Εκλογές όπως οι άλλες;
Η επανάληψη έγκειται στη συμπεριφορά των δύο μεγάλων κομμάτων, που αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν να πρόκειται για κανονική, για τρέχουσες εκλογές, όπου «είναι υποχρεωμένα» το ένα να κατηγορεί το άλλο, να αλληλοεπιτίθενται και άλλα γραφικά, τα οποία προκαλούν μόνο γέλια πλέον ή και οργή, αν δει κανείς το πράγμα πιο σοβαρά.
Βέβαια, οι δύο νέοι πολιτικοί αρχηγοί (γιατί και ο Αντ. Σαμαράς είναι νέος, με την έννοια ότι δεν έχει αντιμετωπίσει εκλογές, δεν έχει δοκιμαστεί σε αναμέτρηση) δίνουν άλλον τόνο στη δημόσια ζωή, μια και οι προσωπικότητες φτιάχνουν άλλο κλίμα. Ο Γ. Α. Παπανδρέου, ας πούμε, έφερε κάτι το προσκοπικό, με την εμμονή σε ιδέες και απόψεις που άρμοζαν σε μη κυβερνητικές οργανώσεις ή λέσχες προβληματισμού για την κοινωνία. Τους φορείς των ιδεών και νεωτεριστικών απόψεων που τον ενθουσίαζαν τους ενέταξε σε έναν ευρύ κύκλο φίλων του, κι από εκεί στην κυβέρνηση που σχημάτισε, με καταστροφικά ή απλώς γελοία αποτελέσματα.
Ο Ευ. Βενιζέλος φέρνει κάτι το απροσδιόριστα (και αναίτια) αυστηρό, μια διάχυτη τάση μαλώματος του κοινού. Το ύφος, το βλέμμα του, ο τρόπος σύνθεσης των λέξεων σε προτάσεις παραπέμπουν ευθέως σε μομφή προς τον κόσμο για το σημερινό χάλι της χώρας, προειδοποίηση για τα χειρότερα που έρχονται και ενοχοποίηση όσων πρέπει να αισθάνονται ένοχοι για την κατάσταση. Μόνο που δεν διευκρινίζει ποιοι είναι αυτοί, ώστε η ενοχή να είναι κοινή και διάχυτη στην κοινωνία. Όπως και ο φόβος ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει. Αυτό δεν είναι τυχαίο (όπως τυχαίο δεν είναι και το όλο στυλ Βενιζέλου), μια και ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έχει ποντάρει στο κοκτέιλ «υπευθυνότητα και πανικός», ελπίζοντας ότι θα του αποδώσει πολιτικά οφέλη. Από το καλοκαίρι ήδη ο Βενιζέλος διάλεξε τον ρόλο του Άτλαντα (ο σωματότυπός του βοηθά) που σηκώνει τη γη (την ελληνική προς το παρόν), όταν άλλοι δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε τη γειτονιά τους. Η άρση αυτή συνοδεύεται από χτυπήματα που (υποτίθεται ότι) δέχεται η δημόσια εικόνα του, αφού υποχρεούται να παίρνει αντιδημοφιλή μέτρα για το ευρύτερο –και μεταγενέστερο– καλό. Ήδη το ένα κέρδος ήρθε. Κέρδισε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με περίπατο, χωρίς αντίπαλο και με τον Παπανδρέου πλήρως εξουδετερωμένο και απαξιωμένο. Το επόμενο κέρδος είναι να πάρει ένα αξιοπρεπές ποσοστό, που θα τον εδραιώσει στην ηγεσία και θα του δώσει τον χρόνο και τη νομιμοποίηση να αλλάξει το κόμμα σε ό,τι εκείνος φαντάζεται και επιθυμεί.
Στην άλλη άκρη, ο Αντ. Σαμαράς μοιάζει να μην έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι κέρδισε την εσωκομματική μάχη και ότι είναι ο αρχηγός της ΝΔ. Θυμίζει συχνά ηγέτη άλλου κόμματος κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η ΝΔ παραμένει όσο ένοχη ήταν το 2009, που έχασε τις εκλογές. Τα στελέχη της που τότε έκαναν κουμάντο στην οικονομία μιλούν με μια ανεξήγητη προκλητικότητα και αλαζονεία, αντί να είναι εξαφανισμένα, μπας και μπερδευτεί ο κόσμος ότι άλλαξαν τα πράγματα. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν τους αποσύρει ο Αντ. Σαμαράς από το προσκήνιο, για το καλό του κόμματός του. Επικίνδυνο σημείο για τον ίδιο παραμένει η υπέρ Μνημονίου στροφή του, αφού ο κόσμος, παρά τους φόβους και τους εκβιασμούς που δέχεται, δεν έχει πειστεί ότι η υποταγή στο ευρωπαϊκό τροϊκανό «πρόγραμμα σωτηρίας» είναι ο σωστός δρόμος.
Η όξυνση, πάντως, και η αντιπαλότητα που επιχειρούν τα δύο κυβερνητικά κόμματα δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να τα εμποδίσουν να κυβερνήσουν μαζί μετά τις εκλογές, αν το αποτέλεσμα επιτάσσει κάτι τέτοιο.
Απλώς σε μια τέτοια κυβέρνηση (που δεν θα έχει, βέβαια, 38 μέλη του ΠΑΣΟΚ και 6 της ΝΔ ούτε και αντιστρόφως) δεν θα μετέχουν στελέχη που πρωταγωνίστησαν στην όξυνση ούτε και ντελάληδες της αυτοδυναμίας και της αχρηστίας του αντιπάλου. Το δυσάρεστο και γελοίο είναι ότι προς το παρόν κυριαρχούν οι ντελάληδες και οι επιθετικοί ένοχοι για όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα.