Πάρε… Δώσε…
Δώστε παράταση στην εξόφληση των δανείων ΤΕΜΠΜΕ
• Πληροφορούμαστε ότι κορυφώνεται η ανησυχία στην κυβέρνηση για ένα κρυφό «φέσι», το οποίο υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προστεθεί πολύ σύντομα στο δημόσιο χρέος: οι εγγυήσεις του Δημοσίου που έχουν χορηγηθεί για δάνεια μέσω του ΤΕΜΠΜΕ αργά ή γρήγορα θα καταπέσουν και, σε μια νύχτα, το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί κατά 4 δισ. ευρώ.
• Κι όμως, η λύση είναι απλούστατη, όπως το αυγό του Κολόμβου, κυρία Διαμαντοπούλου. Οι επιχειρήσεις που έχουν πάρει δάνειο μέσω ΤΕΜΠΜΕ μπορούν να κρατηθούν στη ζωή και να αποπληρώσουν το δάνειο, δίνοντας, κυρία υπουργέ, παράταση 2-3 χρόνων για την εξόφλησή τους. Έτσι δεν θα καταπέσουν οι εγγυήσεις του κράτους. Αλλιώς το σενάριο που θα δούμε να εκτυλίσσεται θα έχει, δυστυχώς, το ίδιο τέλος: επιχειρήσεις να κλείνουν, θέσεις εργασίας και εισοδήματα να χάνονται και οι φορολογούμενοι να πληρώνουν το «μάρμαρο» για να διασωθούν οι τράπεζες. Όταν, δε, η «τρόικα» διαπιστώσει ότι το χρέος αιφνιδίως αυξήθηκε, θα ζητήσει πρόσθετα μέτρα λιτότητας, για να διαιωνιστεί η ύφεση…
Ο θρίαμβος ενός λόμπι…
• Είναι γνωστό ότι οι καλύτερες business γίνονται όταν ο επιχειρηματίας καταφέρει να βαφτίσει το ιδιωτικό συμφέρον «εθνικό». Αυτό το ξέρουν πολύ καλά και οι ισχυροί παράγοντες της αγοράς καυσίμων. Γι’ αυτό και, κάθε φορά που θέλουν να προωθηθούν ρυθμίσεις που θα τους επιτρέψουν να ελέγξουν καλύτερα την αγορά και να «πνίξουν» τον (ελάχιστο) ανταγωνισμό, δίνουν τα ρέστα τους υπέρ του «εθνικού συμφέροντος (πάταξη του λαθρεμπορίου κ.λπ. κ.λπ.).
• Τη δράση του λόμπι των καυσίμων σε όλο της το μεγαλείο είδαμε αυτή την εβδομάδα. Με το νομοσχέδιο-τέρας του υπ. Ανάπτυξης πέρασαν διατάξεις που δεσμεύουν με αποκλειστικές συμβάσεις με εταιρείες εμπορίας ΟΛΑ τα βυτιοφόρα της αγοράς, ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης, ενώ καθιερώνουν νέους, ασφυκτικούς όρους λειτουργίας των ανεξάρτητων πρατηρίων, που αργά ή γρήγορα θα υποχρεώσουν και τον τελευταίο ανεξάρτητο έμπορο να συνάψει αποκλειστικές συμβάσεις με τις εταιρείες εμπορίας. Αν είχε περάσει και η τροπολογία Βορίδη για τον περιορισμό του αριθμού βυτιοφόρων μεταφοράς καυσίμων ως το 2020, το κλείσιμο της αγοράς θα ήταν απόλυτο. Αλλά η απόσυρσή της είναι μια μικρή λεπτομέρεια, μπροστά στα τερατώδη που ήδη νομοθετήθηκαν.
• Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την υγιή λειτουργία μιας ανοικτής αγοράς, όπου ο ανταγωνισμός θα λειτουργεί υπέρ του καταναλωτή; Ουδεμία! Στις χώρες των… κουτόφραγκων, οι ανεξάρτητοι έμποροι υγρών καυσίμων είναι αυτοί που συγκρατούν τις ολιγοπωλιακές διαθέσεις των διυλιστηρίων και δεν τους επιτρέπουν να ανεβάζουν κατά το δοκούν τις τιμές. Στην Ελλάδα «πνίγουμε» και τους ελάχιστους ανεξάρτητους εμπόρους, που κάπως συγκρατούν τις τιμές στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, στερώντας τους ακόμη και τη στοιχειώδη δυνατότητα πρόσβασης σε μεταφορικά μέσα. Κάπως έτσι η Ελλάδα της ατέλειωτης ύφεσης έφτασε να έχει τη δεύτερη ακριβότερη αμόλυβδη της Ευρώπης (με μικρή διαφορά από την Ιταλία).