ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΣΑΡΚΟΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Έφτασε στο σημείο να απειλήσει ευθέως ότι, εφόσον επανεκλεγεί, θα αναστείλει τη συμμετοχή της Γαλλίας στις συμφωνίες Σένγκεν, που αφορούν την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν, εντός 12 μηνών, δεν αναθεωρηθούν οι συμφωνίες αυτές, ώστε να εξασφαλίζεται αποτελεσματικά ο έλεγχος των εξωτερικών Ευρωπαϊκών συνόρων.

Με την ίδια λογική, απείλησε ότι, εάν δεν γίνουν αποδεκτές, στο ίδιο διάστημα, τρεις προτάσεις που θα υποβάλει η Γαλλία για μια ελάχιστη εμπορική αυτοπροστασία της Ευρώπης και την εξάλειψη του υπάρχοντος σήμερα αθέμιτου ανταγωνισμού, η Γαλλία θα προχωρήσει μονομερώς στην εφαρμογή των προτάσεών της.

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

«Η απόφαση για το ποιος μπαίνει ή όχι στο έδαφός μας πρέπει να είναι έκφραση πολιτικής βουλήσεως που αποφασίζεται από την εθνική κυριαρχία… Δεν θ’ αφήσουμε τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών στα χέρια μόνο τεχνοκρατών και δικαστών.

Οι συμφωνίες Σένγκεν δεν επιτρέπουν πλέον μια απάντηση που να είναι στο μέτρο της κρισιμότητας της καταστάσεως.

Πρέπει επειγόντως να δρομολογήσουμε τη μεταρρύθμιση των συμφωνιών αυτών σε δομική βάση, όπως εκείνη που έχουμε ήδη συμφωνήσει για το ευρώ… Χρειαζόμαστε πολιτική διακυβέρνηση των συμφωνιών Σένγκεν, όπως και για το ευρώ…

Πρέπει να μπορούμε να επιβάλλουμε κυρώσεις, να αναστέλλουμε τη συμμετοχή ή να αποφασίζουμε την αποπομπή οποιασδήποτε χώρας που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της.

Πρέπει να έχουμε τα μέσα για τη διαχείριση μεταναστευτικών κρίσεων. Για να παρέχουμε τη βοήθειά μας στις χώρες που αντιμετωπίζουν έκτακτες καταστάσεις. Πρέπει να συστήσουμε κοινό μέτωπο κατά της λαθρομεταναστεύσεως…

Είναι επείγον, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχθούμε παθητικά τις ανεπάρκειες που υπάρχουν σήμερα στον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης. Είμαι αποφασισμένος να δεσμευθώ πλήρως ώστε οι αρχές αυτές να γίνουν πράξη, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την κατάρρευση εκ των έσω της Ευρώπης».

Προφανώς, το τελεσίγραφο Σαρκοζί δεν είναι άσχετο με τις εκλογικές σκοπιμότητες. Από μια άποψη, αποτελεί αιχμηρή απάντηση στην πρωτοβουλία που πήρε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τον περασμένο Δεκέμβριο, να εισαγάγει στην Επιτροπή Εξωτερικών της Γερουσίας, στην οποία έχει πλειοψηφία, σχέδιο ψηφίσματος με το οποίο απορρίπτεται οποιαδήποτε αναθεώρηση της συμφωνίας Σένγκεν, με στόχο την εισαγωγή περιορισμών στην ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων.

Συνιστά επίσης προσπάθεια υπερφαλαγγίσεως της σκληρής κριτικής και των πιέσεων που ασκεί στα θέματα της λαθρομεταναστεύσεως το κόμμα της άκρας Δεξιάς της Μαρίν Λεπέν.

Θα ήταν όμως λάθος να εξηγήσει κανείς την πολιτική Σαρκοζί πάνω στο μεγάλο αυτό θέμα μόνο με τη λογική των προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Η λαθρομετανάστευση αποτελεί σήμερα μέγα θέμα για ολόκληρη την Ευρώπη.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Σε ό,τι αφορά ειδικά τον Γάλλο Πρόεδρο, υπενθυμίζεται ότι ένα από τα μεγάλα θέματα τα οποία είχε προβάλει κατά την προηγούμενη προεκλογική του εκστρατεία ήταν ακριβώς η λαθρομετανάστευση. Αμέσως μετά την εκλογή του ανέλαβε, άλλωστε, Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για την αντιμετώπισή της, στο πλαίσιο της Γαλλικής Ευρωπαϊκής Προεδρίας, με τη γνωστή πρόταση για Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μεταναστεύσεως.

Η πρωτοβουλία του δεν είχε την επιδιωκόμενη αποτελεσματικότητα, γιατί απονευρώθηκε από τις επιφυλάξεις και τις τροποποιήσεις που υπέβαλαν ορισμένες χώρες, με επικεφαλής τη Σουηδία. Η τελευταία, στη μακρινή βόρεια άκρη της Ευρώπης, παριστάνει τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων και του πολιτικού ασύλου.

Η Ελλάδα, που είχε κάθε συμφέρον ν’ αδράξει την ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση, για να διασφαλίσει, με Ευρωπαϊκή υποστήριξη και αλληλεγγύη, τα σύνορά της, που είναι και εξωτερικά Ευρωπαϊκά σύνορα, τήρησε επαμφοτερίζουσα στάση.

Υπεστήριζε καταρχήν το Σύμφωνο, το πρώτο άρθρο του οποίου απαγορεύει οποιαδήποτε μαζική νομιμοποίηση λαθρομεταναστών, αλλά συντασσόταν κατά τα άλλα με πολλές από τις επιφυλάξεις και τις τροποποιήσεις, που αφαιρούσαν απ’ αυτό την απαραίτητη δραστικότητα.

Δεν χρειάζεται να μακρολογήσει κανείς για τους λόγους για τους οποίους τηρήθηκε η πολιτική αυτή. Είναι η γνωστή πολιτική της ενεργού ανοχής, που εγκαινιάσθηκε από τον Κώστα Σημίτη, με την περιβόητη πολιτική του για «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της Ελλάδος. Η πολιτική αυτή, ως κοινή, διακομματική γραμμή παγκοσμιοποίησης συνεχίσθηκε, δυστυχώς, και από την επόμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως διάδοχος πόλος του διδύμου Γιώργος Παπανδρέου – Κώστας Σημίτης, έσπευσε, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας το 2009, ν’ ασχοληθεί πάλι, καθ’ υψηλή προτεραιότητα, με τη μαζική νομιμοποίηση λαθρομεταναστών, παρά τις απαγορευτικές πρόνοιες του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση. Μετά την εξέλιξη αυτή των πραγμάτων και την προφανή αναποτελεσματικότητα του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση, ο Γάλλος Πρόεδρος επανέρχεται. Υποβάλλει μια πιο ριζική πρόταση για αναθεώρηση της συμφωνίας Σένγκεν.

Επισείει μάλιστα την απειλή ότι, εάν αυτό δεν επιτευχθεί εντός τακτού διαστήματος, η Γαλλία θα επαναφέρει μονομερώς τους εθνικούς ελέγχους στα σύνορά της. Με άλλα λόγια, θα αναστείλει τη συμμετοχή της στη συμφωνία αυτή.

Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη χώρα που θα το πράξει. Ήδη, χωρίς τελεσίγραφα και πολύ θόρυβο, η Δανία έχει επαναφέρει μονομερώς τους εθνικούς ελέγχους στα σύνορά της για να ελέγξει αποτελεσματικά τη λαθρομετανάστευση. Σημειώνεται ότι η ίδια η συμφωνία Σένγκεν, με βάση το άρθρο 2, παρέχει τη δυνατότητα «προσωρινής» μονομερούς αναστολής της σε περίπτωση εκτάκτων συνθηκών και για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Η ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ ΙΙ

Πρώτη υποψήφια χώρα γι’ αποπομπή από τη συμφωνία Σένγκεν, στην περίπτωση που προωθηθεί η Γαλλική πρόταση ή κάποια άλλη ανάλογη πρόταση στο μέλλον, είναι, προφανώς, η Ελλάδα. Ο Γάλλος Πρόεδρος αναφέρθηκε ειδικά στα Ελληνο-Τουρκικά σύνορα, «που δεν ελέγχονται».

Αδιάψευστη ένδειξη είναι η μετατόπιση των μεταναστευτικών ροών, ακόμη και από τη Βόρεια Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο και ειδικότερα στα Ελληνο-Τουρκικά σύνορα. Η Ελλάδα, αντί να επικαλεσθεί το άρθρο 2 της συμφωνίας και να αναστείλει «προσωρινά» την εφαρμογή της για λόγους εκτάκτων συνθηκών και εθνικής ασφάλειας, κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Συνεχίζει την ίδια πολιτική ανοχής, με άλλοθι την καταχρηστική Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως για το δήθεν «πολιτικό άσυλο».

Σύμφωνα με την Οδηγία αυτή, οποιοσδήποτε παρουσιασθεί στα Ευρωπαϊκά εξωτερικά σύνορα και ζητήσει «πολιτικό άσυλο» δεν απωθείται. Πρέπει η χώρα να τον «υποδεχθεί», να τον περιθάλψει και να διερευνήσει, διά της δικαστικής οδού, εάν πράγματι είναι πολιτικός πρόσφυγας και δικαιούται πολιτικού ασύλου. Στην καταφατική περίπτωση, του παρέχεται άσυλο. Σε διαφορετική περίπτωση, «επαναπατρίζεται».

Απελαύνεται δηλαδή στη χώρα του.

Αντιλαμβάνεται κανείς τι συμβαίνει όταν έρχονται 126.000 λαθρομετανάστες στα Ελληνο-Τουρκικά σύνορα μόνο του Έβρου, όπως το 2011. Η εφαρμογή της Οδηγίας αυτής καταλήγει στην ουσιαστική κατάλυση του ελέγχου των συνόρων και σε μαζική, ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Η τελευταία είναι πρακτικά ανεξάντλητη, γιατί προσελκύει συνεχώς λαθρομετανάστες από τις πιο μακρινές και φτωχές χώρες του κόσμου.

Είναι δυνατόν η Ελλάδα να συνεχίσει την πολιτική αυτή χωρίς ν’ αυτοκαταστραφεί; Είναι δυνατόν να συνεχίσει ν’ αγνοεί το παιχνίδι που παίζει η Άγκυρα εις βάρος της, εκμεταλλευόμενη τη λαθρομετανάστευση για τη δημιουργία νέων γεωπολιτικών όρων στον Ελληνικό εθνικό χώρο;

Για τη συνέχιση της ίδιας ιδεολογίστικης πολιτικής προβάλλεται, ως άλλοθι, ιδίως από τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς, που, δυστυχώς, συμπλέουν και υπερακοντίζουν προς την ίδια κατεύθυνση, συγχέοντας τον διεθνισμό της Αριστεράς με την παγκοσμιοποίηση, ότι το πρόβλημα είναι δήθεν μόνον η συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ.

Η συμφωνία αυτή προβλέπει συγκεκριμένα ότι εάν μια χώρα νομιμοποιήσει μετανάστες και οι τελευταίοι μεταβούν, μέσω του κοινού χώρου Σένγκεν, σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, εάν η τελευταία δεν τους θέλει, έχει το δικαίωμα να τους στείλει πίσω στη χώρα που τους νομιμοποίησε.

Αυτοί που προβάλλουν ως άλλοθι τη συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ θέλουν ν’ αγνοούν ότι η συμφωνία αυτή επεβλήθη από τους άλλους Ευρωπαίους, με αφορμή και στόχο κυρίως την Ελλάδα, για να προφυλάξουν τις δικές τους χώρες από την «αδυναμία» της Ελλάδος να ελέγξει τα σύνορά της.

Προφανώς, είναι αντιφατικό εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να απαιτεί από τη μια την εφαρμογή της γνωστής Οδηγίας για το πολιτικό άσυλο, η κατάχρηση της οποίας είναι δεδομένη, και από την άλλη να καταγγέλλει την Ελλάδα ότι δεν ελέγχει τα σύνορά της και ότι προάγει τη λαθρομετανάστευση στην Ευρώπη.

Αυτήν ακριβώς την αντίφαση έπρεπε να αναδείξει η Ελλάδα και να θέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ των ευθυνών της, επιφυλασσόμενη να δράσει μονομερώς, με την αναστολή της Οδηγίας για το πολιτικό άσυλο.

Αποτελεί, όμως, προφανώς, απαραίτητη προϋπόθεση για την Ελλάδα ο αποτελεσματικός έλεγχος των συνόρων της για την αναθεώρηση ή κατάργηση της συμφωνίας του Δουβλίνου ΙΙ.

Είναι ανεδαφικό να πιστεύει κανείς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια στιγμή μάλιστα που ανεβαίνει γενικά η αντίδραση στη λαθρομετανάστευση, θα δεχθεί την αναθεώρηση ή την κατάργηση της συμφωνίας. Αυτό θα μπορούσε να γίνει στο πλαίσιο μόνο μιας μεταβατικής περιόδου, με διασφαλισμένο πλέον τον έλεγχο των Ελληνο-Τουρκικών συνόρων.

Ο έλεγχος, άλλωστε, των συνόρων είναι θέμα που αφορά πρωτίστως τη δική μας χώρα και μετά ολόκληρη την Ευρώπη.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΑΘΕΜΙΤΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ

Ο Γάλλος Πρόεδρος έθεσε επίσης έντονα το θέμα της εμπορικής αυτοπροστασίας της Ευρώπης και το πρόβλημα που δημιουργεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός. «Η Ευρώπη δεν μπορεί», είπε, «να είναι η μόνη περιοχή του κόσμου που δεν αυτοπροστατεύεται. Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε παθητικά τον νόμο των πιο ισχυρών χωρών του κόσμου… Ναι στις ελεύθερες εμπορικές ανταλλαγές. Όχι στον αθέμιτο ανταγωνισμό».

Στο πνεύμα αυτό, υπέβαλε τις εξής τρεις προτάσεις, απειλώντας ότι, εάν στο ίδιο διάστημα των 12 μηνών δεν υπάρξει ικανοποιητικό αποτέλεσμα στη συζήτηση των προτάσεων, η Γαλλία επιφυλάσσεται να τις εφαρμόσει μονομερώς:

α. Θέσπιση ενός Buy European Act, κατά το πρότυπο του Buy American Act (προτίμηση στα Αμερικανικά προϊόντα). Ο Αμερικανικός νόμος για την υποστήριξη των Αμερικανικών προϊόντων θεσπίσθηκε από τον Πρόεδρο Ρούσβελτ, το 1933, μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του 1929. Επιτρέπει, συγκεκριμένα, την προτίμηση των Αμερικανικών εταιρειών σε ορισμένους τομείς των δημόσιων προμηθειών.

β. Θέσπιση ενός Small Business Act (νόμο για υποστήριξη των Ευρωπαϊκών Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, κατά το αντίστοιχο Αμερικανικό πρότυπο). Το 2008 είχε προωθηθεί, με πρωτοβουλία της Γαλλίας, ένας παρόμοιος νόμος. Απονευρώθηκε όμως επίσης από παρεμβάσεις και διαφωνίες των Σκανδιναβικών κυρίως χωρών.

γ. Εμπορική αμοιβαιότητα. Στο πνεύμα της τελευταίας προτάσεως, ο Γάλλος Πρόεδρος προτείνει οι εμπορικές συμφωνίες της Ευρώπης με τρίτες χώρες να εγκρίνονται εφεξής από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τους ηγέτες δηλαδή των 27, και όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Προεδρία, όπως ισχύει μέχρι σήμερα. Ζητά, δηλαδή, άμεσο πολιτικό έλεγχο των εμπορικών συμφωνιών της ΕΕ από τις χώρες-μέλη.

Οι Γαλλικές προτάσεις είναι ένα δείγμα των προβλημάτων που δημιουργεί για την Ευρώπη η ακολουθούμενη ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της παγκοσμιοποίησης.

Η διαδηλωνόμενη ετοιμότητα της Γαλλίας να δράσει μονομερώς, στην περίπτωση που δεν προωθηθούν οι παραπάνω προτάσεις, είναι ένα παράδειγμα και ένα δίδαγμα για την Ελλάδα, που αυτοεγκλωβίσθηκε αμαχητί στην πολιτική των Μνημονίων, γιατί αυτό ήταν δήθεν μονόδρομος.