ΟΙ ΠΑΛΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΟΙ ΝΕΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Κρύος βοριάς κατέβαινε
νύχτα από τήν Ακρόπολη
κι απʼ τά λουλούδια πού περνά
κλαίει καί λέει Βυζαντινά:
Πατρίδα μου σέ παίξανε
στά ζάρια βερεσέ!
•••
Κλαίει τʼ Ανδρούτσου τό κορμί
σάν τή βαθιά τή θάλασσα
βρέ πώς αλλάξαν οι καιροί
καί μάς δικάζουν Βαυαροί:
Πατρίδα μου σέ παίξανε
στά ζάρια βερεσέ!
•••
Τά χρόνια σάν πετρώματα
ήρθαν καί μάς σκεπάσανε
καί τώρα πώς νά θυμηθώ
σπίτια κι ανθρώπου στό βυθό:
Πατρίδα μου σέ παίξανε
στά ζάρια βερεσέ!
•••
Ώ! πίκρα τής απόγνωσης
άνθισες μες στόν ύπνο μας
κι άγνωστοι, ξένοι, ναυαγοί
γίναμε στή δική μας γή:
Πατρίδα μου σέ παίξανε
στά ζάρια βερεσέ!
•••
ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ
Μνήμη τής πέτρας
καί σώμα τής βροχής
καί σκοπευτήρια
μιάς άλλης εποχής,
όλα φτηνά
κι απʼ όλους ξεχασμένα
έτσι απλά
γιατʼ είναι περασμένα.

Μα τώρα πού ʼρχονται
σκληρές κακοκαιριές
καί ψάχνουμε λιμάνια
νά κρυφτούμε
έτσι απλά,
σκοτώνοντας τίς μουσικές
τόν κίνδυνο πού φτάνει
δέν ακούμε.
•••
Δάκρυ τού πεύκου
καί αίμα τής πληγής
κι άσπρα δωμάτια
μιάς άδειας φυλακής,
όλα φτηνά
κι απʼ όλους ξεχασμένα
έτσι απλά,
γιατʼ είναι περασμένα.

ΟΙ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ
Έβγαινε κάποτε
ο ήλιος στήν Αθήνα
καί μάς φώτιζε
κι ύστερα μιά ζεστή βροχούλα
μάς επότιζε.
Επότιζε τά άνθη μας
κι ανθίζανε τά λάθη μας.
•••
Έτσι περάσαμε
τήν άβυσσο τής μοναξιάς
σέ σπίτια
παραλληλεπίπεδα
έχοντας γιά ιδανικά
μιά θέση στό Δημόσιο
καί άλλη μιά στά γήπεδα.
•••
Έβγαινε νύχτα η αγάπη
στά δασάκια
καί φιλιότανε,
μʼ από λεπτή κλωστούλα
η ζωή κρεμότανε.
Ώσπου μιά μέρα έσπασε
καί καταιγίδα ξέσπασε.
……………….

Όλα τά ανωτέρω είναι στίχοι από τόν δίσκο
τών: Μίκη Θεοδωράκη και Μιχάλη Μπουρμπούλη
«ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ».
Τραγουδά ο Θανάσης Μωραΐτης.
Κυκλοφόρησε το 1987. Και όμως…