Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1
Την παρακάτω είδηση την αφιερώνουμε στους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες, για να δουν πώς ενεργούν οι κυβερνήσεις που πονάνε τον λαό τους και αγωνίζονται για την ανάπτυξη της οικονομίας τους. Στις αρχές του περασμένου μήνα, η Πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ αποφάσισε να λάβει μέτρα για τον καθορισμό νέας ενεργειακής πολιτικής. Και θέλησε να ορίσει πλαφόν στις εγχώριες τιμές του πετρελαίου, προτεραιότητα στην κάλυψη των εγχώριων αναγκών και εισαγωγή των κερδών στην Αργεντινή από τις εξαγωγές εγχώριων πετρελαϊκών προϊόντων. Τον καιρό που η Αργεντινή βρισκόταν κάτω από την επιτήρηση του ΔΝΤ, η τότε κυβέρνηση της χώρας είχε υποχρεωθεί να αποκρατικοποιήσει την πετρελαϊκή εταιρεία YPF, η οποία πουλήθηκε στην ισπανική Repsol. Η Αργεντινή τότε διέθετε κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Βάκα Μουέρτα, αλλά με περιορισμένη παροχή. Τώρα βρέθηκαν πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή αυτή. Και η ισπανική αγοράστρια εταιρεία θέλησε να την πουλήσει στους Κινέζους. Σε αντίδραση, αμέσως η κυβέρνηση της Αργεντινής προέβη και πάλι στην κρατικοποίηση της εταιρείας YPF, για να μπορεί ανεμπόδιστα να εφαρμόσει την ενεργειακή πολιτική που συμφέρει τον λαό και εξυπηρετεί την αναπτυξιακή πορεία της Αργεντινής. Φυσικό ήταν η επανακρατικοποίηση αυτή να προκαλέσει την αντίδραση των ΗΠΑ, που ευνοούν την ιδιωτικοποίηση σε κάθε δραστηριότητα, της Μαδρίτης φυσικά, αφού επλήγη μεγάλη ισπανική πετρελαϊκή εταιρεία, και του Μεξικού, καθώς μεξικανική εταιρεία διέθετε ένα τμήμα των μετοχών της επιχείρησης που κρατικοποιήθηκε ξανά. Όμως ικανοποιήθηκε και η υπόσχεση που είχε δώσει προεκλογικά η Πρόεδρος της Αργεντινής Δημοκρατίας, ότι όραμα και σκοπός της ζωής της είναι να επαναφέρει υπό κρατική ιδιοκτησία όλες τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις της Αργεντινής, τις οποίες είχαν αρπάξει έναντι πινακίου φακής οι δανειστές της χώρας αυτής. Τώρα που οι δανειστές της Ελλάδας ζητούν την ιδιωτικοποίηση των πάντων προκειμένου να ικανοποιηθούν, το παράδειγμα της Αργεντινής και το όνειρο της κυβέρνησής της θα πρέπει να συνετίσει και τη δική μας πολιτική ηγεσία. Διαφορετικά η χώρα μας θα αντιμετωπίσει αφάνταστες δυσχέρειες στο μέλλον.
2
Για τη φετινή χρονιά, οι προβλέψεις για τον τουρισμό δεν είναι τόσο ενθαρρυντικές. Για πολλούς και διαφόρους λόγους οι τουρίστες από τις Δυτικές χώρες φαίνεται ότι θα μειωθούν σημαντικά. Η Ελλάδα θα περιμένει κάποιες ανάσες από τους τουρίστες που προέρχονται από τις επονομαζόμενες αναπτυσσόμενες ή -αν προτιμάτε- αναδυόμενες τουριστικές αγορές. Και από τουρίστες που θα προέρχονται από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, αλλά βέβαια αυτοί θα είναι και περιορισμένοι στον αριθμό και με περιορισμένη αγοραστική δυνατότητα. Επομένως θα πρέπει οι προσπάθειες του υπουργείου Τουρισμού να επικεντρωθούν στην προσέλκυση τουριστών από τις αναδυόμενες τουριστικά αγορές. Και τέτοιες θεωρούνται η Ιαπωνία, η Κίνα, η Αυστραλία και κυρίως η Ρωσία. Το ελληνικό υπουργείο Τουρισμού, που φυσικά υπολειτουργεί τώρα ως υφυπουργείο, έχει καθήκον να μελετήσει τις προϋποθέσεις και τις απαιτήσεις που έχουν οι τουρίστες των χωρών αυτών, ώστε η εδώ είσοδός τους και η παραμονή τους στη χώρα μας να είναι όσο το δυνατόν άνετες και ευχάριστες. Περιττό να σημειώσουμε ότι η τουριστική βιομηχανία στην Ελλάδα είναι από τους σημαντικότερους κλάδους της επιχειρηματικής δραστηριότητας και οι εδώ αγορές από τους ξένους τουρίστες ελληνικών προϊόντων είναι πράξεις εξομοιωμένες με εξαγωγή. Στην αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας, αν υπάρξει κάποτε τέτοια πορεία, ο τουρισμός, μαζί με την ναυτιλία, θα αποτελέσουν βασικούς παράγοντες. Υπό την έννοια αυτή, διαφωνούμε ριζικά με την πρόταση του κ. Σαμαρά, να υπάρξει υπαγωγή του υπουργείου Πολιτισμού (και συνεπώς και του υφυπουργείου Τουρισμού) στο υπουργείο Παιδείας. Πρέπει οπωσδήποτε η νέα κυβέρνηση, που θα προκύψει από τις σημερινές εκλογές, να αναβαθμίσει τα υφυπουργεία Εμπορικής Ναυτιλίας και Τουρισμού και να τα καταστήσει αυτοδύναμα υπουργεία. Στους δύο αυτούς κλάδους (ναυτιλία και τουρισμό) διαθέτουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα και θα πρέπει η Πολιτεία να τους αγκαλιάσει και να τους δει ως βασικούς πυλώνες της ανάπτυξης. Εάν τους αφήσει και μαραζώσουν, τότε πού θα στηρίξουμε την αναπτυξιακή μας πολιτική; Είπαμε, λιγότερο κράτος για να πετύχουμε περισσότερη ανάπτυξη. Όχι όμως και να εξοντώσουμε κάθε αναπτυξιακή μας δυνατότητα. Όχι όλα στους δανειστές μας. Να μη γίνουν και δυνάστες μας!