Μπορούμε να επιβάλουμε εμείς την Ανάσταση…
Όσο κι αν θέλει ο καθένας μας να το κρύψει λόγω των ημερών, ζωγραφισμένη είναι η απελπισία και η απόγνωση. Αλλά και η απογοήτευση. Ότι διάβηκες με χίλια βάσανα και κακουχίες το σχίσμα που είχε ανοίξει για να φθάσεις στη Γη της Επαγγελίας. Και τώρα αφού την άγγιξες, τη γεύθηκες, διαπιστώνεις ότι είναι ψεύτικη.
Αυτό ζούμε 30 μήνες τώρα. Πλαστός ο παράδεισος που μας έφτιαξαν… Ενώ όλοι είχαμε καταθέσει τον οβολό μας. Ποτισμένο με ιδρώτα, αίμα και αγωνία πολλή… Στο τέλος του δρόμου όμως είχες την ικανοποίηση, τη χαρά, ότι τα κατάφερες. Και ξαφνικά σου λένε ότι όλα ήταν μύθος, ψευδαίσθηση, σε πήλινα πόδια στηριζόταν η ζωή που το σύστημα, η εξουσία, σε οδήγησε… Και τʼ ακούς και από πάνω… Εσύ φταις! Και μην παραπονιέσαι, γιατί μαζί τον φάγαμε τον μόσχο τον σιτευτό… Πίσω, ξέχασε ό,τι έχεις… Στα κάτεργα ξανά…
Καλά μάς κάνουν. Γιατί πιστέψαμε… Δεν ήμασταν άπιστοι Θωμάδες. Και το πληρώνουμε σήμερα ακριβά. Τόπος και λαός. Και ψάχνεις την Ανάσταση. Να κυλήσει η πέτρα από τον τάφο που μας έχουν κλείσει…
Στο χέρι μας είναι…
Στις κάλπες που μέρα Μαγιού θα στηθούν, να βάλει ο καθένας τη δική του αμετάκλητη απόφαση. Που δεν χωράει ούτε έφεση ούτε αναίρεση. Μπορούμε να επιβάλουμε την Ανάσταση. Αληθινή. Χειροπιαστή και όχι κάλπικη… Που θαμπώνει τον ιθαγενή. Αυτό πάθαμε…
Τέλος λοιπόν στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Από τα στάδια και τα μπαλκόνια. Τέλος στις αψίδες του θριάμβου. Και στα παλαμάκια. Στα χολιγουντιανά σόου.
Θέλουμε ξεκάθαρες κουβέντες. Ένα, δύο τρία. Συγκεκριμένα πράγματα. Γραμμένα στο χαρτί με υπογραφή. Σχέδιο, που θα έχει κάθε βήμα και σε δεσμευτικό χρόνο θα υλοποιηθεί. Και με ποινές για κάθε παράβαση.
Θέλουμε από όλους τους αρχηγούς που ζητούν την ψήφο μας ένα Μνημόνιο, που θα συνοδεύεται από μια «δανειακή σύμβαση» ανάλογη μʼ όλα εκείνα που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας, η «τρόικα», η κυρία Μέρκελ και η παρεούλα της…
Την ψήφο του σας ΔΑΝΕΙΖΕΙ ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, η νοικοκυρά, ο νέος, ο επιχειρηματίας, μικρός και μεγάλος, τα γηρατειά, κύριοι αρχηγοί, για να ανοίξετε την πόρτα της Βουλής. Με αντάλλαγμα τη ζωή του, καλύτερες μέρες, λιγότερη φτώχεια, δυστυχία και πόνο, με αξιοπρέπεια και σεβασμό, μια νέα Ελλάδα περήφανη που όλοι θα υπολογίζουν. Και δεν θα τολμούν να λένε την Ελλάδα μας διεφθαρμένη και ανίκανη.
Ανάσταση απαιτεί ο ελληνικός λαός. Και σίγουρα θα την επιβάλει την πρώτη Κυριακή του Μάη…