Ν’ αποσοβηθεί πάση θυσία η υποθήκευση του Ελληνισμού!
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ καλά καλά να διατυπωθούν τα εν πολλοίς παρηγορητικά φληναφήματα «για την κατακόρυφη μείωση του ελληνικού χρέους» (ελέω PSI) και οι πολίτες προσγειώνονται ήδη ανωμάλως. Αφενός με νέες φορολογικές ανθρωποθυσίες και ακρωτηριασμό εισοδημάτων και αφετέρου με βαναυσότερες εκβιαστικές βολές από τους ίδιους εταίρους, για «πιθανή στο άμεσο μέλλον χρεοκοπία» της Ελλάδος! Και όχι μόνον, αλλά και για παρεπόμενη έξοδό της από την Ευρωζώνη. Όχι με βίαιη εκδίωξη, αλλά με μια εθελούσια εξ ανάγκης αποχώρησή της!
Και είναι ακριβώς υπό το φως -και κυρίως υπό το επαχθέστατο βάρος- αυτών των αδυσώπητων μηνυμάτων που οι Έλληνες οδεύουν προς τις κάλπες.
Οπόταν και η εν εξελίξει εκλογική διαδικασία (ως ύψιστη λειτουργία της δημοκρατίας) αποβαίνει αυτή τη φορά ιστορικό σημείο αναφοράς και τομή, με όλη τη σημασία της λέξεως. Γιατί σ’ αυτήν δεν πρόκειται απλώς να εκλεγούν θεσμικοί διαχειριστές των υποθέσεών μας, αλλά και να οριοθετηθούν κατά τρόπον αυτοδήλως προσδιοριστικό οι επιλογές όσον αφορά τους προσανατολισμούς και την παραπέρα πορεία της Ελλάδος, η οποία εκ των πραγμάτων ακροβατεί επί ρείθρων αβύσσου. Κυριολεκτικώς και όχι καθ’ υπερβολήν. Με το ενδεχόμενο να βρεθεί επί καταστροφικού κενού, το οποίο και θα διανοίξει τυχόν άτακτη χρεοκοπία ή και απλώς αδυναμία υποφερτής έστω υπερβάσεως των διογκουμένων αναγκών που εγείρονται συνεχώς στην ήδη τραγική ελληνική διαδρομή. Καθώς:
* Η Ελλάδα είναι πλέον μόνη. Με μόνη αντιστήριξη τις δεδομένες δανειακές δόσεις, οι οποίες και δεν της παρέχονται παρά μόνο για την εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών. Ενώ για τις άλλες και αυτονόητες ανάγκες κρατικής λειτουργίας πρέπει να μεριμνά η ίδια «εκ των ενόντων». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πολλά. Και προπαντός τραγικά. Τα οποία και θα βιώσομεν ως εσωτερική πτώχευση. Και του κράτους και των πολιτών. Να είμεθα έτοιμοι για μοιραίες μέρες που θα μας προκύψουν.
Ό,τι και να συμβαίνει, εκείνο που μπορεί -και κατ’ ακρίβειαν επιβάλλεται- να πει κάποιος σήμερα είναι ότι, είτε αναδειχθεί στην εξουσία κάποια ηγεσία με απόλυτη αυτοδυναμία είτε όχι και είτε διασφαλισθεί κυβερνητική σταθερότητα είτε απαιτηθούν δεκανίκια συνεργασιών, καμιά πολιτική δύναμη από μόνη της δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα! Με τίποτα.
Με τίποτα, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν μια παράταξη από μόνη της (αυτοδυνάμως ή μη) να διαθέτει τόσο στιβαρούς ώμους. Τέτοιους που: α) να σηκώσουν το καταθλιπτικό βάρος των προσυμφωνημένων με τους δανειστές νέων φορολογικών και άλλων εξουθενωτικών μέτρων και β) να αντεπεξέλθουν στη λαϊκή κατακραυγή και στην έως και βίαιη αντίδραση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες αισθάνονται καθαυτό προδομένες και ταπεινωμένες που θα βιώνουν το μαρτύριο του κοινωνικού αποτεφρωτήρα και που θ’ αδυνατούν ν’ ανθέξουν εθνικές ταπεινώσεις.
Πρόγευση των οποίων έχουμε ήδη όλοι, έστω κι αν προσπαθούμε να την υπερβούμε.
Είτε όσοι από εμάς έχουν ακόμη αποθέματα οικονομικού λίπους είτε άλλοι που διαθέτουμε πλεονάσματα ψευδαισθήσεων. Η πικρή αλήθεια.
Κανενός οι ώμοι δεν είναι λοιπόν τόσο ισχυροί και ανθεκτικοί, ώστε χωρίς αρωγή να σηκώσουν το βάρος. Χρειάζεται να συμπαραταχθούμε. Και να επιμερισθούμε με τον δικαιότερο τρόπο το φορτίο. Και δικαιότερος τρόπος δεν είναι ασφαλώς οι οριζόντιες περικοπές και οι εύκολες επιβαρύνσεις. Γιατί από αυτές απλώς θ’ αναπαραχθούν κοινωνικές εντάσεις, με προδήλως εκρηκτικές προδιαγραφές και ανάλογες συνέπειες.
Να συνέλθουμε, να προβληματισθούμε και να αναπτύξουμε συλλογική συνείδηση και συναντίληψη εθνικών ευθυνών, που θα οδηγήσει σε ανάταξη δυνάμεων και ανασύνταξη δυνατοτήτων. Για να μη θρηνήσομεν επί ερειπίων και ενδεχομένως επί μη αναστρεψίμων ακρωτηριασμών. Πέραν και από εκλογικές διαδικασίες και κομματικές περιχαρακώσεις. Με μόνο γνώμονα την πατριωτική ευθύνη, που δεν είναι αφηρημένη έννοια και που δεν αποτελεί αφοριστική ρητορεία και άγονη κενολογία.