Πάρε… Δώσε…

Το swap και… ο κουρέας

• Το διαβόητο swap της Goldman Sachs, που βρίσκεται πλέον στο χαρτοφυλάκιο της Εθνικής Τράπεζας και έχει επιβαρύνει από το 2010 το δημόσιο χρέος περισσότερο από 5 δισ. ευρώ, ενώ θα το πληρώνουμε μέχρι το 2037, δεν περιλαμβάνεται στα χρέη που «κουρεύτηκαν» με το PSI, όπως αποκάλυψε το «Π» πριν από δύο εβδομάδες, προκαλώντας αίσθηση. Στο εύλογο ερώτημα «γιατί δεν «κουρεύεται» αυτό το χρέος όταν «κουρεύονται» ακόμη και οι οικονομίες των μικρών αποταμιευτών» κλήθηκε να απαντήσει ο Ευ. Βενιζέλος στη Βουλή, απαντώντας σε σχετική τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα.

• Εν ολίγοις, ο κ. Βενιζέλος είπε ότι είναι «αφελής προσέγγιση» να πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση μπορούσε να «κουρέψει» και αυτό το χρέος, αλλά δεν το έπραξε. Και, λίγο πολύ, έδωσε τις ίδιες εξηγήσεις που είχαν αναφερθεί και στο σχετικό ρεπορτάζ του «Π», ότι δηλαδή το PSI περιέλαβε διαπραγματεύσιμα ομόλογα, ενώ το χρέος από το swap της Goldman ανήκει σε άλλη κατηγορία υποχρεώσεων του Δημοσίου, που δεν μπορούσαν να «κουρευτούν» στο πλαίσιο του PSI.

Αλλού είναι η ουσία…

• Η ουσία, κατά την άποψη της στήλης, είναι απλή: Το χρέος από το swap, που είναι το ακριβότερο δάνειο αυτού του αιώνα, όπως έχουν υπολογίσει ειδικοί, έπρεπε και μπορούσε να «κουρευτεί», ανεξάρτητα από το αν αυτό θα γινόταν στο πλαίσιο του PSI. Πολύ απλά, το Δημόσιο θα μπορούσε να απευθυνθεί στην Εθνική Τράπεζα και να της προτείνει μια συμφωνία «κουρέματος», προειδοποιώντας ότι, αν δεν γινόταν δεκτό αυτό το αίτημα, θα σταματούσε την εξυπηρέτησή του. Μια τέτοια, κατ’ εξοχήν πολιτική διαπραγμάτευση θα μπορούσε θαυμάσια να γίνει από την ελληνική κυβέρνηση, που θα πρέπει παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι διορίζει τις διοικήσεις της Εθνικής. Άλλωστε, τους όρους αυτού του swap τους έχει ήδη επαναδιαπραγματευθεί στο παρελθόν η ελληνική κυβέρνηση και με την Goldman αλλά και με την Εθνική.

• Ο πραγματικός λόγος για να μην «κουρευτεί» το χρέος από το swap είναι πολιτικός, όχι τεχνικός: Πολύ απλά, αν «κουρευόταν» και αυτό το χρέος, οι απώλειες για την Εθνική θα ήταν τόσο μεγάλες, που θα ήταν σχεδόν βέβαιη η κρατικοποίησή της, με έκδοση κοινών μετοχών με πλήρη δικαιώματα ψήφου υπέρ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αν η κυβέρνηση θέλει με κάθε κόστος να αποφευχθεί η έμμεση κρατικοποίηση της Εθνικής, καλό θα είναι να μας εξηγήσει γιατί, όπως και τι κερδίζει το ελληνικό Δημόσιο από αυτήν την απόφαση. Το ξαναλέμε: Το θέμα δεν είναι τεχνικό, είναι πολιτικό, και πολιτικά πρέπει να απαντηθεί από τον τέως -από σήμερα- υπουργό Οικονομικών.

Μπλόκο προσλήψεων…

• Στο σχόλιο της στήλης για το «πάρτι δικηγόρων» στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, με έξοδα παράστασης 500 ευρώ ακόμη και για δίκες που αναβάλλονται, απαντούν κύκλοι της Επιτροπής. Τονίζουν ότι η Επιτροπή έχει ζητήσει από τον περασμένο Απρίλιο, όταν τροποποιήθηκε ο νόμος περί ανταγωνισμού, να στελεχωθεί η Νομική Υπηρεσία της, ώστε να μη γίνονται αυτές οι δαπάνες για εξωτερικούς δικηγόρους. Αλλά αυτό δεν έχει καταστεί δυνατόν ως τώρα γιατί υπάρχουν οι γνωστοί περιορισμοί στις προσλήψεις στο Δημόσιο, που δεν έχουν επιτρέψει να εγκριθεί από το υπουργείο Εσωτερικών η πρόσληψη τεσσάρων δικηγόρων.

• Αυτό που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι ότι (και) το 2011 ο κανόνας για την αναλογία προσλήψεων / αποχωρήσεων στο Δημόσιο παραβιάσθηκε κατάφωρα, όπως επισημαίνει η «τρόικα». Δυσκολευόμαστε, λοιπόν, να κατανοήσουμε πώς το υπουργείο Εσωτερικών ενέκρινε τόσες και τόσες προσλήψεις πέρα από το όριο, αλλά δυσκολεύεται να εγκρίνει μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού προσλήψεις, για μια τόσο σημαντική Αρχή όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Εκτός αυτού, πάντως, παραμένουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τη… γαλαντομία της Επιτροπής προς τους εξωτερικούς δικηγόρους: Εκτός αν τα 500 ευρώ για παράσταση σε δίκες που αναβάλλονται θεωρούνται εύλογη αμοιβή…