Διά χειρός…

…του Δημοσθένη Κούρτοβικ από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Εθνική κυριαρχία επί του λαού»:

Η άλλη φωνή…
«Η ιστορία του ελληνικού κράτους είναι μια παρέλαση ξένων επεμβάσεων. Στην πρώτη από αυτές οφείλει την ίδια την ύπαρξή του. Σχεδόν όλες τις άλλες τις προκαλέσαμε μόνοι μας, με την πολιτική τύφλωση, την ιδεοληπτική μωροπιστία μας και τους πολέμους των μικροσυμφερόντων μας. Μερικές από αυτές τις επεμβάσεις ήταν σωτήριες για μας, άλλες μας τσαλάκωσαν και άλλες υπήρξαν οδυνηρές βραχυπρόθεσμα, αλλά μας ωφέλησαν μακροπρόθεσμα. Καμιά από αυτές δεν έγινε από φιλελληνισμό ή από ανθελληνισμό. Πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα προάσπιζαν οι ξένοι. Αλλά, από μια σκανδαλώδη εύνοια της ιστορικής τύχης ή του “θεού της Ελλάδας”, ακόμη και οι ωμότερες ξένες επεμβάσεις δεν στάθηκαν καταστροφικές για μας, όπως για άλλους λαούς. Η Ελλάδα κατάφερε σε όλους τους πολέμους, θερμούς ή ψυχρούς, να βρίσκεται στο στρατόπεδο των νικητών, είναι η μόνη χώρα της περιοχής που όχι μόνο δεν γνώρισε ποτέ ακρωτηριασμό των εθνικών συνόρων της αλλά και τα επέκτεινε ολοένα, έζησε περιόδους δημοκρατικής διακυβέρνησης και ευημερίας μακρότερες από κάθε γειτονική της χώρα, μακρότερες ίσως από όσα θα δικαιολογούσαν τα πάθη μας ή η παραγωγική βάση μας. Με άλλα λόγια, δεν εμπόδισαν οι ξένες επεμβάσεις την πρόοδό μας».

****

… του καθηγητή κ. Χρήστου Γιανναρά από την κυριακάτικη επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Να ξαναϋπάρξει η Ελλάδα»:

Ευκαιρία ή καταστροφή;

«…τώρα, η ιστορική μας πορεία των Νεοελλήνων, έφτασε σε ένα όριο που μοιάζει με ενδεχόμενο ιστορικού τέλους. Ζούμε μια κυριολεκτική καταστροφή, που δεν περιορίζεται στην οικονομική χρεοκοπία και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αλλά διευρύνεται και στον πρωτοφανή διεθνή διασυρμό, στην πάγκοινη χλεύη του ελληνικού ονόματος. Ζούμε την καταστροφή της γλώσσας, τον αφανισμό της ιστορικής συνείδησης, το ρήμαγμα του σχολείου και τον εξευτελισμό του πανεπιστημίου, την οικιστική μας αυτοχειρία και τον ασύδοτο βανδαλισμό της αισθητικής του τοπίου, τη ριζική αλλοτρίωση της λαϊκής ευσέβειας και παράδοσης.
Ας μου συγχωρεθεί η απρέπεια να κάνω μια έκκληση: Σε κάποια κέντρα αποφάσεων, κομματικά, εκπαιδευτικά, επιχειρηματικά, να αρχίσουν να συζητούνται τα συγκεκριμένα ρεαλιστικά ζητούμενα: Να ξαναϋπάρξει Ελλάδα που να τη χρειάζονται οι κοινωνίες των εθνών και να τη σέβονται. Να επανιδρυθεί το κράτος ξαναχτίζοντας εξ υπαρχής την ελληνική του ταυτότητα. Όχι με ιδεολογήματα ελληνικότητας, αλλά με προτεραιότητα των ελληνικών αναγκών: γλώσσα, ιστορική συνείδηση, κατά κεφαλήν καλλιέργεια, δημιουργική φαντασία, σέβας του ιερού. Να οργανωθεί με σοβαρότητα και ευφυΐα η πολιτική επιδίωξη αυτού του στόχου.
Να θεωρήσουμε ευκαιρία τη δεδομένη σήμερα καταστροφή».

****

…της καθηγήτριας Άννας Φραγκουδάκη, από το σχόλιό της στο «συν» των «Νέων»:

Αλαμπουρνέζικα…

«Κανένας δεν ασχολείται με το αν καταλαβαίνει ο καταστηματάρχης της γειτονιάς ή ακόμα και ο νεοδιορισμένος δάσκαλος που ξέρει καλά αγγλικά τι είναι το περίφημο spread και γιατί κινδυνεύουμε κάθε που ανεβαίνει, είτε τι είναι τα μυστηριώδη αρχικά PSI και τι επίπτωση έχουν στη ζωή μας. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να βοηθήσει ο υπουργός Παιδείας, ως ειδήμων μεταξύ άλλων στα λεξικά και παλαιός μαχητής για την προστασία της ελληνικής από τις ξένες λέξεις. Έχει πολλά δημοσιεύματα για την υποβαθμισμένη γλωσσική ποιότητα εξαιτίας ξένων λέξεων, που ωστόσο ο καθένας καταλαβαίνει και επιπλέον γνωρίζει άριστα και τη νοηματική διαφορά από τα κανονιστικά τους συνώνυμα.
Τα αλαμπουρνέζικα της κρίσης είναι πολύ χειρότερα. Μήπως θα άξιζε τον κόπο να συμβάλει στη μετάφρασή τους είτε στον ορισμό τους ώστε να έχουν σαφές νόημα για όλους;».