά βρακιά, γάλα σκόνη και φιστικοβούτυρο» και που όλα αυτά τα έχουμε πει πρόσφατα στα σημειώματα της Κυριακής και δεν έχω παρά να χαιρετίσω την απόφαση να βγάλει από το ντουλάπι τη «Μαντάμ Σουσού», το ίδιο φρέσκια, όσο και «καταγγελτική» όπως τον καιρό που πρωτοανέβηκε.

Όπως εύστοχη και με την ίδια λογική της επικαιρότητας είναι η απόφαση του ΚΘΒΕ να ανεβάσει και μια άλλη, κλασική θα τη λέγαμε κι αυτή, τους «Γερμανούς που ξανάρχονται», κάτω από άλλες συνθήκες τότε που πρωτοανέβηκε (1946) και με διαφορετικές συνθήκες η τωρινή «επιστροφή» τους. Και που, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει στο πρόγραμμα της παράστασης ο σκηνοθέτης του ίδιου έργου, ο Γιάννης Ρήγας, αλλά τώρα κάτω από άλλη ματιά: «Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πολέμησαν στο Αλβανικό, στα Δερβενάκια, στο Ρούπελ, που ακολούθησαν τις σορούς του Παλαμά και του Σεφέρη σε καιρούς δύσκολους». Όμως που με ένα περίεργο και ακατανόητο τρόπο κατέχουν το αυτονόητο «ότι μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα έχει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο».

Να προσθέσω ακόμα τα καλύτερα λόγια μου που το πρόγραμμα της παράστασης είναι μια πιστή αντιγραφή εφημερίδας με γεγονότα, συμβάντα, ακόμα και με το τι έπαιζαν τότε οι κινηματογράφοι, το 1947. Από τα προγράμματα, δηλαδή, που βγαίνοντας από μια θεατρική παράσταση, δεν τα αφήνεις στην πολυθρόνα που καθόσουν, αλλά τα παίρνεις μαζί σου στο σπίτι σου κι άσʼ το εκεί να βρίσκεται. Ψωμί σου ζητάει;

Ένα ακόμα από τα μαθήματα σωστών επιλογών θεατρικού ρεπερτορίου που δίνει ο Σωτήρης Χατζάκης με την ευδόκιμη θητεία του στο Κρατικό Β. Ελλάδας και που μακάρι πολλοί από τους όψιμους θιασάρχες και πρωταγωνιστές να ακολουθούσαν τα βήματά του, αντί, σε κρίσιμες εποχές να πετούν τα λεφτά τους, που τις περισσότερες φορές δεν τα έχουν κιόλας, σε εισαγμένα κατασκευάσματα, όπου η σεξουαλική ανωμαλία δίνει και παίρνει…

ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΟΜΩΝ ΑΝΕΚΔΟΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ «ΣΟΥΡΓΕΛΩΝ» ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ…

• ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ με πολλούς τρόπους να εξηγήσω την ομαδική μανία της αξυρισιάς που έχει κατακτήσει τους περισσότερους των αστέρων του τηλεοπτικού μας πανοράματος. Στάθηκε όμως αδύνατον να βρω μια λογική εξήγηση. Αξύριστος σχολιάζει στο MΕGΑ ο κ. Παύλος Τσίμας, αξύριστος τελευταία και ο κ. Στρατής Λιαρέλλης στον ΑΝΤ-1, το ίδιο και ο περιφερόμενος από χωρίου εις χωρίον Γρηγόρης, που δεν κατάλαβα ποτέ τι είναι περισσότερο, «άνθρωπος για όλες τις δουλειές» ή ανά τακτά χρονικά διαστήματα περιστασιακός εραστής, αξύριστος κι αυτός, όπως το ίδιο κάθε πρωί με τα γένια του και ο Φερεντίνος με την πολυδιάστατη τηλεοπτική του παρουσία, έχει να ρίξει ξούρισμα εβδομάδες τώρα. Εσχάτως αξύριστος και ο συνήθως κομψεπίκομψος εκπρόσωπος του «λάιφ τάιμ» Πέτρος Κωστόπουλος, που έτσι όπως βγαίνει μέσα στο άγριο μεσάνυχτο θυμίζει κάτι από Κρίστοφερ Λι. Τι είναι τώρα όλη αυτή η ομαδική αξυρισιά, που κάθε άλλο συνηγορεί για τη γοητευτική τους εμφάνιση; Συμπαράσταση στη γενική μας λυπητερή ατμόσφαιρα, όπως κάποια εποχή έμεναν για μερικές μέρες αξύριστοι οι τεθλιμμένοι σύζυγοι ή μήπως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις περικοπές των αποδοχών τους, που έχουν επιβάλει τα τηλεοπτικά τους αφεντικά; Έτσι που δεν τους περισσεύουν μερικά ευρώ για να αγοράσουν τα ξυραφικά τους; Αμάν, κύριοι, ξυριστείτε γιατί μας έχουν πνίξει οι τρίχες σας…

• ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ Μιχάλη Γιαννάτο, από λίγο ως πολύ, όλοι τον γνωρίζετε, περισσότερο με το χαρακτηριστικό του πρόσωπο στο οποίο οφείλει και τις περισσότερες κινηματογραφικές και θεατρικές του παρουσίες, παρά με το όνομά του που δεν ξεχωρίζει. Είναι ίσως ο ηθοποιός που έχει παίξει στις περισσότερες ξένες παραγωγές επειδή μιλάει άνετα πολλές ξένες γλώσσες, όπως θυμάμαι και τον Θανάση Βέγγο που τον θεωρούσε πολύτιμο συνεργάτη του στις θεατρικές του εξορμήσεις. Χρόνια μαζί του, όπως και δεν μου είναι εύκολο να μετρήσω πόσες φορές τον ειδοποιούσα και τηλεφωνικά ακόμα ότι «Μιχάλη, τη Δευτέρα έχεις γύρισμα». Περιζήτητος λοιπόν ο Μιχάλης Γιαννάτος, γι’ αυτό και στενοχωρήθηκε πολύ όταν τον είδα πριν από μέρες σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ να δηλώνει ότι είναι άνεργος και ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Λυπάμαι, ρε Μιχάλη, αλλά δεν είσαι μόνος. Το «τσουνάμι» της κατάρρευσης έχει ρημάξει το χώρο μας…

• ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ τι σχέση έχει η Ελλάδα με όλα αυτά τα αξιολύπητα «ψώνια» που κάθε Κυριακή βράδυ φιλοξενεί ο ΑΝΤ-1 στην εκπομπή «Ελλάδα, έχεις ταλέντο», όπου οι περισσότερο ένοχοι και αξιοκατάκριτοι για τον κανιβαλισμό τους είναι τα τρία μέλη της κριτικής επιτροπής με κυριότερη την κ. Μανωλίδου, που με τις γελοίες αντιδράσεις της κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη, μετέχουσα και η ίδια στο «σούργελο». Ως πότε η υποβάθμιση και ο εξευτελισμός του «ζωικού» βασιλείου;