Ενεργοποιούν και ήδη επιταχύνουν τους πειρατικούς σχεδιασμούς τους

Όχι μια φορά (και όχι τώρα που τα πράγματα μπαίνουν στην τελική τους ευθεία), αλλά με πλειάδα ειδικών αναφορών από αυτή εδώ τη στήλη είχαμε προειδοποιήσει γι’ αυτά. Και για όσα δηλαδή συμβαίνουν στην Κύπρο και για όσα μεθοδικότατα και σταθερά η Άγκυρα προετοιμάζει στον χώρο του Αιγαίου, και ειδικότερα στις νοτιοανατολικές παρυφές των ελληνικών κυριαρχικών ορίων. Μέχρι σημείου όχι απλώς φορτικότητας, αλλά και εν πολλοίς γραφικότητας.

Με συνεχείς αναμηρυκασμούς των κραυγαλέων κινδύνων. Κυρίως όμως των παραγώγων που θ’ ανακύψουν, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο, τους δύο δηλαδή κρατικούς πυλώνες του Ελληνισμού, που, ενώ είναι ενσωματωμένοι όχι απλώς στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, στοχοποιούνται «και τείνουν» να λεηλατηθούν από τον νέο αδηφάγο Αττίλα.

Συνεργούντων και των χρόνιων φοβικών μας συνδρόμων. Και όχι μόνον, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, λόγω αδυσώπητων περισπασμών και κακοήθων παθογενειών που συνέχουν και αφοπλίζουν τις ελληνικές δυνατότητες. Ουδείς ουσιαστικά βλέπει τι τεκταίνεται.

Βλέπουμε μεν, παραβλέπουμε δε! Και φυσικά ενώ ακούμε όσα προάγονται με τρόπο προκλητικό, εντούτοις αντιπαρερχόμεθα όσα η τουρκική στρατηγική προετοιμάζει. Γιατί αφενός η προσοχή των Ελλήνων είναι εστιασμένη στα όσα βαναύσως κρεουργούν την εθνική καθημερινότητα και ταπεινώνουν τους πολίτες, αφετέρου η χρεοκοπία που συντελείται αποδομεί τις δυνατότητες και αποσυνθέτει τις αντιστάσεις. Η πάσα και πικρή αλήθεια.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η τουρκική κακοβουλία επέλεξε την τελική ευθεία του προεκλογικού πάθους για να ενεργοποιήσει αυτούς τους έωλους σχεδιασμούς της και για να επιταχύνει τις πειρατικές της στοχοθεσίες, οι οποίες φυσικά και δεν αναχαιτίζονται με συνήθη διπλωματικά διαβήματα, που ήδη έγιναν, και τα οποία ο τουρκικός υψαυχενισμός ούτε καν καταγράφει ως παραληφθέντα(!), καθώς ούτε καν οχλούν. Γιατί ουδέν οχλεί ουδένα όταν δεν επιφέρει κόστος. Η άλλη κοινή μεν, αλλά και ακόμη πικρότερη αλήθεια. Το είχαμε προεπισημάνει. Το επανεπισημαίνουμε:

Η Άγκυρα ως προς αυτά δεν ελίσσεται. Αντιθέτως, εννοεί αυτά που με πειρατικές παρεμβάσεις απειλεί. Θα προχωρήσει. Να μην έχουμε αμφιβολίες. Και φροντίζει ακριβώς (κι επιμελώς) να οπλίζεται με κάθε τρόπο. Και με νομικά ερείσματα και με στρατηγικές προσεγγίσεις.

Αφενός κωδικοποιώντας παράλληλα προηγούμενα ομοιότυπων ζητημάτων και αφετέρου προετοιμάζοντας συνεννοήσεις με άλλες χώρες των οποίων η ΑΟΖ εφάπτεται αυτών των παραμέτρων, εν προκειμένω με την Αίγυπτο, δημιουργώντας κατάσταση που ευθέως θα διασπά την ενότητα του ελλαδικού και κυπριακού θαλάσσιου χώρου (μεταξύ Πάφου και Καστελλόριζου), που αποτελούσε μέχρι προ μερικών ετών τη γεωγραφική διάσταση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου των δύο υπό τις ιστορικές περιστάσεις κρατικών πυλώνων του Ελληνισμού. Δόγματος που αφέθηκε από την Αθήνα (και τη Λευκωσία) να εκφυλισθεί.

Και βεβαίως, το αμέσως κρισιμότερο: Αυτή η ίδια στρατηγική διεμβολίζει καίρια τη μελλοντική άσκηση του φυσικού δικαιώματος της Ελλάδος όσον αφορά την ανακήρυξη δικής της ΑΟΖ σ’ αυτήν τη ζωτική από κάθε άποψη γεωγραφία.

Κάτι που εάν αφεθεί να επισυμβεί -με ολοκλήρωση της τουρκικής πειρατείας- θα αποβεί μείζων (για να μην πούμε θανάσιμος) γεωπολιτικός ακρωτηριασμός για την Ελλάδα. Κι αυτό θα ήτο τουλάχιστον εγκληματικό εάν συνετελείτο, ενώ θα μπορούσε ν’ αποσοβηθεί.

Και πρέπει ν’ αποσοβηθεί, με την ανάπτυξη και ενεργοποίηση αποτελεσματικής αποτρεπτικής στρατηγικής, η οποία προϋποθέτει πολλά και κυρίως συγκεκριμένα. Μεταξύ άλλων, την εμπέδωση ενιαίου μετώπου με την Κύπρο αφενός και αφετέρου με την υλοποίηση επιτέλους στρατηγικού άξονα με το Ισραήλ, τώρα που οι συνθήκες το επιτρέπουν και οι ανάγκες το επιβάλλουν.

Διαφορετικά θα έχει χαθεί όχι μια ευκαιρία για μας, αλλά ενδεχομένως και μια καίρια παράμετρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αν όχι κι ένα μέρος της εδαφικής κυριαρχίας. Κι αυτό μας χρεώνει με ασήκωτες ευθύνες…