Ένα βήμα πριν από μοιραία και μη αναστρέψιμη κατολίσθηση!
ΝΑ ΔΟΥΜΕ και να πούμε την αλήθεια ευθέως: Η χώρα βρίσκεται πλέον σε οριακή κατάσταση όσον αφορά τις αντοχές. Και της ίδιας, ως εν χρεοκοπία κράτους, και του πολιτικού συστήματος, ως θεσμικού εν πολλοίς διαχειριστού της, και των πολιτών, ως κοινωνίας που βιώνει βίαιη κρεούργηση. Και το αποτέλεσμα –εάν δεν υπάρξουν αποτρεπτικές αντιστάσεις– είναι βαναύσως προδιαγεγραμμένο και εκ των πραγμάτων τραγικό. Όταν μάλιστα στις εγγενείς παθογένειες του νοσούντος εθνικού οργανισμού υπεισέρχονται κι άλλα εμβόλιμα και το ίδιο κρίσιμα προβλήματα. Όπως η εν πολλοίς υπό μετάστασιν κακοήθης νεοπλασία του λαθρομεταναστευτικού κύματος, που επαπειλεί επιπροσθέτως και εκ των ενόντων τα δημογραφικά μας όρια και δυνατότητες. Όλα τα κακά μαζεμένα, δηλαδή. Αλληλοδιαπερώμενα, αλληλοενισχυόμενα και τελικώς διογκούμενα.
Η σαφώς καταγγελτική ενέργεια του συνταξιούχου αυτόχειρα της πλατείας Συντάγματος δεν ήταν ασφαλώς κεραυνός εν αιθρία. Συγκλόνισε όμως ως κατʼ επιλογήν πράξη καταδίκης αδυσώπητων πολιτικών και βάναυσων συμπεριφορών. Ως αυτοκτονία δεν αποτελεί απλώς κορύφωση του ανελισσόμενου ελληνικού δράματος. Συνιστά κυρίως αφετηρία όσων χειρότερων επαπειλούνται και αναποτρέπτως θα εισπραχθούν. Και ως τέτοια πρέπει όχι απλώς να ερμηνευθεί αλλά και να οδηγήσει σε αυτοσκόπηση. Από την οποία επιβάλλεται να προέλθουν οι αναγκαίες και προπαντός συλλογικές αποφάσεις, που πρέπει να μεταφρασθούν σε δραστικές στρατηγικές αποτροπής των επερχόμενων αποσαθρωτικών υποτροπών, πριν αποβούν μη αναστρέψιμες. Γιατί σε μια τέτοια, απευκταία περίπτωση θα θρηνήσουμε επί εθνικών ερειπίων. Και αυτό ας μην ερμηνευθεί ως κασσανδρολογία. Δεν είναι. Γιατί τα γεγονότα και ο καλπασμός τους ως προοπτικών υπερβαίνουν τον περιρρέοντα πεσιμισμό.
Να δούμε, λοιπόν, την αλήθεια καταπρόσωπο. Και όχι απλώς να τη διατυπώσουμε, αλλά να τη διαμορφώσουμε. Με την έννοια της ανασχετικής επιτέλους αντιστάσεως έναντι των έωλων κακοδαιμονιών. Και αυτών που οφείλονται σε ημέτερες αδυναμίες, λάθη και κακοήθεις παθογένειες. Και των άλλων που απορρέουν από αδυσώπητες πρακτικές συμμαχικών (υποτίθεται) κέντρων και εταίρων με τοκογλυφικές διαθέσεις και αδίστακτες παρεμβάσεις. Οι οποίες και απολήγουν σε καταστάσεις οιονεί εθνικής υποτέλειας, με όρους ταπεινωτικής εξαρτήσεως, που βιώνεται πλέον καθημερινά και σε κάθε επίπεδο της εθνικής ζωής των Ελλήνων.
Υπό το φως αυτών των τραυματικών δεδομένων –και χωρίς διάθεση εθνικού αυτοπαροπλισμού– είναι ανάγκη να υπερβούμε τα γεγονότα. Να συνειδητοποιήσουμε τα ευκρινέστατα –και κατʼ ακρίβειαν κραυγαλέα– σήματα κινδύνου που εκπέμπουν και να ενεργήσουμε αναλόγως, ώστε να υπάρξουν οι αυτονόητες (και προπαντός έγκαιρες) αντιστάσεις. Και αντιστάσεις δεν γίνονται με ασύντακτες ενέργειες οργής ή ανεξέλεγκτες εκδηλώσεις, έμφορτες εκρηκτικού συναισθηματισμού και υπό το κράτος πανικού.
Αντιστάσεις ορθοτομούνται με λελογισμένες αποτρεπτικές επιλογές αφενός και με στρατηγικές συσπειρώσεις αφετέρου. Τέτοιες που να αποσοβούν τα χειρότερα. Και να δημιουργούν τεκμαρτές ελπίδες για προοπτικές ανανήψεως, που θα προέλθουν από συνειδητή –και κυρίως περιεκτική– ενότητα και σε επίπεδο θεσμικών διαχειριστών και σε επίπεδο κοινωνίας. Αφού βεβαίως αποβληθούν φορείς αποδεδειγμένης σαθρότητος και ανικανότητος. Τα άλλα είναι κουβέντες, που απλώς αναπαράγουν την αναποτελεσματικότητα, η οποία δυστυχώς αυτές τις επαχθείς στιγμές αποπυροδοτεί αποφάσεις και αφοπλίζει χειρισμούς, καθηλώνοντας τις ισχνές δυνατότητες και αποδομώντας προοπτικές.
Εάν αυτά δεν απέχουν από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται και αν ανακλούν έστω και μέρος της σημερινής ελληνικής παθογένειας, οι ευθύνες όλων είναι βαρύτατες. Και μονοδρομούν τους πάντες (πολιτικούς και πολίτες) προς κατευθύνσεις εθνικών συγκλίσεων, στη βάση ελάσσονος έστω συναντιλήψεως, η οποία –χωρίς να αναιρεί τις ιδεολογικές περιχαρακώσεις και τις κομματικές γραμμές– δημιουργεί δυνάμει συνθήκες παρακάμψεως μοιραίων υποτροπών και ολέθριων απολήξεων.
Κανένας πολιτικός σχηματισμός από μόνος του και καμία ομάδα χωρίς τη συνδρομή των άλλων δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα κραυγαλέα σήματα κινδύνου που εκπέμπονται. Και τα οποία συνιστούν προεισαγωγή σε μείζονες περιπέτειες, καθώς η χώρα βρίσκεται σε δίνη αποσυνθετικών δυναμικών, που αυτοτροφοδοτούνται και, λιπαινόμενες από ενδοελληνικές αδυναμίες και ανακυκλούμενα σύνδρομα, ανεξελέγκτως αναπαράγονται. Δυστυχώς…