«Πρέπει να ομολογηθεί ότι οι Έλληνες είναι γενναίοι στρατιώται…»
Οι στρατιές του αγνοούσαν επιδεικτικά λαούς και κυβερνήσεις, εισβάλλοντας απροειδοποίητα, όπως και όποτε τους γούσταρε, στις ξένες χώρες, σαν να μπαίνανε σε ξέφραγο αμπέλι. Έτσι, με έκπληξη άκουσε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Αλέξ. Κορυζής να χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού του ώρα 5.30 το πρωί της Κυριακής 6ης Απριλίου, με απρόσκλητο μουσαφίρη τον πρέσβη της Γερμανίας Φον Έρμπαχ, που ήρθε να επιδώσει ένα κατεβατό με ένα κάρο κατηγορίες, με το οποίον μας πληροφορούσε ότι πολύ τους στεναχωρήσαμε και ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις τους θα «εισήρχοντο στην Ελλάδα όπως εκδιώξουν τους Άγγλους». Και κατέληγε πως θα επλήττετο «πάσα παρʼ οιουδήποτε προβαλλομένη αντίστασις». Ο Κορυζής, σαν «έτοιμος από καιρό», απάντησε ότι «η Ελλάς δεν θα επιτρέψει την είσοδον και θα αμυνθεί του εδάφους και της ανεξαρτησίας της». Μη συνηθισμένος νʼ ακούει αντιρρήσεις, ο κ. πρέσβης σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς καν να χαιρετήσει.
Η στρατιωτική ηγεσία μας και οι μονάδες προκαλύψεως, βλέποντας τις φαιόχρωμες στρατιές να έχουν κατακλύσει τη Βουλγαρία, κοιμούνταν με το ένα μάτι ανοιχτό, σαν τα τσομπανόσκυλα, για να μην πιαστούν στον ύπνο. Γιʼ αυτό και δεν αιφνιδιάστηκαν όταν μέσα στην ανοιξιάτικη θαμπάδα της αυγής άρχισε το κανονίδι. Η επίθεση, με το κωδικό όνομα «Επιχείρηση Μαρίτα», εκδηλώθηκε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα από τη μεγαλύτερη στρατιά που επετέθη ποτέ κατά του τόπου μας.
Με δύναμη δύο σωμάτων στρατού, συν τις ανεξάρτητες Μεραρχίες Αλπινιστών, που ξεχώριζαν με το «Εντελβάις» στο πηλήκιο, και με πάνω από 1.200 αεροπλάνα, με πρωταγωνιστές τα Ju 87, τα περίφημα Στούκας, μαζί με ομάδες τεθωρακισμένων μεραρχιών του Φον Κλαστ υπό τας διαταγάς του, εξαπολύει την επίθεσή του ο στρατηγός Φον Λιστ.
Στην Αθήνα ηχούν οι σειρήνες για να ειδοποιήσουν τον λαό πως οι Γερμανοί μάς επετέθησαν, δηλαδή ότι μας πολεμά ολόκληρος ο Άξονας. Αλλά, καθώς είναι Κυριακή και ο κόσμος ραχατεύει, όλοι νομίζουν πως πρόκειται για συνηθισμένο συναγερμό και δεν δίνουν σημασία. Την ίδια ώρα, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών μεταδίδει το αρκετά μακροσκελές «Διάγγελμα του Βασιλέως», που αρχίζει με τη φράση «Νέος εχθρός προσέβαλε σήμερον την πρωίαν την τιμήν της πατρίδος μας…». Και κάνοντας μια γενική αναφορά εις τους μέχρι στιγμής αγώνες κατέληγε: «Εμπρός, τέκνα της Ελλάδος, εις τον υπέρ πάντων αγώνα». Ακολουθεί η μετάδοση του λιτού έκτακτου ανακοινωθέντος του Γενικού Στρατηγείου: «Από τις 5.30 πμ ο εν Βουλγαρία γερμανικός στρατός, όλως απροκλήτως, προσέβαλε τα ημέτερα στρατεύματα επί της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου. Τα στρατεύματά μας αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Καθώς λιγοστοί είναι οι κάτοχοι ραδιοφώνου, λιγοστοί μαθαίνουν τα νέα. Έτσι, περνούν ώρες για να πληροφορηθούν όλοι από στόμα σε στόμα, και με τους αλλεπάλληλους συναγερμούς, πως έχομε πόλεμο με τη Γερμανία, αλλά κανένας δεν σκιάζεται από το γεγονός. Και έχοντας ως δεδομένο πως θα επαναληφθεί το θαύμα του αλβανικού έπους, σχολιάζουν περιφρονητικά: «Άντε να δούνε κι αυτοί πόσα απίδια παίρνει ο σάκος»…
Δεν είναι υπερβολικές οι ελπίδες των εθισμένων στις νίκες του στρατού μας Αθηναίων. Με τον αέρα των έως τότε ακαταμάχητων νικητών, οι Γερμανοί, βέβαιοι πως τίποτα δεν μπορεί να τους αντισταθεί, επιτίθενται με όλες τις δυνάμεις τους κατά των οχυρών της «Γραμμής Μεταξά» και θερίζονται κυριολεκτικά. Χρησιμοποιούν αεροπλάνα και βαρύ πυροβολικό, αλλά όπως τα τανκς καθηλώνονται καλούν το Πεζικό «να βγάλει το φίδι από την τρύπα».
Οι στρατιώτες, βέβαιοι πως η σκιά τους και μόνον τρέπει σε άτακτη φυγή όποιον αποτολμά να τους σηκώσει κεφάλι, επιτίθενται, αλλά γεμίζουν τις χαράδρες με τα κουφάρια τους. Αλλά και τα τανκς, όπου επετέθησαν, κατεστράφησαν «διʼ απευθείας βολής» από τα κανόνια των οχυρών.
Και είναι σοφά και άριστα κατασκευασμένα τα μελετημένα από έλληνες πολιτικούς μηχανικούς οχυρά. Τοποθετημένα σε δεσπόζουσες θέσεις, αλληλοϋποστηριζόμενα, θεωρητικά ήταν απόρθητα. Εξασφάλιζαν το απαραβίαστο των συνόρων και τα εποφθαλμιώμενα εδάφη μας από τους Βούλγαρους, και φτιάχτηκαν για να τους «κόβεται η όρεξη». Η μοίρα τούς επιφύλαξε τη δόξα να αντιμετωπίσουν τον ισχυρότερο σιδερόφρακτο στρατό εκείνης της εποχής…
Η μόδα των «οχυρών» κυριαρχούσε τα χρόνια του Μεσοπολέμου, με πρώτους διδάξαντες τους Γάλλους και την περίφημη γραμμή Μαζινό. Τους μιμήθηκαν οι Γερμανοί με τη γραμμή Ζίγκφριντ και οι Φινλανδοί με τη γραμμή Μανερχάιμ. Τελικά, τα οχυρά μας αποδείχτηκαν ανώτερα όλων, και όταν η Ελλάς κατελήφθη, επί μήνες τα μελετούσαν γερμανοί ειδικοί. Και είναι ντροπή που ποτέ δεν ακούστηκε μια «εύφημη μνεία» για τους συμπατριώτες μας μηχανικούς που τα έστησαν.
Με μεγάλη λύσσα επιτίθεται η Βέρμαχτ και με μεγαλύτερη αμύνονται οι λιγοστοί υπερασπιστές της πατρίδας μας. Το πρώτο ανακοινωθέν που εκδόθηκε από το Γενικό Στρατηγείο και που εναγωνίως περίμενε όλος ο ελεύθερος κόσμος για τη νέα πολεμική σύρραξη περιγράφει: «Ισχυραί γερμανικαί δυνάμεις, εφωδιασμέναι με τα πλέον σύγχρονα μέσα, με υποστήριξιν αρμάτων, αφθόνου βαρέος πυροβολικού και πολυαρίθμων αεροπλάνων, προσέβαλλαν επανειλημμένως τας θέσεις μας, εις ας αμύνονται λίαν περιωρισμέναι ελληνικαί δυνάμεις. Καθʼ όλην την ημέραν διεξήχθη σφοδρότατος αγών…». Και το ανακοινωθέν συνέχιζε με εδαφικές λεπτομέρειες του μετώπου, τα σημεία προσβολής, τις εχθρικές απώλειες, και προσέθετε ότι ο εχθρός αποκρούεται επιτυχώς παρά «τον σφοδρότατον διά πυροβολικού και από αέρος διʼ αεροπλάνων καθέτου εφορμήσεως βομβαρδισμόν…».
Οι Γερμανοί την κύρια προσπάθειά τους τη στρέφουν κατά των οχυρών. Ύστερα από σφοδρό βομβαρδισμό, το Πεζικό τους εφορμά για να πατήσει στην επιφάνεια των οχυρών και αποδεκατίζεται. Στόχος τους είναι να βάλουν πόδι στην επιφάνεια και από εκεί, ρίχνοντας στο εσωτερικό τους από τα φατνώματα χειροβομβίδες και βενζίνη, να τους κάψουν ζωντανούς. Τα οχυρά όμως υποστηρίζονται και από εξωτερικά σημεία άμυνας και με αντεπιθέσεις οι λιγοστοί αμυνόμενοι κατορθώνουν να εξοντώσουν τους κατακτητές, συλλαμβάνοντας και αιχμαλώτους. Σε περιπτώσεις όπως στα οχυρά Κελκάγια και Περιθώρι, που κατάφεραν να τα «πατήσουν», οι υπερασπιστές τους, πολεμώντας σώμα με σώμα μέσα στους διαδρόμους, τα ανακατέλαβαν και συνέλαβαν αιχμαλώτους τους διεισδύσαντες Γερμανούς.
Οι ξένοι ανταποκριτές τηλεγραφούν από το μέτωπο: «Ο άφθαστος ηρωισμός των ελληνικών τμημάτων εκράτησε μίαν πανίσχυρον μεγάλην δύναμιν από της πρωίας της σήμερον και δεν της επέτρεψε να περάσει…», ενώ οι αλαζόνες Γερμανοί, εθισμένοι σε τρόπαια, διάβασαν στο δικό τους πρώτο ανακοινωθέν του Ανώτατου Στρατηγείου του φύρερ ότι «τα επιτιθέμενα κατά της Ελλάδος στρατεύματα συναντούν πείσμονα αντίσταση» και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τους προϊδέαζαν τους ακροατές τους ότι η βαλκανική εκστρατεία δεν είναι περίπατος. Τέλος, η γνωστή εφημερίδα «Deutsche Allgemeine Zeitung» στις 11 Απριλίου, δηλαδή ύστερα από 5 ημέρες λυσσωδών επιθέσεων, έγραψε επί λέξει: «…Πρέπει να ομολογηθεί ότι οι Έλληνες είναι γενναίοι στρατιώται, ότι επολέμησαν με ηρωισμόν και ότι πολλοί γερμανοί στρατιώται εύρον τον θάνατον μαχόμενοι εναντίον των!»…
Ιστίμπεη, Κελκάγια, Αρπαλούκι, Παλουργιώνες, Λίσε, Περιθώρι, Ρούπελ είναι τα ονόματα μερικών οχυρών που πέρασαν στην αιωνιότητα, δοξάζοντας την Ελλάδα και τους Έλληνες.