Αν δεν αποτραπεί εγκλωβισμός σε μοιραία αδιέξοδα
ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι πλέον πόσο κακό είναι το πρώτο ή πόσο ακόμη χειρότερο μπορεί να είναι το δεύτερο Μνημόνιο. Το θέμα είναι ότι εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, ούτε δρόμος ανώδυνης αναστροφής υπάρχει ούτε και ακίνδυνη έξοδος από τις δεσμεύσεις μπορεί να επιχειρηθεί. Κι αυτό, εάν πρόκειται να μιλήσει κάποιος με τη γλώσσα της πολιτικής αλήθειας, σημαίνει σε τελική ανάλυση εγκλωβισμό της χώρας σε αυτήν την επιλογή, με το ανάλογο και εξουθενωτικό εθνικό κόστος και τις αβεβαιότητες που αναπαράγονται ως συνέπεια. Να μην αυταπατώμεθα.
Κι αν πράγματι δεν εθελοτυφλούμε, θα δούμε ότι τα χειρότερα έπονται. Και οφείλουμε οι Έλληνες και να το γνωρίζουμε και να το αντιμετωπίσουμε. Να το γνωρίζουμε με ρεαλιστική αποτίμηση των οδυνηρών δεδομένων που ήδη διαμορφώνονται και ως καθημερινότητα και ως προοπτική. Κυρίως ως προοπτική. Και να το αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικές τοποθετήσεις και στρατηγικές επιλογές. Μέσα σε ένα νέο πολιτικό περιβάλλον που τείνει σαφώς να διαμορφωθεί. Αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο σχέσεων με τους εταίρους που ήδη αναδύεται. Και που εν πολλοίς μεταφράζεται με όρους έως και καταθλιπτικών εξαρτήσεων, που σε κάποιον βαθμό ενέχουν οιονεί την έννοια μιας αδήλου αποικιακής επιβολής ή και προτεκτορατοποιήσεως της Ελλάδος.
Υπό το φως των έωλων αυτών πραγματικοτήτων, ούτε ρητορικές μεγαλοστομίες ωφελούν ούτε όμως και παθητικές αποδοχές αποτελούν ορθή διαχείριση του προβλήματος, που αποβαίνει επωδύνως τραυματικό, καθώς η περιστολή της εθνικής κυριαρχίας είναι ήδη αισθητή σε καίριους τομείς, και με θεσμικές εν πολλοίς παρεμβάσεις των εταίρων. Οι οποίοι, ενώ προάγουν αυτές τις πρακτικές, όπως ουδέποτε μέχρι σήμερα, έτσι και τώρα δεν φαίνονται διατεθειμένοι να εντάξουν στα δικά τους κοινοτικά όρια τα ελληνικά! Τα οποία και αντιμετωπίζουν ευθέως σοβαρές επιβουλές από επεκτατικά σύνδρομα όμορων χωρών.
Είναι πολύ κακό -και το γνωρίζουμε- να διατυπώνουμε τέτοιες διαλεκτικές προσεγγίσεις και να επιβαρύνουμε την ήδη αδιέξοδη ψυχολογία των συνελλήνων. Αλλά χειρότερο θα ήτο να μην κοιτάζαμε κατά πρόσωπο τα πράγματα και τα παράγωγα όσων αυτήν τη στιγμή επενεργούν κατά τρόπο βάναυσο σε όλο το φάσμα του εθνικού γίγνεσθαι, δημιουργώντας προϋποθέσεις για μείζονες καταρρεύσεις. Η αλήθεια. Γιατί, εάν αυτήν τη στιγμή διάγουμε υπό το κράτος συντεταγμένης χρεοκοπίας, η εκ των πραγμάτων υποθήκευση της χώρας μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε άτακτη πτώχευση. Με ό,τι αυτή σημαίνει. Και σημαίνει εκθεμελιωτική αποδόμηση.
Κάτι που έναντι πάσης θυσίας πρέπει να ανασχεθεί. Γιατί εάν η ελληνική κοινωνία οδηγηθεί σε βίαιη αποσυνάρτησή της, θα βρεθούμε σε μη αναστρέψιμη κατάσταση. Με ανεξέλεγκτες δυναμικές, που θα θρυμματίσουν τους κοινωνικούς σπονδύλους και θα βραχυκυκλώσουν τις προοπτικές.
Όταν μάλιστα στο γύρω μας γεωστρατηγικό τοπίο αναδύονται θυελλώδεις περιφερειακές εξελίξεις και επαπειλούνται τετελεσμένα σε κρίσιμους τομείς της εθνικής κυριαρχίας και της ασκήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Εάν λοιπόν αύριο οι πολίτες -με νέα και προαγγελλόμενα μέτρα- καθηλωθούν σε εισοδηματική ανέχεια και συρθούν σε κατάσταση εργασιακής δουλοπαροικίας, ποιοι θα προτάξουν αντιστάσεις; Και ποιοι θα ενδιαφερθούν; Όταν η ελληνική ζωή, δηλαδή, θα κινείται εξ ενστίκτου φυσικής ατομικής αυτοσυντηρήσεως μεταξύ φτηνής πατάτας και δόσεων μικροποσοτήτων ρυζιού; Κι αν αυτά φαίνονται υπερβολές και απηχούν πεσιμιστικές εκτιμήσεις, εντούτοις αποτελούν κρίσιμους δείκτες ως προς το μέλλον της Ελλάδος. Και συντελεστές βαραθρώσεων.
Το θέμα όμως δεν είναι αυτά να προεικάζονται δίκην κασσανδρολογιών, αλλά να αντιμετωπισθούν και να αναστραφούν. Να μην αφεθούν να επενεργήσουν. Και να μην αποβούν μη αναστρέψιμες ολισθήσεις. Το πώς αυτό θα γίνει επαφίεται πρωταρχικά σε όσους συντόμως θα επιλεγούν θεσμικοί διαχειριστές. Έστω κι αν κάποιοι από αυτούς τα έκαμαν μαντάρα, οφείλουν τουλάχιστον κάποιοι να παρέμβουν διορθωτικά, προλαμβάνοντας μείζονα εθνική καταστροφή. Τα βήματα της οποίας ήδη αντηχούν εντός των ελληνικών τειχών.
Όχι προ των πυλών. Και εδώ συγκλίνουν οι ασήκωτες ευθύνες όλων, για να μη καταγραφούν ως αυτουργοί της χειρότερης εθνικής αποδομήσεως. Και αυτό δεν αποτελεί φιλολόγημα. Συνιστά κρίσιμο σήμα κινδύνου για όσους έχουν αυτιά και κυρίως γενναιότητα για να το ερμηνεύσουν και να το μεταβάλουν σε δραστικό εφαλτήριο. Με νέες πολιτικές. Και με στρατηγικές ανασυντάξεως πριν από την κατάρρευση.