Κρίσιμοι κίνδυνοι από επιθετικότερη τουρκική πολιτική
Σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε κρισιμότερες εντάσεις και ενώπιον κυριολεκτικώς ιστορικών διλημμάτων, που θα περνούν από την ανάγκη αποσοβήσεως γεωπολιτικών τετελεσμένων και την αποτροπή εθνικών ακρωτηριασμών. Ή, τουλάχιστον, εκπτώσεων σε ό,τι αφορά τη διατήρηση (και κυρίως την άσκηση) κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις απορρέουν όχι καθ’ υπολογισμόν, αλλά κυρίως από γεγονότα που επικυρώνουν τις τουρκικές προθέσεις και τις κακόβουλες μεθοδεύσεις. Όπως είναι οι συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου αιγαιωτικού χώρου και οι πρακτικές αμφισβητήσεως εθνικής κυριαρχίας σε συγκεκριμένες περιοχές. Ενώ την ίδια ώρα προαναγγέλλονται νέοι και δολιότεροι ελιγμοί στο Κυπριακό, που τείνει να οδηγηθεί σε τελμάτωση, κάτι που οπλίζει την τουρκική στρατηγική και παρέχει προσχηματικές αιτιάσεις στην Άγκυρα.
Η απειλή επισημοποιήσεως του αδιεξόδου από πλευράς Ηνωμένων Εθνών και ο ενδεχόμενος καταλογισμός ευθυνών και στην ελληνική κυπριακή πλευρά θα αποβούν θανάσιμη τροπή στο εθνικό θέμα, γιατί θα δώσουν αφορμή και θα διευκολύνουν την τουρκική κακοβουλία, η οποία ήδη προαναγγέλλει προθέσεις, που περνούν μέσα από τη δημιουργία συνθηκών, για νέα τετελεσμένα. Είτε με τη μορφή της προαγωγής συνθηκών μιας έστω και κατ’ ανοχήν αποδοχής του κατοχικού «ψευδοκράτους» είτε με μείζονα ελιγμό στο θέμα της Αμμοχώστου. Την οποία και «θα προσφέρει» μεγαλοψύχως στους νόμιμους κατοίκους της, που θα μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους, αλλά υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση! Υπό κατοχή, δηλαδή! Αλλά βεβαίως με αναγνώριση και αποδοχή της. Αν είναι δυνατόν!
Κι ενώ θα ήτο μεν αδιανόητον για Έλληνες να συζητήσουν, έστω και θεωρητικώς, κάτι τέτοιο, εντούτοις η τουρκική «προσφορά» θα επενεργήσει προς τρίτους με τρόπους που θα είναι σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτοι, ενδεχομένως και επιβαρυντικοί για την πλευρά μας, αφού η χειρονομία θα διατυμπανισθεί ως «μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης», που με βεβαιότητα θα χαιρετισθεί από κάποια κέντρα ισχύος. Όπως, επί παραδείγματι, από το Λονδίνο, που συμπλέει συνήθως με την Άγκυρα και που εν πολλοίς βρίσκεται πίσω από τέτοιες εμπνεύσεις. Μακάρι να κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας. Μακάρι μεν. Πλην πολύ φοβούμεθα ότι τα πράγματα θα είναι κατά τι χειρότερα όσων νομίζουμε.
Η Άγκυρα θέλει να ενταφιάσει τις διαδικασίες επιλύσεως αφού διασφαλίσει ότι δεν θα χρεωθεί το αδιέξοδο. Και όχι μόνον, αλλά και ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό θα το χρεωθεί εν πολλοίς η Λευκωσία. Οπότε σε τέτοια περίπτωση θα ενεργοποιήσει αυτό που επισήμως αποκαλεί «Σχέδιο Β΄»! Που διαλαμβάνει δημιουργία συνθηκών de jure μετεξελίξεως του σημερινού status quo.
Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει νομιμοποίηση της γεωπολιτικής διαιρέσεως της Μεγαλονήσου στη βάση των σημερινών διαχωριστικών γραμμών, τις οποίες δημιούργησε διά λογχών ο «Αττίλας». Και τις οποίες παγίωσαν οι δεκαετίες της κατοχής.
Ό,τι και να συμβαίνει, το επόμενο τρίμηνο θα είναι κρίσιμο και άκρως επικίνδυνο για τον Ελληνισμό. Και αυτόν εντεύθεν και τον άλλον εκείθεν του Αιγαίου. Για Ελλάδα, δηλαδή, και Κύπρο, που συγκροτούν σήμερα και υπό τις ιστορικές περιστάσεις τους δύο κρατικούς πυλώνες του σύνολου Ελληνισμού.
Οπότε αυτονοήτως επιβάλλεται η ανάπτυξη και η ανάταξη στρατηγικών αντιστάσεων από μέρους μας. Κάτι που υπό τις σημερινές συνθήκες αποδομήσεως των εθνικών μας δυνατοτήτων δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ούτε ίσως και εφικτό. Με τη διαφορά ότι, εάν δεν το πράξουμε και αν δεν τα καταφέρουμε, αυτά που θα μας προκύψουν θα είναι όχι απλώς οδυνηρά αλλά και μη αναστρέψιμα. Κι αυτό έχοντας κατά νου, οφείλουμε όλοι -θεσμικοί διαχειριστές των εθνικών θεμάτων και λαός- να υπερβούμε αδυναμίες και ανασχέσεις προκειμένου να αποσοβήσουμε απευκταία. Όσο κι αν μας συνθλίβουν τα εξουθενωτικά βάρη της καθημερινότητος και μας τραυματίζουν οι βάναυσες συνθήκες της χρεοκοπίας που βιώνουμε.