Έλληνα, το «Σύστημα» δολοφονεί…
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη, που επί 35 χρόνια εγώ μόνο (χωρίς ενίσχυση του κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή.
Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ), δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην Πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».
(Υποθήκη του 77ετούς αυτόχειρα-μάρτυρα της Πλατείας Συντάγματος)
Το Σάλπισμα της Εθνικής Αντίστασης εκχέεται από το πρωί της 4ης Απριλίου 2012 στα πέρατα του Ελληνικού Έθνους και καλεί την Εθνική Συνείδηση σε συστράτευση για την αποτίναξη της Νέας Κατοχής.
«…Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί…»
Υπηρέτης των Ξένων
Το δουλόφρον εγχώριο πολιτικό «Σύστημα» –υπηρέτης του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου και του αναδυόμενου Δ΄ Γερμανικού Ράιχ– περίφοβο εξαπέλυσε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς κατά του Λαού, που έτρεξε να καταθέσει στον τόπο της θυσίας του Μάρτυρά του ένα λουλούδι από την ανθισμένη, αλλά θλιμμένη, Αττική Γη.
Όμως, η ώρα της Εθνικής Νέμεσης πλησιάζει και η λαϊκή ετυμηγορία θα αποδώσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Η Εθνική Συνείδηση έχει, πλέον, κατανοήσει ότι το «Σύστημα» δεν ορρωδεί προ της Αξιοπρέπειας του Ατόμου και των βασικών Δικαιωμάτων του… Δολοφονεί… Του αρκεί και μόνο να διασωθεί και να συνεχίσει να εξαπατά τον δοκιμαζόμενο Λαό…
Η εθελοτύφλωση του «Συστήματος» δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ούτε καν τις «συμβουλές» ενός διπλωμάτη της υπερδύναμης, ο οποίος μαρτυρεί:
• «Οι περισσότεροι Έλληνες, οι λιγότερο μορφωμένοι, όπως και οι υψηλότερης μόρφωσης, είναι έντονα ατομικιστές και αγαπούν βαθιά τις προσωπικές τους ελευθερίες. Είναι γενικά δημοκράτες. Η Δημοκρατία είναι η πολιτική φιλοσοφία που έχει τη μεγαλύτερη απήχηση στον ατομικιστή…». (Robert V. Keeley)
Βεβαίως, το «Σύστημα» των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής ουδόλως επιθυμεί ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως ενεργούς πολίτες, με θέληση, ικανότητα και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με κριτική ικανότητα, που απαιτείται ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους.
«Σύστημα» και Παιδεία…
Επιπροσθέτως, το «Σύστημα» θεωρεί «ανάθεμα» να καλλιεργούνται και να αναπτύσσονται στους νέους οι άριστες από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής και δημόσιας υπηρεσίας. Και ακόμη, να εμφυσείται σʼ αυτούς από την Παιδεία και το παράδειγμα των δημόσιων προσώπων η αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, ώστε να αναζητήσουν ανάμεσά τους νέους, αποτελεσματικούς τρόπους συμμετοχής και δράσης στην Κοινωνία.
Η Ευρώπη στη διαδρομή της Ιστορίας είναι διάστικτη από σειρά πολέμων, με κορύφωση τους δύο πολυαίμακτους Παγκόσμιους, Α΄ και Β΄, των οποίων υπαίτιος υπήρξε η Γερμανία.
Το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βασικό «δόγμα» των γεννητόρων της ήταν «Μέσα από την ανάπτυξη των ιδιαίτερων πατρίδων-Εθνών, στην ανάπτυξη και ευημερία της Μεγάλης Πατρίδας, της Ευρώπης» (Ζαν Ζωρές). Μετά την ενοποίηση, όμως, της Γερμανίας και την οικονομική επικυριαρχία της, σχεδόν, στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο αναπτύσσεται εκ μέρους της τελευταίας ένας οικονομικός ιμπεριαλισμός, ο οποίος αποσκοπεί, με όργανο πλέον την ΕΕ, στη δημιουργία ζωνών οικονομικής επιρροής με στόχο την αποικιοποίηση, κυρίως των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου και εκείνων της ΝΑ Ευρώπης, προς όφελος της Γερμανικής Βιομηχανίας και των εξαγωγών της με τη σχέση Μητρόπολης-Αποικίας.
Οι χαμένες ελπίδες
Το σύνολο, σχεδόν, των λαών της Γηραιάς Ηπείρου ευελπιστούσαν ότι με την ευρωπαϊκή ενοποίηση ίσως άλλαζε οριστικά μια κατάσταση η οποία είχε ταλανίσει επί αιώνες την Ευρώπη, κατά την οποία ο σημερινός σύμμαχος ήταν ο αυριανός εχθρός, γεγονός που απεικονίζει την ωμότητα της Πολιτικής.
Όμως, η εμπειρία από την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναδεικνύει το λάθος να επισκοπούμε τις διεθνείς σχέσεις με όρους «φίλων» και «εχθρών».
Τα κράτη, έστω και σε μία διακρατική Ένωση, δεν έχουν φίλους παρά μόνο συμφέροντα, και τα συμφέροντα αλλάζουν.
Η ιδέα της φιλίας στη διεθνή πολιτική είναι απλώς ένα συναισθηματικό επικάλυμμα, που αποκρύπτει υπολογισμούς εθνικού συμφέροντος.
Τη βασικότατη αυτή αρχή στις διεθνείς σχέσεις απολησμόνησαν –ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός για τις ελληνικές κυβερνήσεις των Μνημονίων και τον Θεματοφύλακα (;) των Συνταγματικών υποθηκών, Πρόεδρο της Δημοκρατίας– στον καθορισμό των διακρατικών σχέσεων της Χώρας για την αντιμετώπιση του Δημοσίου Χρέους.
Αντί να διαπραγματευθούν στο πλαίσιο διαφύλαξης της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων ήχθησαν στην ενσυνείδητη εκποίηση του Δημόσιου Πλούτου, της Εθνικής Κυριαρχίας και αποδέχθηκαν διακρατικές σχέσεις που υπάγουν τη Χώρα και τον Λαό της στην κατάσταση αποικιοκρατούμενης περιοχής.
Οι κυβερνήσεις των Μνημονίων συμπεριφέρθηκαν όχι ως εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού, αλλά ως προασπιστές των συμφερόντων των δανειστών μας και των τοκογλυφικών επιδιώξεών τους.
Η συμπεριφορά των μελών των κυβερνήσεων των Μνημονίων εγγίζει, αν δεν υπερκεράζει, τα όρια της Εθνικής Αναξιότητας.
Ήδη, ευρωπαίοι πολιτικοί του διαμετρήματος ενός Μισέλ Ροκάρ εκφράζουν τον φόβο ότι η Ελλάδα υπό το καθεστώς των Μνημονίων και την κηδεμονία της «τρόικας» ωθείται σε Εμφύλιο Πόλεμο!
Η τραγωδία της Πλατείας Συντάγματος φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα των ανθρωποθυσιών και της «λογικής του Κράτους των κατασταλτικών μηχανισμών», που συνεπάγεται την κατάργηση στην πράξη των δημοκρατικών εγγυήσεων για την ελευθερία του ατόμου.
Οι Κυβερνήσεις και τα «Κόμματα του Μνημονίου» έχουν καταπατήσει από την πλευρά τους το Κοινωνικό Συμβόλαιο μεταξύ αυτών και του Πολίτη. Επομένως, ο τελευταίος, κατά τις Διακηρύξεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ΟΗΕ και Ευρώπης, νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, ακόμη και της ενόπλου αντιστάσεως, για την υπεράσπιση της Αξιοπρέπειάς του.