Κρατάμε την τύχη μας στα χέρια μας
Ελάχιστες φορές στην πολιτική ιστορία μιας χώρας μια εκλογική αναμέτρηση υπερβαίνει τα όρια της κομματικής αντιπαράθεσης, ξεπερνά τα διλήμματα της συγκυρίας, είτε αυτά είναι πραγματικά είτε είναι κατασκευασμένα, και αναδεικνύει τους πολίτες, την κοινωνία σε πραγματικούς πρωταγωνιστές και καθοριστικούς παράγοντες για όσα πρόκειται να συμβούν.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου η ψήφος των πολιτών δεν θα πρέπει να είναι κομματική, αλλά καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η κατάρρευση των δύο φορέων του δικομματισμού, η αδυναμία τους να χειραγωγήσουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, παρά την ολοκληρωτικού τύπου προπαγάνδα και τρομοκράτηση την οποία ασκούν, αποκαλύπτουν ότι οι πολίτες χειραφετούνται, αποδεσμεύονται από τις παραδοσιακές κομματικές δουλείες και καθορίζουν πλέον την ψήφο τους με καθαρώς ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ.
Ασφαλώς, σ’ ένα καταρρέον και πολυδιασπώμενο πολιτικό σύστημα, που διαπερνάται από την κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ των μνημονιακών οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, η ψήφος των πολιτών αφορά δευτερευόντως κομματικά σχήματα και αναφέρεται κατά κύριο λόγο στην αναζήτηση διεξόδου από την καταστροφική πορεία στην οποία μας οδήγησαν.
Τις ώρες, τις λίγες αυτές ημέρες πριν από την κάλπη, ο κάθε πολίτης, ο κάθε εργαζόμενος θα πρέπει ψύχραιμα να αποτιμήσει τα δύο χρόνια που πέρασαν. Να αναστοχαστεί και να κατανοήσει ότι Η ΧΩΡΑ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΔΝΤ και στους διεθνείς κερδοσκοπικούς μηχανισμούς, ενώ οι υπαρκτές και βιώσιμες εναλλακτικές διέξοδοι ακυρώθηκαν και υπονομεύτηκαν συνειδητά και μεθοδευμένα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα οικονομικά συμφέροντα που το στήριζαν και το στηρίζουν και σήμερα. Να διαπιστώσει ότι η Ελλάδα και ο λαός της αποτέλεσαν ένα είδος μετα-μοντέρνου «πειραματόζωου» στο εργαστήριο του νεοφιλελευθερισμού, με «επόπτες» το 4ο Ράιχ και την τραπεζική δικτατορία.
Για το εθνικό και κοινωνικό αυτό έγκλημα υπάρχουν ένοχοι, και αυτοί οι ένοχοι θα πρέπει να καταδικαστούν πολιτικά στις εκλογές, ώστε να υπάρξει κοινωνική και πολιτική «κάθαρση» και τιμωρία εκείνων που όχι μόνο παραμένουν αμετανόητοι, αλλά με περισσή θρασύτητα, ιταμότητα και αμετροέπεια, όπως η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθούν να απειλούν και να εκβιάζουν τους πολίτες, ενώ έχουν ήδη προετοιμάσει την επόμενη συγκυβέρνησή τους με τη Νέα Δημοκρατία, προβάλλοντας απλώς επιμέρους «επιφυλάξεις» για το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού.
Ο Α. Σαμαράς απέδειξε πλήρως και εμπράκτως ότι η προηγηθείσα «αντι-μνημονιακή» του ρητορεία αποτελούσε απλώς έναν συνήθη τακτικισμό. Με την πρώτη «πίεση» που υπέστη παραιτήθηκε αμέσως από τις «θέσεις» του, υιοθέτησε τη μνημονιακή στρατηγική και ενσωματώθηκε πλήρως στην ηγεμονία των μνημονιακών συμφερόντων, αποτελώντας σήμερα την κύρια ελπίδα τους, τον βασικό «αχθοφόρο» των μνημονιακών επιλογών και των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων, που καταλύουν την εθνική κυριαρχία. Σήμερα στην προεκλογική του εκστρατεία έχει υιοθετήσει πλήρως τα τρομοκρατικά-εκβιαστικά διλήμματα των δανειστών μας και του 4ου Ράιχ, έχοντας πλήρως απαξιώσει και αποδυναμώσει την παράταξη την οποία εκπροσωπεί.
Με τις επιλογές του αυτές και με τα όσα θα επακολουθήσουν σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ, σίγουρα θα καταλάβει μαζί με τον Γ. Παπανδρέου πρωτεύουσα θέση στο «πάνθεον» των πρωθυπουργών που κατέστρεψαν την Ελλάδα.
Ασφαλώς δεν υπάρχει μια διαμορφωμένη εναλλακτική στρατηγική. Η πολυδιάσπαση, οι αντιθέσεις και οι «δουλείες» που δεσμεύουν ακόμα τα κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν προσφέρει αυτήν τη δυνατότητα.
Αυτήν την εναλλακτική λύση, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ μπορεί και πρέπει να τη διαμορφώσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του. Μια κοινωνικο-πολιτική πλειοψηφία που θα προκύψει από τις κάλπες και θα κυμανθεί σε ποσοστά της τάξεως του 60% θα εξαναγκάσει τις πολιτικές και κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θα προκύψουν από τις εκλογές να συνεννοηθούν και να διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα διεξόδου, το οποίο θα αποδεσμεύσει τη χώρα και την κοινωνία από τα Μνημόνια και θα ακυρώσει τις εθνικά επονείδιστες δανειακές συμβάσεις. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί και τη μόνη οδό σωτηρίας, που απαιτεί όμως ατομική και συλλογική συνείδηση και δράση, που στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση, στην αυτονομία και στην αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν ούτε έτοιμες λύσεις ούτε κομματικοί σωτήρες. Ότι με την άρνησή μας να υποταγούμε στη δικτατορία των τραπεζών και του νεοφιλελευθερισμού μπορούμε να αποτελέσουμε ένα αντι-παράδειγμα και όχι ένα πειραματόζωο. Την ίδια μοίρα με μας ακολουθούν και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, γι’ αυτό και η δική μας στάση, μαζί με τις ευρύτερες αλλαγές που συντελούνται σε άλλες χώρες (Γαλλία) μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία για γενικότερες αλλαγές.
Να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας, στις αρχές μας. Να απορρίψουμε τα ψεύτικα διλήμματα, να επιστρέψουμε στους εκβιαστές μας τους εκβιασμούς. Να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες μας.
Εάν όλα αυτά συμβούν την 6η Μαΐου, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε από μια νέα, ελπιδοφόρα αφετηρία.