Κατάργηση του Δουλβίνο ΙΙ. Μήπως πρόκειται για έναν μύθο;

Πρόκειται ουσιαστικά είτε για το επιχείρημα της Αριστεράς, που βασίζεται στο ότι είναι δικαίωμα του λαθρομετανάστη να πάει όπου επιθυμεί, είτε μιας σκληρής εθνικής αντίληψης, που λέει ότι με αυτόν τον τρόπο και τη φυγή των λαθρομεταναστών στην Ευρώπη θα λύσει η Ελλάδα το πρόβλημα και θα το μεταφέρει αλλού.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα, στη βάση της εθνικής ιδεολογίας, ξεκινά από την παραδοχή ότι επιθυμούμε την εθνική συνοχή. Το έθνος δεν αποτελεί απλώς μια συγκέντρωση πληθυσμού, αλλά συνιστά μια βιολογική και πνευματική πραγματικότητα, την οποία επιθυμούμε να διατηρήσουμε. Η Ευρώπη μάλιστα δεν συνιστά ένα άθροισμα λαών, αλλά μια ομοεθνία που τη συνδέουν εθνικοί, θρησκευτικοί και πολιτισμικοί παράγοντες. Αυτήν την πραγματικότητα απειλεί η βίαιη και αθρόα μεταναστευτική ροή από χώρες που συνήθως συνδέονται με το σκληρό Ισλάμ και σε κάθε περίπτωση δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πρόκειται στην ουσία για μια επιθετική ροή από την Ασία και την Αφρική προς τα ευρωπαϊκά έθνη, η οποία εάν συνεχιστεί θα προκαλέσει το τέλος των ευρωπαϊκών εθνών όπως τα γνωρίσαμε.

Αυτήν την πραγματικότητα δεν πρέπει να αγνοεί η πατριωτική ιδεολογία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζει επιφανειακά το πρόβλημα. Η λύση του μεταναστευτικού δεν αρκεί να περιοριστεί στη μεταφορά του προβλήματος από το ένα ευρωπαϊκό έθνος προς το άλλο, αλλά με μια στοχευμένη συνολική ρύθμιση προστασίας της Ευρώπης σε τρία επίπεδα.

Πρώτον, ασφαλή φύλαξη των συνόρων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρέπει να δοθεί το μήνυμα ότι η πρόσβαση στην Ευρώπη δεν είναι εύκολη.

Δεύτερον, πολιτική αντικινήτρων. Όποιος εισέρχεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να απολαμβάνει καμία κοινωνική παροχή. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο λαθρομετανάστης δεν θα μπορεί να εργαστεί, να μισθώσει κατοικία και να συμμετέχει σε καμία απολύτως κοινωνική δράση. Η μόνη παροχή θα είναι η άμεση απέλαση. Παράλληλα θα τιμωρούνται αυστηρότατα όσοι βοηθούν με οποιονδήποτε τρόπο λαθρομετανάστες (εκμίσθωση οικιών, εργασία κ.ά.).

Τρίτον, ευρωπαϊκή ρύθμιση. Η πίεση προς τις χώρες που δεν δέχονται την επαναπροώθηση, όπως η Τουρκία, αλλά και τις πρώτες χώρες που στέλνουν μετανάστες θα πρέπει να γίνεται απευθείας από την ΕΕ. Τα αιτήματα των επαναπροωθήσεων θα συγκεντρώνονται στην ΕΕ από όλα τα κράτη μέλη και αυτή κεντρικά θα πιέζει τις τρίτες χώρες, απειλώντας τες με εμπορικό εμπάργκο εάν δεν συμμορφώνονται. Παράλληλα θα πρέπει να υπάρχει αναλογική ποσόστωση, κατά τρόπο που δε θα αλλοιώνεται ο εθνικός και κοινωνικός ιστός του κάθε ευρωπαϊκού έθνους.

Συμπερασματικά, θα πρέπει να εφαρμοστούν πολιτικές προστασίας της Ευρώπης, δημιουργίας μιας Ευρώπης-φρούριο και όχι πολιτικές ελεύθερης εισόδου ή ένταξης, η οποία ιστορικά αποδεικνύεται ότι είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Η καταγγελία του Δουβλίνο ΙΙ είναι απαραίτητη ως κίνηση πίεσης στα άλλα ευρωπαϊκά έθνη να συνδράμουν στη χάραξη της ανωτέρω πολιτικής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι η πολιτική που θα λύσει το μεταναστευτικό. Ο στόχος πρέπει να είναι η απομάκρυνση των λαθρομεταναστών από την Ευρώπη και η προστασία των εθνών της.