Τίποτε και από τα 130 δισ. ευρώ δεν πάει για ανάπτυξη
Η πρώτη σύμβαση υπογράφτηκε τον Μάιο του 2010, κυρώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων, εκτελέστηκε κατά ποσοστό 65% περίπου του συνολικού ποσού των 110 δισ. ευρώ, πριν ολοκληρωθεί η εκταμίευση του συνολικού ποσού. Από την εφαρμογή των όρων της δανειακής σύμβασης προέκυψαν μετρήσιμα αρνητικά αποτελέσματα. Πώς προέκυψε η ανάγκη / λόγος υπογραφής του νέου δανείου, χωρίς πρώτα να ενημερωθεί ο λαός για τη διακοπή ή την αναστολή εκτέλεσης της πρώτης δανειστικής σύμβασης, για την πρόνοια των όσων προβλέπονται από αυτήν, τα συνοδευτικά έγγραφα της σύμβασης δανείου και, το σημαντικότερο, τον περιορισμό των εμπράγματων εγγυήσεων που έδωσε η πιστούχος χώρα (μας) για τη χορήγηση του δανείου;
Είναι γνωστό ότι ως εγγύηση δόθηκαν εμπράγματες ασφάλειες, η συνολική ακίνητος περιουσία του ελληνικού Δημοσίου, παράλληλα με την παραίτηση ένδικων μέσων ανατροπής όρων της σύμβασης και συνοδευτικών εγγράφων. Για το δεύτερο δάνειο γράφτηκε και λέχθηκε, από τους διαχειριστές των κειμένων της σχετικής συμφωνίας, ότι θα δοθεί υπό δύο προϋποθέσεις: α) να δεσμευτεί η Ελλάδα συνταγματικά για την προτεραιότητα, έναντι όλων των υποχρεώσεων της χώρας, για οποιονδήποτε λόγο / αιτία, της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημοσίου χρέους β) να δημιουργήσει η κυβέρνηση έναν ειδικό λογαριασμό δεσμευμένο (ταμειακά διαθέσιμα), από τον οποίο θα καταβάλλονται, κατά προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων δαπανών, οι τόκοι των δανείων.
Η δέσμευση αυτή σημαίνει ότι το πρώτο δάνειο των 110 δισ. ευρώ, εξακολουθεί να είναι ενεργό, επομένως όλες οι υποχρεώσεις / δεσμεύσεις εξακολουθούν να ισχύουν: εμπράγματες ασφάλειες και παραίτηση των ένδικων μέσων.
Για το δεύτερο δάνειο των 130 δισ. ευρώ δεσμεύεται το ρευστό χρήμα της χώρας για την κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του χρέους του Δημοσίου, ισχύει η ρήτρα παραίτησης ένδικων μέσων και εις ό,τι αφορά τα ταμειακά διαθέσιμα και το ανείσπρακτο λαβείν του ελληνικού Δημοσίου (έχει να παίρνει) δεσμεύονται να κατατίθενται στον ειδικό λογαριασμό εξυπηρέτησης, κατά προτεραιότητα, του χρέους.
Ούτε στην πρώτη σύμβαση ούτε στη δεύτερη γίνεται μνεία στη δέσμευση ποσών και των δύο δανείων για την ανάκαμψη της οικονομίας, στη διενέργεια επενδύσεων, στη χρηματοδότηση οργάνωσης ανταγωνιστικής παραγωγής, στους εργαζομένους, όσοι κι αν μείνουν στους χώρους δουλειάς, αφού δεν θα υπάρχουν ποσά για την καταβολή των δεδουλευμένων.
Το κυρίαρχο ερώτημα είναι: Αφού το 2009 το χρέος του ελληνικού Δημοσίου ήταν 126% του ΑΕΠ, η Ελλάδα είχε συνολικό χρέος μικρότερο από τις πιο πολλές χώρες της ΕΕ / Ευρωζώνης (χρέος Δημοσίου + ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, αποτελεί το μέγεθος το οποίο λαμβάνουν υπόψη τους οι αγορές χρήματος), γιατί χρειάστηκε το πρώτο δάνειο των 110 δισ. ευρώ, μετά το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, το οποίο ισχύει ανενεργό, πάμε για δεύτερο, τόσο βιαστικό δάνειο 130 δισ. ευρώ και «κούρεμα» του χρέους στο 53,5% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη ρευστότητα στην αγορά;
Με στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Ελλάδα είχε συνολικό χρέος 179% του ΑΕΠ, η ΕΕ 175% του μέσου όρου των χωρών / μελών, όσο περίπου της Ελλάδος, η Ολλανδία 234% του ΑΕΠ, η Ιρλανδία (Βρετανία) 222% του ΑΕΠ, το Βέλγιο (έδρα της ΕΕ) 219% του ΑΕΠ, η Ισπανία (Επίτροπος Αλμούνια) 207% του ΑΕΠ, η Πορτογαλία (Μπαρόζο) 197% του ΑΕΠ, η Ιταλία (μεγάλη χώρα) 194% του ΑΕΠ κ.λπ.
Η δανειστική πρακτική της χώρας μας οδήγησε σε αδιέξοδα και παρήγαγε φτώχεια.
Έσπασε ρεκόρ το ποσοστό ανεργίας, ο κόσμος ζει υπό καθεστώς αβεβαιότητας και πανικού, πήραμε το μάθημά μας στην ποσότητα και την ποιότητα που χρειαζόταν: Γιατί προχωρήσαμε σε δεύτερο δάνειο, τεράστιου ύψους, το ποσό του οποίου δεν θα χρησιμοποιηθεί στη χώρα μας για την παραγωγή νέου πλούτου: εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων, διενέργεια επενδύσεων ανάκαμψης της οικονομίας, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, εμπορικών σημάτων διεθνούς αναγνώρισης και μεγέθους αγοράς.
Η προεκλογική περίοδος θα είναι η περίοδος καταλογισμού ευθυνών και πειστικών απαντήσεων: Γιατί και Πώς.
Ευάγγελος Ιωάνν. Λαζαρίδης