Διά χειρός…

…του πολιτικού αναλυτή της «Καθημερινής» Κώστα Ιορδανίδη, από το άρθρο του με τίτλο «Υπουργοί και βουλευτές»:

«Η πρόταση του κ. Σαμαρά για το ασυμβίβαστο του υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος παρουσιάζει ενδιαφέρον και πρέπει να διερευνηθεί προσεκτικά.

Αλλά ένα κοινοβούλιο με τριακόσιους βουλευτές, εκ των οποίων κανείς δεν θα έχει τη δυνατότητα να ασκήσει υπουργικό αξίωμα, θα ήταν ένα σύνολο πολιτικών δίχως φιλοδοξία ανελίξεως. Διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας υφίσταται και λειτουργεί αποτελεσματικά στις ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρος συγκροτεί υπουργικό συμβούλιο από άτομα που όταν ολοκληρώσουν το έργο τους, επιστρέφουν στην εργασία τους. Δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, όμως, το αντιπροσωπευτικό σύστημα στην Ευρώπη. Ενδιαφέρουσα, βεβαίως, η άποψη του κ. Σαμαρά, αλλά χρειάζεται επεξεργασία».

****

…του πολιτικού – οικονομικού συντάκτη Παύλου Παπαδόπουλου από τη «Γνώμη» στο «Βήμα» με τίτλο «Είναι η δραχμή διαρθρωτική αλλαγή;»

Θα είναι πικρή, αλλά…

«Η έξοδος από την Ευρωζώνη, την οποία προβάλλουν ως φόβητρο, εξαρτάται λιγότερο από το αποτέλεσμα των εκλογών και περισσότερο από τα συμφέροντα του Βερολίνου. Αν ποτέ γίνει, θα συνοδευθεί από πρόγραμμα στήριξης της δραχμής από το ΔΝΤ, στο οποίο η Ελλάδα είναι επίσης ισότιμο μέλος. Όπως έδειξε η τελευταία τριετία, δεν χρειαζόμαστε τη δραχμή για να καταστραφούμε, αφού χάρη στους πολιτικούς μας μπορούμε άριστα να καταστραφούμε μέσα στην Ευρωζώνη.
Κορυφαίοι οικονομολόγοι, όπως ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, εκτιμούν ότι αν η Γερμανία παραμείνει αδιάλλακτη, τότε η δραχμή, το ισπανικό πέσο και η ιταλική λιρέτα μπορεί να αποδειχθούν αναπόφευκτη διαρθρωτική αλλαγή. Θέλουμε να την αποφύγουμε, γιατί η δραχμή θα είναι πικρή, αλλά δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε, αφού χώρες που έχουν υποστεί συνέπειες αντίστοιχες με εκείνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ίσως δεν διαθέτουν πολλές επιλογές για να εξασφαλίσουν την ανασυγκρότησή τους».

****

…του Χάινριχ Α. Βίνκλερ, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου, που σε συνέντευξή του στο «Βήμα» επισημαίνει:

Αυτό που ξεχνούν…

«Δεν είναι οι ʽʽχρηματοπιστωτικές αγορέςʼʼ που θέτουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία σήμερα, αλλά εκείνες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που επέλεξαν τον δρόμο της μικρότερης αντίστασης, εν μέρει ήδη εδώ και δεκαετίες, αποφεύγοντας την ευθύνη για την οικονομική ύφεση των χωρών τους. Μόνο όσοι είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν την κρίση αποτελεσματικά, θέτοντας σε εφαρμογή βαθιές μεταρρυθμίσεις, που θα εξαλείψουν τις αιτίες της κρίσης, μπορούν να περιμένουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους».

****

…του καθηγητή Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Γιώργου Πρεβελάκη:

Προτίμησαν το βόλεμα…

«Λυπάμαι γιʼ αυτό που θα πω, αλλά η ευθύνη του πνευματικού κόσμου είναι τεράστια. Τις τελευταίες δεκαετίες διέπεται από μια λογική ήσσονος προσπάθειας, ενός σχετικού βολέματος, καθοδηγώντας έτσι τον ελληνικό λαό στη διάλυση».

…του Γιώργου Παπαγαπητού, ιδρυτή της εταιρείας Travel Dynamics International στη Νέα Υόρκη:

Απουσιάζουν…

«Οι νέες γενιές των Ελλήνων, οι τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, που είναι μορφωμένοι, κοσμοπολίτες, κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, επιχειρηματικά δραστήριοι, που έχουν όραμα και πείσμα, λείπουν από την ʽʽεικόναʼʼ της Ελλάδας».

****

…και της Άννας Σπηλιοπούλου – Ηλιάδη, ιδρύτριας και διευθύνουσας συμβούλου στην OMNI APIQO, εταιρεία παροχής υπηρεσιών στον χώρο του λαϊφστάιλ και του μάρκετινγκ:

Μόνιμο πλαίσιο…

«Όταν κάποιος έρχεται για διακοπές, πρέπει να πιστεύει ότι δεν κινδυνεύει. Όταν ένας επιχειρηματίας θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα, πρέπει να ξέρει ότι δεν θα αλλάζουν οι νόμοι κάθε λίγο».
(Από το ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Καθημερινής» για το αν με το μαγικό ραβδί του μάρκετινγκ μπορεί να αλλάξει η εικόνα της χώρας).