Πράξη αυτοκτονίας η συνεργασία με άλλες «αντιμνημονιακές δυνάμεις»

Με δεδομένο ότι οι παραπάνω απόψεις προκύπτουν και από τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, στο ΚΚΕ έχουν αρχίσει έναν αγώνα δρόμου να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι οι απόψεις περί συνεργασίας και «αριστερής κυβέρνησης» είναι μια μεγάλη πλάνη και εξυπηρετούν τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο λένε ότι ψαρεύει σε θολά νερά και στην ουσία κοροϊδεύει τους αριστερούς ψηφοφόρους.

Τα ίδια τα κορυφαία στελέχη του κόμματος παραδέχονται όχι μόνο την πίεση που δέχονται οπαδοί του ΚΚΕ στις απόψεις για συνεργασία της Αριστεράς, αλλά ομολογούν ότι ψηφοφόροι του «θα προτιμούσαν, για να είμαστε ακριβείς, να έμπαινε το κόμμα μας σε αυτή τη συζήτηση με τις αντιμνημονιακές και τις λεγόμενες αριστερές δυνάμεις, με το επιχείρημα ότι θα δημιουργούνταν κλίμα αισιοδοξίας, ανάτασης και δυνατότητα να αποσπάσουν μια πλειοψηφία που θα μπορούσε να πάρει ορισμένα μέτρα ανακούφισης του λαού».

Εάν, λένε, προσχωρούσαμε σε μια τέτοια άποψη, όχι μόνο δεν θα είχαμε «ενθουσιασμό και ανάταση», αλλά θα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο: το πιο πρωτοπόρο και μαχητικό τμήμα του κόμματος και του εργατικού κινήματος με κανενός είδους πειθαρχία δεν θα δεχόταν μια τέτοια στάση, την οποία θα θεωρούσε προδοσία, και με το δίκιο του, αφού «θα ήταν πράξη αυτοκτονίας για το κόμμα και ανέλπιστο δώρο για τον αντίπαλο».

Αυτό, ξεκαθαρίζουν, θα σήμαινε η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα αποτελούσε αναγνώριση των θέσεών του για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την κρίση, για το σχέδιο Ανάν, για τους πολέμους που κάνει το ΝΑΤΟ, για τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τόσα άλλα, ενώ, αντίθετα, θα εμφανίζονταν οι θέσεις του ΚΚΕ για τα παραπάνω ζητήματα ως λαθεμένες.

Κανένας, τονίζουν, τίμιος αγωνιστής του ΚΚΕ δεν θα μπορούσε να συμπορευτεί με αυτήν την τυχοδιωκτική τακτική, με όφελος μερικές χιλιάδες ψήφους, και με το δίκιο τους «θα περνούσαν από “έκτακτο στρατοδικείο” μια ηγεσία» που θα το δεχόταν.

Στον Περισσό επικαλούνται τη συνεργασία που είχαν το 1989 με τον τότε χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς», την ΕΑΡ, και τη συγκρότηση του Συνασπισμού. Έχουμε, λένε, πικρή πείρα, αφού χρειάστηκε σκληρός αγώνας για να μη διαλυθούμε ως κόμμα στον ενιαίο τότε ΣΥΝ.

Όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, το ΚΚΕ αποχώρησε στις αρχές του 1990 από τον ενιαίο ΣΥΝ, αντιδρώντας στην προωθούμενη αυτοδιάλυση των κομμάτων που τον συναποτελούσαν, κάτι που είχε αποτέλεσμα τη διάσπαση του κόμματος, αφού στελέχη όπως ο Π. Λαφαζάνης και ο Γ. Δραγασάκης δεν ακολούθησαν τη γραμμή του κόμματος και παρέμειναν στον ΣΥΝ.

Ακόμα, ξεκαθαρίζουν, εάν υποθετικά ένας συνασπισμός των αριστερών και αντιμνημονιακών δυνάμεων αποσπούσε την πλειοψηφία, πράγμα απίθανο, την άλλη μέρα θα είχε να αντιμετωπίσει όχι πέντε-δέκα προβλήματα, αλλά το σύνολο των προβλημάτων σε μία χώρα που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διάγει μια βαθιά κρίση.

Επειδή, τονίζουν, δεν υπάρχουν λύσεις προς όφελος του λαού εάν δεν ανοίξει πόλεμος με τους καπιταλιστές και την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ξεκάθαρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις, που δεν έχουν τέτοιον προσανατολισμό και πρόγραμμα, απλώς ψαρεύουν σε θολά νερά και στην ουσία διεκδικούν μια καλύτερη θέση στο μελλοντικό σύστημα διακυβέρνησης, εξαπατώντας συνειδητά τον λαό.

Με βάση τα παραπάνω είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι την κάλπη θα κινηθεί στη γραμμή ότι μόνο η αποφασιστική ενίσχυση του κόμματος είναι αυτή που θα τρομάξει το σύστημα και θα στείλει ένα ηχηρό μήνυμα και στη διεθνή κοινότητα.

Θα επιμείνουν ότι το ΚΚΕ θα μείνει έξω από τις όποιες διεργασίες ενδεχομένως γίνουν μετά τις εκλογές σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας και το μόνο σίγουρο είναι ότι, εάν λάβει τη διερευνητική εντολή ως τρίτο κόμμα, θα την καταθέσει αμέσως στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.