Όλοι είχαν ενημερωθεί για τις προθέσεις του Μπαμπινιώτη

Αποτέλεσμα των χειρισμών, αλλά και της ασυνεννοησίας σε κυβερνητικό επίπεδο, ήταν να παρακολουθήσουμε επί μία εβδομάδα ένα κυβερνητικό θεατρικό έργο με τίτλο «αλλάζει, δεν αλλάζει, ο νόμος». Η κ. Διαμαντοπούλου κατάφερε, αρχικά, να περάσει με ευρεία πλειοψηφία από τη Βουλή έναν Νόμο Πλαίσιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ήταν όμως εμφανές σε όλους ότι είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο η εφαρμογή του, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον νέο τρόπο διοίκησης των Ιδρυμάτων, λόγω και της προσωπικής κόντρας Διαμαντοπούλου με πρυτάνεις και καθηγητές.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της αντικατάστασής της (διάσωσης, διά της αναβαθμίσεως, λένε οι περισσότεροι) στον πρόσφατο ανασχηματισμό. Ο κ. Μπαμπινιώτης ανέλαβε καθήκοντα αμέσως μετά την Άννα Διαμαντοπούλου, με την προσδοκία ότι στον (σύντομο θεωρητικά) χρόνο της θητείας του θα έλυνε πρακτικά ορισμένα καίρια και άμεσα προβλήματα (νόμος ΑΕΙ-ΤΕΙ, βιβλία στα σχολεία, πανελλήνιες εξετάσεις). Θυμίζουμε ότι ο Γ. Μπαμπινιώτης επιλέχθηκε ως υπουργός όχι μόνο λόγω της προσωπικότητάς του, αλλά και ως ο πανεπιστημιακός με τη μεγαλύτερη γενική γνώση των θεμάτων εκπαίδευσης από τη θητεία του ως πρύτανη του ΕΚΠΑ, αλλά και του πρωταγωνιστικού ρόλου στον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι είναι διαφορετικό πράγμα να συζητάς, ως ακαδημαϊκός, για να καταλήγεις σε προτάσεις και άξονες πολιτικής, και διαφορετικό πράγμα να καλείσαι να εφαρμόσεις μια πολιτική (ή μάλλον αλλαγή πολιτικής) από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Σημειώνουμε ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου πρακτικά δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη, κυρίως στη βασική πρόβλεψη της εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης, που με βάση το χρονοδιάγραμμα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί, καθώς μόνον σε επτά από τα δεκαέξι ΤΕΙ έχουν διεξαχθεί εκλογές, αλλά σε κανένα (!) πανεπιστήμιο. Επίσης στα αζήτητα έχει πάει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η τελευταία έμπνευση Διαμαντοπούλου για τη διάσωση της διαδικασίας εκλογής, περί επιστολικής και ηλεκτρονικής ψήφου των εκλεκτορικών σωμάτων των νέων διοικήσεων.

Ξεκάθαρη πρόθεση
αλλαγής του νόμου

Παρά τις συνεχείς αλλαγές στις διατυπώσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, είναι εμφανές σε όλους ότι ο κ. Μπαμπινιώτης ενστερνίζεται τις επιφυλάξεις των πανεπιστημιακών και των πρυτάνεων και πιστεύει ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου πρέπει να αλλάξει, τουλάχιστον στα σημεία που αφορούν τη διοίκηση των ιδρυμάτων και τον τρόπο εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης. Όμως ο νόμος είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αλλάξει από την κυβέρνηση Παπαδήμου, καθώς έχει υπερψηφιστεί από ευρεία (ιστορικά) πλειοψηφία τεσσάρων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ). Ο κ. Μπαμπινιώτης που θέλει «βελτιώσεις», υπέπεσε σε πολιτικό λάθος, είτε λόγω απειρίας είτε λόγω βιασύνης. Προετοίμασε αρχικά το έδαφος για συζήτηση, αλλά την κρίσιμη ώρα των ανακοινώσεων μίλησε ξεκάθαρα για αλλαγές.

Σημειώνουμε ότι το υπουργείο Παιδείας, από τον Νοέμβριο, ακολουθούσε τη γραμμή «πρώτα θα εφαρμοστεί ο νόμος και μετά θα γίνουν βελτιωτικές αλλαγές», εισηγητής και κύριος εκφραστής της οποίας υπήρξε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. Αυτή η τακτική απέδιδε, και θα μπορούσε άνετα ο υπουργός να προχωρήσει το σχέδιο συγκρότησης επιτροπής «βελτιώσεων» αλλά επέλεξε, ατυχώς για τον ίδιο, να μιλήσει για αλλαγές. Η εφημερίδα μας πάντως εξαρχής, από τη στιγμή της ορκωμοσίας του, είχε καταγράψει συζητήσεις περί ξηλώματος του νόμου Διαμαντοπούλου, αλλά και αργότερα, μόλις την περασμένη εβδομάδα, για ξεκάθαρη πρόθεση αλλαγών, παρά τις αντίθετες διαρροές (μέχρι τότε) από το υπουργείο Παιδείας.

Το χρονικό της
ασυνεννοησίας

Το θέατρο του παραλόγου στα θέματα Παιδείας την περασμένη εβδομάδα είχε πρωταγωνιστές, εκτός από τον αρμόδιο υπουργό, την Άννα Διαμαντοπούλου και τον πρωθυπουργό. Μετά τις (πολλές σε αριθμό) δηλώσεις του Μπαμπινιώτη περί συζήτησης για τις αναγκαίες βελτιώσεις του νόμου και την ανάγκη άμεσης επίλυσης του προβλήματος χρηματοδότησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ (που βάσει του νόμου συνδέεται με την εφαρμογή του), είχαμε σχετική συνάντηση του υπουργού με τον πρωθυπουργό. Αν και δεν υπήρξαν διαρροές από τη συνάντηση αυτή, εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι ο υπουργός έπεισε με επιχειρήματα τον πρωθυπουργό για την ανάγκη βελτιώσεων ή αλλαγών. Την επόμενη ημέρα ο κ. Μπαμπινιώτης ανακοίνωσε δημοσίως τις προθέσεις και τις αποφάσεις του, για αναπροσαρμογές του νόμου, μέσω μιας επιτροπής, και για αποδέσμευση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ από την εφαρμογή του νόμου. Προφανώς οι δύο «τεχνοκράτες», υπουργός και πρωθυπουργός, δεν εκτίμησαν τη σημασία της διάκρισης μεταξύ «αλλαγών» και «βελτιώσεων», αλλά ούτε και τις αντιδράσεις τόσο της Άννας Διαμαντοπούλου όσο και άλλων πολιτικών που υπερψήφισαν τον νόμο ως «μεγάλη μεταρρύθμιση» και «δείγμα ευρείας συναίνεσης».

Ακολούθησε η έντονη δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου, που ζητούσε να εφαρμοστεί ο νόμος και αναφερόταν σε πιέσεις συντεχνιών. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παντελής Καψής προσπάθησε να εκτονώσει το πρόβλημα, επιχειρώντας να πείσει ότι επιδιώκεται προσωρινή λύση σε επείγοντα προβλήματα και ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί. Αυτό όμως προκάλεσε εκ νέου την αντίδραση του υπουργού Παιδείας, που υπονόησε, ξεκάθαρα όμως, ότι η παραίτησή του είναι προ των πυλών αν δεν υπάρξουν λύσεις στα προβλήματα. Παρά τις ενδοκυβερνητικές επικοινωνίες, οι αντιτιθέμενες απόψεις δεν συγκεράστηκαν. Ο πρωθυπουργός υπέστη πλήγμα στην εικόνα του καθώς φάνηκε ξεκάθαρα ότι αφενός δεν μπορεί να συντονίσει τους υπουργούς του και αφετέρου δεν έχει ο ίδιος ξεκάθαρη άποψη για ένα θέμα που ξεφεύγει των οικονομικών ζητημάτων που γνωρίζει. Προς ενίσχυση του κ. Μπαμπινιώτη, και ως απάντηση στην Άννα Διαμαντοπούλου, οι πρυτάνεις των ιδρυμάτων εξέδωσαν ανακοίνωση για την αναγκαιότητα αλλαγών και την «καταστροφική προηγούμενη πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας».

Πάντως ο κ. Μπαμπινιώτης, παρά το ότι φάνηκε να υποχωρεί μπροστά στην (εντέλει) πίεση του πρωθυπουργού για εφαρμογή του νόμου και κάλυψη της «αγαπητής του» Άννας Διαμαντοπούλου, επέμεινε και δημοσίως ότι το θέμα της χρηματοδότησης πρέπει να αποσυνδεθεί από την εφαρμογή του νόμου και ότι σε αυτό το σημείο ο νόμος έχει αποτύχει. Η πραγματικότητα των ΑΕΙ και ΤΕΙ, βέβαια, δείχνει ότι χωρίς τον «ωμό εκβιασμό» του παγώματος της χρηματοδότησης, οι συγκεκριμένες προβλέψεις του νόμου Διαμαντοπούλου για την εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης δεν θα εφαρμοστούν. Εκτός ίσως και αν υπάρξουν κάποιες «βελτιώσεις»…