Μην… ταπώνουμε το χρυσωρυχείο μας, τον τουρισμό μας

Αυτήν όμως την πετρελαιοπηγή, το χρυσωρυχείο, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την… ταπώσουμε! Αντί να δούμε πώς θα αξιοποιήσουμε αυτόν τον θησαυρό, που μπορεί να μας γλιτώσει και να πάψουμε να είμαστε στο έλεος των Γερμανών και των αγορών, να βγούμε από τη φτώχεια, να γίνει η πατρίδα μας αυτόνομη και κυρίαρχη και να μην έχει ανάγκη κανέναν, βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.

Υπονομεύουμε τον τουρισμό μας, κλείνουμε την πόρτα σʼ αυτούς που θέλουνε να έρθουν, που ζουν με το όνειρο να δουν από κοντά αυτά που έχουν διαβάσει για την Ελλάδα, τον πολιτισμό και την κληρονομιά που έχει αφήσει σʼ όλο τον κόσμο, να κολυμπήσουν στα πεντακάθαρα γαλάζια νερά της, χωρίς φόβο από καρχαρίες και τσουνάμια, και να χορτάσουν ήλιο…

Απόλυτα σεβαστό το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου και πολύ περισσότερο του άνεργου, του πολίτη που πλήττεται από τα χαράτσια και την καταιγίδα των συνεχών φόρων και των περικοπών, να απεργήσει. Άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος που έχει για να αντιδράσει, να πιέσει να μπει φρένο στην αφαίμαξη της ζωής του.

Από την άλλη, όμως, η απόφαση για απεργία θα πρέπει να έχει τις μικρότερες επιπτώσεις σε όλους τους άλλους κλάδους. Για να μην οδηγήσουν σε απώλειες θέσεων εργασίας και σε λουκέτα. Να μη χαθεί δουλειά, την οποία σήμερα όλοι ψάχνουμε με το φανάρι. Και αν υπήρχε δουλειά, σίγουρα η ανεργία και τα κλειστά μαγαζιά δεν θα είχαν φθάσει στα ύψη που έχουν σκαρφαλώσει σήμερα.

Υπάρχουν δυνατότητες και τρόποι η απεργία να γίνεται. Ταυτόχρονα όμως να προστατεύεται η δουλειά των άλλων εργαζομένων. Με έναν και μόνο στόχο. Οι απώλειες να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες.

Το μεγαλύτερο βέβαια μερίδιο ευθύνης για μια απεργία την έχει η κυβέρνηση με τις αποφάσεις που παίρνει. Κι αυτό φάνηκε με την υπαγωγή του Οίκου Ναύτου στο νεοσύστατο ΕΟΠΥ, που τόσο… σωστά στήθηκε, που πριν καλά καλά λειτουργήσει, τα διέλυσε όλα. Και τελικά αναγκάστηκε η κυβέρνηση να πάρει πίσω τη σχετική διάταξη. Κι αυτό σημαίνει ότι μπορούσε να είχε προληφθεί η αναστάτωση, να είχε συζητήσει με τους ναυτικούς (στους οποίους πρέπει να βγάζουμε το καπέλο, γιατί η ζωή τους είναι πολύ πικρή με τον κίνδυνο να παραμονεύει κάθε στιγμή) και να είχαν βρει μια συμφωνημένη λύση. Οπότε θα είχε αποφευχθεί η αναταραχή, που κόστισε πολύ ακριβά στα νησιά μας και στα ξενοδοχεία και τα άλλα μαγαζιά που περιμένουν τώρα το Πάσχα πώς και πώς να βάλουν κάποια ευρώ στο ταμείο τους.

Το ζητούμενο επομένως είναι ένα και μόνο. Πώς δεν θα χάσουμε αυτό που έχουμε, πώς θα αξιοποιήσουμε, τον θησαυρό μας και θα τον «πουλήσουμε» σωστά, προς το συμφέρον του τόπου και του λαού. Και σ’ αυτό δεν νομίζουμε ότι δεν υπάρχει αντίρρηση.

Ας προσπαθήσουν, λοιπόν, οι ναυτικοί μας, όσο μπορούν να κρατάνε ανοικτές τις μπουκαπόρτες… Για να μη χάνεται ούτε ώρα δουλειάς για όλους τους κλάδους.