Διά χειρός…

…του καθηγητή Πανεπιστημίου Δ. Ν. Μαρωνίτη από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Ζητείται ελπίς»:

Πρέπει επειγόντως
να βρεθεί ελπίδα

«Χάσαμε την ελπίδα, όπως τη φαντάστηκε στα νιάτα του ο Σαμαράκης στα μέσα του περασμένου αιώνα.
Κι όμως, ελπίζοντας βγάλαμε τη μαύρη Κατοχή. Ελπίζοντας περάσαμε και την εφτάχρονη δικτατορία – με θυσίες βέβαια, κάποιοι και με αυτοθυσία. Αυτή η ζωτική ψευδαίσθηση της ελπίδας αναζητείται, και πρέπει επειγόντως να βρεθεί. Δεν πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες. Να πω μονάχα πως, για να αλλάξει η πράξη μας, πρέπει να αλλάξει πρώτα ο λόγος μας. Και όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό, σʼ αυτή την αλλαγή συνεισφέρει με τον τρόπο της και η γνήσια ποίηση – επιμένω στο “γνήσια”, γιατί κι εδώ κυκλοφορεί πολλή νοθεία».

***

…του καθηγητή Γεράσιμου Μοσχονά, αναπληρωτή καθηγητή Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, από άρθρο του στο «Βήμα»:

«Το πιο ανιστόρητο από τα ανιστόρητα επιχειρήματα είναι ότι η κρίση ενισχύει τον συντηρητισμό, “γιατί ο κόσμος φοβάται”. Το επιχείρημα αυτό το διακινούν συχνά, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, διανοούμενοι και πολιτικά στελέχη του ευρέος προοδευτικού χώρου. Συνήθως, εξηγούν έτσι το ατελέσφορο των δικών τους ιδεών και λύσεων.
Η κρίση δεν ευνοεί ούτε τη συντήρηση ούτε την πρόοδο. Ευνοεί, και μάλιστα με μεγάλη ιστορική γενναιοδωρία, τις πολιτικές δυνάμεις και ιδεολογίες –συντηρητικές ή προοδευτικές– που θα αποδειχτούν φορείς καινοτόμων και αποτελεσματικών λύσεων για την υπέρβασή της. Απουσία τέτοιων δυνάμεων, ευνοούνται συγκυριακά οι δυνάμεις της κριτικής και της διαμαρτυρίας, δεξιές και αριστερές».