Πρόσεξε! Θα πέσεις…

Σου φώναζα, σε προειδοποιούσα!

Μόνος εγώ, πλην της Αριστεράς.

Όμως εσύ, ενώ άκουγες ευκρινώς, προτιμούσες να με λοιδορείς.

Το ίδιο συνεχίζεις να κάνεις και τώρα, ενώ έχεις καταλάβει πόσο δίκιο είχα.

Και όχι μόνο, αλλά… μου ζητάς και τα ρέστα γιατί –αντί να επιχαίρω– βούτηξα και τα μούτρα μου, ακόμη, στα σκ—–, βάζοντας πλάτη μήπως κάτι σωθεί…

Και έχεις το περίσσιο θράσος να ισχυρίζεσαι ότι… άλλα έλεγα πριν και άλλα τώρα…

Σε προειδοποιώ και πάλι.

Δεν σε απειλώ. Γιατί άλλωστε;

Εγώ, τη δική μου μοναξιά τη βίωσα.

Ήταν, όμως, προσωπική, δεν αφορούσε εσένα ούτε τη χώρα, την πατρίδα, την Ελλάδα μας….

Σ.

ΥΓ.: Αφιερώνεται σε κάθε όψιμο… «αντιμνημονιακό» και σε κάθε «δήθεν»… Με ελπίδα και πίστη στον αγώνα του Αντώνη Σαμαρά, που σίγουρα ουδείς ισχυρίζεται ότι τον διακρίνει πολιτική αφέλεια. Σε αντίθεση με την επιτέλεση του χρέους και του καθήκοντος, έστω και όταν εξ ορισμού προεξοφλείται η «αναδοχή» των όσων συνεπάγονται προσωπικό κόστος, το οποίο και δεν… προέκυψε! Το εγνώριζε καλώς και το ανέλαβε «εις ολόκληρον». Αλήθεια, ποιο το προσωπικό κόστος των όψιμων και των δήθεν;