ΠΑΣΟΚ Ή ΒΕΝΙΖΕΛΟΚ;

Για να διεκδικήσει τουλάχιστον μια δεύτερη αξιοπρεπή θέση στις καταφθάνουσες εκλογές, έναντι της προβλεπόμενης νίκης του κ. Σαμαρά, σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, αλλά που και γι’ αυτόν υπάρχουν επιφυλάξεις από τη στιγμή που σε μια εκλογική αναμέτρηση όλα παίζονται και τα πάντα ανατρέπονται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Όσο για όλους τους άλλους, τους απομακρυθέντες, τους τρενοκατεβασμένους, απότακτους και αυτοκαταργηθέντες και τους αυτοκαλαμοκαβαλημένους, ακούγονται σαν θόρυβοι για να μην ξεχνάμε και την ύπαρξή τους και που για τους πιο πολλούς έχουν ξεχάσει το όνομά τους ακόμα και οι θυρωροί της πολυκατοικίας τους.

Ενώ τις ικανότητες του κ. Βενιζέλου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχει καθημερινά με τους ξένους ομολόγους του, συχνά μάλιστα με μια οικειότητα, λες και η γνωριμία τους ήταν από την εποχή των θρανίων, όπως το είδαμε, έστω και τηλεοπτικά και τόσο διαφορετική από τη συνήθως αμήχανη παρουσία του κ. Παπανδρέου, περίπου σαν του «πρωτοείσακτου σε κοσμικό πάρτι που δεν ήξερε πού να βάλει και πώς να βολέψει τα χέρια του ή σαν του επαρχιώτη συμμαθητή που τον έχουν καλέσει σε «μπάτσελορ πάρτι» οι ξεβγαλμένοι τελειόφοιτοι. Και με εντελώς διαφορετική εικόνα ο κ. Βενιζέλος «στο μπες και στο βγες», χαμογελαστός με τις χειραψίες του, λες και κάποια στιγμή θα έπιανε το μάγουλο εκείνης της ξερακιανής της Γαλλίδας των οικονομικών ή θα έλεγε στον Ολλανδό ομόλογο «κι άμα τελειώσουμε, να πάμε και για τα ουζάκια μας». Δηλαδή τέτοια προεκλογική καμπάνια ούτε που τη φανταζόταν και με ένα αποτέλεσμα τόσο αμφισβητούμενο ως την τελευταία στιγμή για το αν θα τα πάρουμε «τα ρημάδια τα λεφτά τους» και με ένα παρελθόν τόσο «βεβαρημένο», όπως το δικό μας.

Με τους άλλους όμως τι γίνεται; Για τους πρώην φανατικούς του ΠΑΣΟΚ λέω, που μέχρι και φλέβα κόβανε για να σου δείξουν ότι έβγαζαν… πράσινο αίμα και που σήμερα, χωρίς να ξέρω πόσοι φτύνουν εφτά φορές τον κόρφο τους μόνο που ακούνε «ΠΑΣΟΚ» και που δεν το ξαναψηφίζουνε ούτε με πιστόλι στον κρόταφο να τους πας στις κάλπες!

Όμως άντε πάλι… Ο Καραμανλής έκανε το παράδειγμα και δίνει το μάθημα. Και δεν μιλάμε για τον Καραμανλή της Ραφίνας. Λέμε για τον Καραμανλή τον μπάρμπα και πασών των Ραφινών, που θα πρέπει να θυμόμαστε, τουλάχιστον οι παλαιότεροι, για το τι έκανε όταν το Παλάτι τον κάλεσε ξημερώματα και του ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης, ύστερα από τη χρεοκοπημένη «Δεξιά», τη μια από το Λαϊκό Κόμμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη και την άλλη από τον Ελληνικό Συναγερμό του στρατηγού Παπάγου.

Ο Καραμανλής πρώτα ίδρυσε την ΕΡΕ, το δικό του κόμμα και με τι μεγαλεπήβολο τίτλο και με πόσες ενωτικές προθέσεις! Και «Εθνική» και «Ριζοσπαστική» και «Ένωση», όλα τα καλά του Θεού, όπως λέμε και «πίτσα με απ’ όλα» και ύστερα έκανε εκλογές και τον ψηφίσανε μέχρι και τα δέντρα! Τότε ψήφισαν και τα δέντρα, ενώ δεν ξέρω σήμερα τι ρόλο παίζουν οι γλάστρες. Γιατί όχι κάτι τέτοιο και ο κ. Βενιζέλος; Γιατί «ΠΑΣΟΚ» και όχι «ΒΕΝΙΖΕΛΟΚ»;

Ίσως πια εκείνο το κραυγαλέο «ΘΑ» που να θυμίζει την παπανδρεϊκή οικογενειοκρατία που τη φάγαμε τρεις γενιές στη μάπα, με παππού, πατέρα και εγγονό, όπως λέγαμε κάποτε των Αμβούργων, των Κάιζερ και των Ρομανόφ, φτάνει, χορτάσαμε, στουμπώσαμε, δεν πάει άλλο.

Βάζουμε λοιπόν εδώ μπροστά το αγαθής ιστορικής μνήμης και αθώας συνωνυμίας «Βενιζελό», αφού το έχουμε έτσι κι αλλιώς, και κανένας δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για πλαστογραφία και κοτσάρουμε μόνο το «Κ» για το φινάλε, για να είναι σύμφωνα με το κλίμα της εποχής, το κόμμα περισσότερο «ροκ».

Και με γεια το κούρεμα, με το «Βενιζελοσόκ» και εις έτη πολλά, Ευάγγελε!

«Βασιλική διαμαρτυρία» σε δημοκρατική παρεκτροπή…

Σίγουρα θα ήταν μια ακόμα ευκαιρία παγκόσμιας προβολής του ελληνικού Πολιτισμού, όπως την περιγράφει το άγρυπνο μάτι του Κώστα Γεωργουσόπουλου στα «Νέα» του περασμένου Σαββάτου, ιδιαίτερα τώρα που ξαναγίνεται μια κίνηση πάλι για τα ελληνικά μάρμαρα που δεν τα παίρνεις από τα χέρια των Εγγλέζων ούτε ένα τάγμα με δικαστικούς κλητήρες να στείλεις για να τους τα ξεκολλήσουν… Και ήταν μια ωραία ευκαιρία ήρεμης διαμαρτυρίας, επειδή το Δημόσιο Ταμείο δεν θα έβαζε ούτε για μια στιγμή το χέρι στην άδεια τσέπη, μια και όλη τη δαπάνη την είχε αναλάβει το Ίδρυμα Ωνάση, με πρωτοβουλία του αείμνηστου, τότε προέδρου Ι. Γεωργάκη, μόνο που ενώ το πολυδάπανο έργο πραγματοποιήθηκε, ο σκοπός του ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε.

Συγκεκριμένα ήταν για την πραγματοποίηση 15 ωριαίων «ντοκιμαντέρ» με θέμα τους τις μεγάλες πολιτιστικές έννοιες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τη Δημοκρατία, το Δίκαιο, την Αρετή, την Κάθαρση, το Θεατρικό Λόγο κ.λπ., με σκοπό να τα δωρίσουμε σε όλα τα κρατικά δίκτυα ενημέρωσης και επιμόρφωσης και στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια Ευρώπης, Αμερικής και Ασίας. Μια προσφορά του ελληνικού Πνεύματος που ο γενικός τίτλος της σειράς ήταν «Το Ταξίδι της Γλαύκας». Η σειρά πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 1990 με κόστος πάρα πολλών εκατομμυρίων.

Η πραγματοποίηση της παραγωγής και των 15 ταινιών είχε ανατεθεί στον Κρις Μαρκέρ, τον μεγαλύτερο «ντοκιμενταρίστα» του περασμένου αιώνα, που δεν ζει πια και όλη η σειρά πραγματοποιήθηκε με δική του σεναριακή ιδέα, δηλαδή να γίνουν με οργάνωση συμποσίων «Σωκρατικού» και «Πλατωνικού» τύπου στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και στην Τυφλίδα της Γεωργίας, στα οποία έλαβαν μέρος σημαντικοί άνθρωποι επάνω σε θέματα Φιλοσοφίας, Δημοκρατίας, Αισθητικής, Δικαίου και Τεχνών, μεταξύ των οποίων, όπως αναφέρει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, οι Βερνόν, Νακέ, Ντοντς, Γκοντερτζιόνι, όπως και από τους δικούς μας, οι Θόδωρος Αγγελόπουλος, Άγγελος Βλάχος, Μάριος Πλωρίτης, Άγγελος Δόξας, Λίνος Μπενάκης κ.ά. Και ενώ η εν λόγω σειρά θεωρείται η μεγαλύτερη παραγωγή που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και με χρήματα μόνο ελληνικά, χωρίς καμία κρατική συμμετοχή, κλήθηκαν τότε να τη δουν οι άνθρωποι του Ωνάσειου και ορισμένοι επίλεκτοι καλεσμένοι, οπόταν έγινε κάτι απροσδόκητο. Παρενέβη ο Βασίλης Βασιλικός, γνωστός για τη λογοτεχνική του αξία, αλλά και την παγκοσμίως αναγνωρισμένη μαχητικότητά του και έκανε στο θέμα της ελληνικής Δημοκρατίας, που αποτελούσε το θέμα του ενός από τα 15 ντοκιμαντέρ, μια βιαιότατη επίθεση κατά του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ας μην ξεχνάμε ότι το βιβλίο «Ζήτα» του Βασιλικού με τη δολοφονία του Λαμπράκη αναφέρεται στην εποχή του απόλυτου Καραμανλισμού. Δημιουργήθηκε τότε οξύτατο ζήτημα και επεμβαίνοντας ο πρόεδρος του Ωνάσειου, Ι. Γιωργάκης, ζήτησε για λόγους πολιτικής δεοντολογίας να αφαιρεθεί η ομιλία του Βασιλικού που αποτελούσε μέρος του ντοκιμαντέρ περί αθηναϊκής Δημοκρατίας, πράγμα που ο Μαρκέρ το αρνήθηκε στην κάθε περίπτωση, όπως το συμβόλαιό του το επέτρεπε, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα ήταν σαν να υπέγραφε την αυτοκατάργησή του σαν κατασκευαστή ταινιών εξακριβομένων στοιχείων και «ντοκουμέντων». Έτσι, το αποτέλεσμα, 22 χρόνια από τότε, να μην έχει πραγματοποιήσει το σκοπό του και να μην έχει σταλεί σε καμιά χώρα για την ευρύτερη διάδοση του ελληνικού Πνεύματος και για την προσφορά που έκανε αυτός ο τόπος στην ανάπτυξη του Πολιτισμού.

Είναι άδικο και δεν χωράει αμφιβολία μια τέτοια σημαντική παραγωγή να μένει κλειδωμένη σε κάποια αποθήκη. Θα πρέπει όμως να βρεθεί μια λύση, έτσι ώστε ούτε το δικαίωμα της απόλυτης αλήθειας και της ελευθερίας αποτύπωσης της ιστορικής πραγματικότητας να θίγονται, ούτε και ο Βασίλης Βασιλικός να ταπεινωθεί παίζοντας κορόνα – γράμματα με τους όποιους συμβιβασμούς, ακόμα και της καλής θέλησης σε βάρος της ακεραιότητας των λόγων του.

Μακάρι να είχα ικανότητες Σολομόντα για να βοηθήσω…

***

ΚΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ

• ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ σαν υπεύθυνη πληροφορία: Ποιος θα καλύψει τη χηρεύουσα θέση που άφησε ζεστή ζεστή και ετοιμοπόλεμη ο Άδωνις Γεωργιάδης στο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη;
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, ο γιος του Δημήτρη και της Αλίκης, με σήμα στα προεκλογικά του φυλλάδια μια φωτογραφία της μαμάς Αλίκης από τη «Μουσίτσα». Συγγνώμη, αλλά σήμερα είπαμε να μιλήσουμε σοβαρά.