Έχει αποδείξει ο ελληνικός λαός ότι στις εκλογές δεν κάνει ποτέ λάθος
Κάτι που πριν από τρία χρόνια ούτε κατά διάνοια περνούσε από το μυαλό του πολιτικού κατεστημένου. Οι διαχωριστικές γραμμές, που δεκαετίες είχαν στηθεί και χώριζαν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, πέφτουν… Τα Μνημόνια ρίχνουν τα συρματοπλέγματα.
Διάχυτη η αγωνία, το άγχος που έχει καταλάβει τους προύχοντες. Και τα κόμματα εξουσίας.
Τώρα θυμήθηκαν την κυβερνητική σταθερότητα. Καλλιεργούν τον φόβο. Ότι αν δεν υπάρξει την άλλη Κυριακή αυτοδυναμία ή τα κόμματα που ομνύουν πίστη, χωρίς όρους, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, δεν μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, καταστρεφόμαστε… Τελειώνουμε σαν χώρα… Οι κάλπες πρέπει να βγάλουν πολιτική σταθερότητα. Διαφορετικά, ό,τι ήθελε προκύψει. Πάλι ο λαός, προδομένος γιατί έκανε το λάθος να πιστέψει σ’ αυτά που του έλεγαν, θα φταίει…
Δεν θα διαφωνήσουμε ότι πρέπει την επομένη της 6ης Μαΐου να υπάρχουν κυβέρνηση και πολιτική ηρεμία. Απαραίτητα εργαλεία μπρος στο τσουνάμι που συνεχίζει να κτυπάει μανιασμένα τον τόπο και τον λαό. Και να απειλεί να σαρώσει ό,τι έχει ακόμη αφήσει όρθιο στο πέρασμά του…
Όμως αναγκαία προϋπόθεση είναι, κύριοι αρχηγοί, η κοινωνική σταθερότητα. Και γι’ αυτήν ΚΑΝΕΝΑΣ δεν νοιάστηκε. Αντίθετα, τρία χρόνια τώρα η μπουλντόζα δεν έχει σταματήσει ούτε ώρα από το να γκρεμίζει τη ζωή, που κατάφερε ο καθένας αλλά και όλοι μαζί, παλεύοντας να στήσουν όρθια μέσα από τα ερείπια του πολέμου και του εμφυλίου και τα τείχη που όρθωσε το παρακράτος και τα δεσμά που έβαλε η χούντα.
Κανένας απ’ αυτούς που σήμερα τους έχει πιάσει το άγχος γιατί βλέπουν να χάνουν την αποκλειστικότητα της νομής της εξουσίας, δεν διερωτήθηκε γιατί ο κόσμος αποστρέφει το πρόσωπο από κει που μέχρι τώρα ήταν χρόνια δεμένος, και ψήφιζε…. απνευστί με μόνο οδηγό την παράταξη. Και σήμερα την εγκαταλείπει. Δεν ανησυχούν από τα λουκέτα, τους ανέργους, τη φτώχεια, δεν τρομάζουν από τις αυτοκτονίες, που δεν έχουν προηγούμενο, και έχουν γίνει -τι τραγικό- ρουτίνα. Όλα αυτά έχουν τον λόγο τους… Κάθε σπίτι έχει και πρόβλημα. Τα όρια αντοχής εξαντλούνται… Και από κει και πέρα, δεν είναι μόνο η οργή. Θέλεις να πάρεις εκδίκηση. Για εδώ που σε έφεραν. Τα σύνορα δεν τα σκέπτεται πλέον κανείς… Και αυτό είναι που θα έπρεπε να είχε προβληματίσει τα μεγάλα κόμματα, αλλά και εκείνα τα μικρά, που όχι μόνο συμφωνούν στη συνέχιση της ίδιας πορείας με την πυξίδα των Μνημονίων, αλλά και συναινούν σε ακόμη σκληρότερα μέτρα (περικοπές, απολύσεις κ.λπ.) ονομάζοντάς τα μεταρρύθμιση.
Οι Έλληνες, όμως, δεν είναι φυλή χωρίς μυαλό. Είμαστε ένας λαός πανέξυπνος, δημιουργικός, δουλευταράς. Και με ευαισθησίες. Περήφανος για την πατρίδα του. Δεν σύρεται από εδώ και από εκεί. Έχει αποδείξει σ’ όλες τις εκλογές ότι δεν κάνει λάθος. Όπως και αυτήν τη φορά δεν θα κάνει λάθος. Θα ψηφίσει εκείνον που θα του πει την αλήθεια. Που θα δεσμευτεί ότι ο κατήφορος θα σταματήσει. Ότι ο πάτος δεν είναι μακριά. Συγκεκριμένα, όμως, ΟΧΙ και πάλι λόγια. Ότι η ελπίδα είναι εδώ. Υπάρχει προοπτική. Να γίνουν άχρηστα τα λουκέτα. Να μπει το χαμόγελο σε κάθε νοικοκυριό. Ότι υπάρχει κάποιος στον οποίο μπορεί να ακουμπήσεις. Να πάνε μαζί να κόψουν τον γόρδιο δεσμό των Μνημονίων, που πήραν μεγάλο κομμάτι της ζωής του…
Τότε και μόνο τότε οι κάλπες μπορούν να κλειδώσουν κυβέρνηση, αλλά και κοινωνική σταθερότητα, ένα ομαλό πολιτικό κλίμα. Αλλιώς δεν θα ευθύνεται ο λαός…