Μια ζωή θυσία για τις ζωές και την αξιοπρέπεια όλων

Αλλά και τη διαπλοκή τους με τα Μέσα Ενημέρωσης, όπως και τη διάβρωση πολλών δημοσιογράφων, που περισσότερο ενοχλήθηκαν από το γεγονός παρά έσκυψαν πάνω σε αυτό. Ο βαθμός αναλγησίας και διάβρωσης στελέχους ειδησεογραφικού οργανισμού ήταν τόσο μεγάλος, ώστε, όταν της επισημάνθηκε ότι θα πρέπει να δοθεί στη δημοσιότητα και το συγκλονιστικό σημείωμα (ανάμεσα στα άλλα έκανε λόγο για «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου») που άφησε πίσω του ο συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, εκείνη απάντησε «εντάξει, άκουγε πολύ Τράγκα…».

Δεν το περίμεναν.

Δεν περίμεναν ότι θα έχουν έναν θάνατο έτσι ξαφνικά, και τώρα δεν ξέρουν τι ακριβώς να τον κάνουν. Οι πιο χοντρόπετσοι, κακοί χειριστές του λόγου και εξυπνάκηδες, όπως οι βουλευτές Μπεγλίτης και Κουκουλόπουλος, προσπάθησαν να σπεκουλάρουν πάνω στην αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα με αναφορές σε υποτιθέμενα χρέη του ή στη διαφθορά του χώρου των φαρμακοποιών. Κοινή βλακεία. Πιο έξυπνος, αλλά ταραγμένος (όχι από την πράξη και τον θάνατο, αλλά από το αναπάντεχο γεγονός, το οποίο ίσως ενεργοποιεί κοινωνικά αντανακλαστικά, που η κυβέρνηση και το ένοχο ΠΑΣΟΚ θέλουν να αποφύγουν) ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να αποσυνδέσει το γεγονός από την τρέχουσα άθλια πραγματικότητα και συγχρόνως να επιτεθεί σε όσους πάνε να το εκμεταλλευτούν. Ο Α. Σαμαράς με το διαρκώς θλιμμένο και άδειο βλέμμα (αυτό που σε ανύποπτο χρόνο είχε χαρακτηρίσει ο Λ. Λαζόπουλος «άδειο διαμέρισμα») μίλησε για εθνική κατάθλιψη, εμφανώς ικανοποιημένος από το λεκτικό εύρημα. Δημοσιογράφοι opinion makers εξέφραζαν σχεδόν απαρέσκεια και ενόχληση σε τηλεοπτικά δελτία και ραδιοφωνικές εκπομπές, σαν κάτι να τους ξεβόλεψε:

Είναι αλήθεια ότι ακόμα κι αυτοί καταλαβαίνουν πως ένας θάνατος δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ούτε εντάσσεται σε σχέδιο οπισθοδρόμησης της χώρας. Διότι το μήνυμα που εκπέμπουν τα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης είναι πως ναι μεν τα μέτρα και η «τρόικα» είναι κακά και άθλια, αλλά πρέπει να περάσουμε από αυτή τη στενωπό για να μπούμε στον δρόμο της προόδου.

Ούτε που συζητούν οποιαδήποτε άλλη προοπτική και λύση. Βρίσκονται σε απόλυτη σύμπνοια και ταύτιση με τα κυβερνητικά κόμματα και δίνουν από κοινού έναν αγώνα επικράτησης στις εκλογές (που ακόμα δεν έχουν προκηρυχτεί…), έναν αγώνα που θα έχει αποτέλεσμα να ξεπεράσουν, αθροιστικά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το 50% (ή και το 55-57% … για να έχουμε μια άνεση, μία largesse) και να σχηματίσουν μια κυβέρνηση… ευρείας συνεργασίας. Τέτοια που θα διατηρεί «στα πράγματα» και τα μεγάλα κόμματα και τα ΜΜΕ με τα αφεντικά τους.

Η αυτοκτονία του Δ. Χριστούλα ήταν αναπάντεχη, θορυβώδης, αιφνιδιαστική. Τους τάραξε, τους έβγαλε από την ησυχία τους ότι (ακόμα) τίποτα δεν κουνιέται στον τόπο παρά τις αθλιότητες που διαπράττουν εφαρμόζοντας εντολές των ξένων προϊσταμένων τους, τους χάλασε τη σούπα, που λέει ο λαός.

Οι εξουσίες, κυρίως οι απολύτως διεφθαρμένες και εξαρτημένες από τρίτους, τρέμουν το αυθόρμητο, το μη προβλέψιμο, το αναπάντεχο. Ασφαλώς, η αυτοκτονία του λεβέντη, αξιοπρεπούς και ψυχωμένου φαρμακοποιού διέθετε όλα αυτά τα στοιχεία, συν εκείνο που τρέμουν οι κυβερνήσεις πιο πολύ απ’ όλα: την πιθανότητα να πρόκειται για απαρχή κινήματος που θα ξεσηκώσει κόσμο σε οργανωμένες ή μεμονωμένες δράσεις, κάτι που θα βγάλει τη χώρα από τη θανάσιμη ομαλότητα στην οποία την έχει καταδικάσει ήδη από τις αρχές του 1996 το εκσυγχρονιστικό καθεστώς Σημίτη.

«Ομαλότητα» καθ’ όλα αδικαιολόγητη στις μέρες μας, μια και η Ελλάδα έχει τεθεί υπό ξένο έλεγχο και δεν έχει καν λόγο στις πλουτοπαραγωγικές της πηγές και στα εθνικά της συμφέροντα.

Ίσως αυτά να αισθανόταν ο Δ. Χριστούλας όταν έφερε το πιστόλι στον κρόταφο. Μια σφαίρα μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή ενός, αλλά να κινητοποιήσει πολλούς. Στο όνομα της προστασίας της ίδιας της χώρας.