Πώς μπλόκαραν τη χρηματοδότηση 10 δισ. από το Αμπού-Ντάμπι και χάλασαν τη συμφωνία με τη «Λαζάρ»
Προηγήθηκαν κι άλλα γεγονότα, που αν άφηνε το καταστροφικό για την Ελλάδα δίδυμο των δύο «Π» (Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου) να υλοποιηθούν, θα είχε εξασφαλίσει η χώρα μας τον απαραίτητο δανεισμό μέχρι το τέλος του 2010 και δεν θα γινόταν έρμαιο των αγορών και του ΤΖΟΓΟΥ με τα spread.
Το «ΠΑΡΟΝ» φέρνει σήμερα στο φως νέα ντοκουμέντα, που στηρίζονται σε προσωπικές μαρτυρίες κυβερνητικών παραγόντων που είχαν γνώση σημαντικότατων επαφών και συναντήσεων που έγιναν.
Σύμφωνα με στοιχεία που έχει στα χέρια του το «Π», η αποστολή κυβερνητικού κλιμακίου στο Άμπου Ντάμπι, στις αρχές του 2010, ήταν πολύ σημαντική.
Μετείχαν ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης και η υπουργός Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Λούκα Κατσέλη. Μαζί, εκτός των υπηρεσιακών παραγόντων, ήταν και ο αδελφός του πρωθυπουργού, Νίκος Παπανδρέου.
Υπήρξε πολύωρη συνάντηση με τον πρίγκιπα του Αμπού Ντάμπι, ο οποίος ήταν πολύ φιλικός και ξεκάθαρα έδειξε ότι ήθελε πάρα πολύ να βοηθήσει.
Εξέφρασε την πρόθεση να συμμετέχει το Αμπού Ντάμπι σε επενδύσεις στην Ελλάδα και να αγοράσει ελληνικά ομόλογα γύρω στα 10 δισ. ευρώ!
Έβαλε όμως έναν όρο, κάθε άλλο παρά ακραίο ή που δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Ζήτησε να κάνει ένα ταξίδι στο Αμπού Ντάμπι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου για να έχει μια κουβέντα μαζί του.
Οι υπουργοί επέστρεψαν στην Αθήνα και ενημέρωσαν τον πρωθυπουργό για το τι συζήτησαν και την πρόσκληση για επίσκεψη στο Αμπού Ντάμπι.
Όμως, για λόγους που ακόμα και σήμερα παραμένουν άγνωστοι, ο κ. Παπανδρέου δεν πήγε στο Αμπού Ντάμπι και το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρξει καμία συνέχεια των όσων συζήτησαν οι δύο υπουργοί με τον πρίγκιπα. Χάθηκαν δηλαδή τα 10 δισ. ευρώ μετρητά, που θα έδινε για την αγορά ελληνικών ομολόγων και θα ήταν μια μεγάλη αναπνοή στην ελληνική οικονομία.
Γιατί δεν πήγε ο κ. Παπανδρέου στο Αμπού Ντάμπι, θα πρέπει ο ίδιος να δώσει πειστικές εξηγήσεις. Πάντως έρχεται κι αυτό να… κουμπώσει στο σενάριο, που όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται, ότι ο Γιώργος, είχε αναλάβει να εκτελέσει συγκεκριμένα σχέδια που οδηγούσαν στο ΔΝΤ και άνοιγαν έτσι την πόρτα της ΕΕ στο ΔΝΤ. Όπερ και εγένετο.
Η συμφωνία με τη LAZARD
Συνέβη όμως και ένα τρίτο… επεισόδιο, που συνθέτει το παζλ, που είχε επιμελώς σχεδιαστεί για να καταλήξουμε στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της «τρόικας» και έτσι να γίνει πράξη ο στόχος των ΗΠΑ, που ήταν να κτυπηθεί εκ των έσω το ευρώ, που έκλεβε μεγάλους πελάτες από το δολάριο.
Τον Δεκέμβριο του 2010, όταν είχαν αρχίσει οι οίκοι αξιολόγησης να υποβαθμίζουν την ελληνική οικονομία και είχε αρχίσει ο τρελός χορός των spread, ύστερα από συσκέψεις και επαφές, έγινε αποδεκτή η πρόταση της γνωστής γαλλικής εταιρείας LAZARD (που πήρε πολλές δουλειές από την κυβέρνηση Παπανδρέου) να μεσολαβήσει ώστε οι οίκοι αξιολόγησης να «βελτιώσουν» τη βαθμολογία της ελληνικής οικονομίας.
Σύμφωνα με τις πηγές μας, η LAZARD είχε δυνατότητες παρέμβασης στους οίκους αξιολόγησης. Η γαλλική εταιρεία δεσμευόταν ότι εντός ΕΞΙ μηνών θα είχε θετικά αποτελέσματα η αποστολή που ανέλαβε… Μάλιστα είχε και… οψιόν, που έλεγε ότι μέσα σε ΟΚΤΩ μήνες (συν 2 μήνες δηλαδή) θα μπορούσε να πετύχει ακόμη καλύτερη βαθμολόγηση από τους οίκους αξιολόγησης για την ελληνική οικονομία και έτσι θα άλλαζε σημαντικά η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό.
Και ξαφνικά και αυτή η συμφωνία πάγωσε! Όχι βέβαια τυχαία… Υπήρξε παρέμβαση του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που δεν ήθελε κανέναν μέσα στα πόδια του. Και μάλιστα αν δεν ήταν απόλυτα ελεγχόμενος απʼ αυτόν…
Χάλασε και αυτή η προσπάθεια που, αν προχωρούσε, προφανέστατα η Ελλάδα θα κέρδιζε πολλά, αφού θα έπεφταν τα spread και ο δανεισμός θα ήταν ευκολότερος και συμφερότερος.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν έκρυψε μάλιστα την αγάπη του. Έβαλε στη θέση της LAZARD, τη Deutsche Bank!
Το ίδιο κατά σύμπτωση (;) συνέβη και με το ντιλ με την Goldman Sachs που είχε αναλάβει την εξεύρεση 40 με 50 δισ. ευρώ και φρόντισε ο κ. Παπακωνσταντίνου να το διαρρεύσει, αναθέτοντας τελικά τη δουλειά στη Deutsche Bank. Το αποτέλεσμα ήταν να ναυαγήσει και αυτή η επιχείρηση, κάνοντας έτσι στα μάτια του κόσμου, αναπόφευκτη την προσφυγή στο ΔΝΤ με το επιχείρημα ότι δεν βρίσκουμε λεφτά.
Όλα αυτά δεν χωρούν, επαναλαμβάνουμε, την παραμικρή αμφισβήτηση. Χωρούν όμως μια καίρια διαπίστωση, που κι αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ότι ο Παπακωνσταντίνου κυβερνούσε. Αυτός έκανε ό,τι ήθελε. Καθόριζε τα πάντα. Ήταν ο ουσιαστικός πρωθυπουργός και ο Παπανδρέου απλώς αποτελούσε το φαίνεσθαι.
Αυτά για σήμερα, θα τα ξαναπούμε…