«Ισχυρόν και άμαχον απόγνωσις όπλον»

Οι μαθητευόμενοι μάγοι, ιθαγενείς και επιδρομείς, επαίρονται με περισσήν αυταρέσκεια ότι «έσωσαν» την άμοιρη χώρα. Εννοείται ότι βομβαρδίζουν τον κόσμο τα τελευταία δυόμισι χρόνια με τα ίδια φληναφήματα περί σωτηρίας, που βυθίζουν κατ’ εξακολούθηση τον τόπο στην ύφεση, τα χρέη, την ανεργία, τη φτώχεια και όλα τα άλλα άνθη του κακού.

Όταν εμφανίσθηκαν οι εγχώριοι «σωτήρες» τον Οκτώβριο του 2009, το χρέος το έλεγαν 115% του ΑΕΠ, διέγνωσαν επερχόμενη χρεοκοπία μας και μας τοποθέτησαν στην εντατική του Μνημονίου για να μας ανατάξουν! Η απαίσια θεραπευτική τους επεδείνωσε την κατάσταση, ανεβάζοντας το χρέος κάπου στο 170%, εφ’ ω και οι θεράποντες οδήγησαν τον ασθενή στο «κουρείο» με όλα τα γνωστά πανηγύρια και παρατράγουδα.

Ενώ όμως οι ημέτεροι άνοιγαν σαμπάνιες, η ISDA (Διεθνής Ένωση Συμφωνιών Ανταλλαγής και Παραγώγων) ανακοίνωσε απόφασή της για συνολική χρεοκοπία της Ελλάδος («πιστωτικό γεγονός»).

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ διασκέδασαν την είδηση με το αμίμητον «ήταν αναμενόμενο». Αλλά αν, ω πονηροί, ήταν αναμενόμενο, γιατί δεν παλέψατε να το αποτρέψετε και αφού έγινε γιατί το αποκρύψατε από τους πολίτες και τους καλείτε να πανηγυρίσουν «για ένα πουκάμισο αδειανό»;

Αν πτωχεύαμε εθελουσίως το 2010, θα γλιτώναμε το χρέος, το προηγούμενο και τα επόμενα, και κατ’ ακολουθίαν την καταστροφή.

Πονούν οι Έλληνες τον τόπο τους και βιώνουν με απελπισία τα τεκταινόμενα.

Η οδυνηρή εμπειρία της Βαϊμάρης δεν συνέτισε τους σύγχρονους γερμανούς πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η καταστροφή οφείλεται, έλεγε πρόσφατα ο νομπελίστας Τζέφρι Σακς, «στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική ελέγχεται από ανθρώπους που δεν μιλούν σε κανέναν και δεν τους μιλά κανείς, τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, που ακολουθούν τις πιο λάθος πολιτικές επί τρία χρόνια».

Αυτές τις πολιτικές τις επιβάλλουν στο φοβοπαθές πολιτικό μας προσωπικό.

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα- «σύνδρομο της Βαϊμάρης», της ετοιμόρροπης δηλαδή δημοκρατίας που προέκυψε στη Γερμανία στο μεσοδιάστημα 1918-1933. Αυτό θα καταστεί απειλητικότερο μετά τις επικείμενες εκλογές και το μάλλον προκατασκευασμένο αποτέλεσμά τους.

Τα κατεστημένα κόμματα, παρά τα πολλαπλά κατάγματά τους, θα αποπειραθούν να συγκυβερνήσουν σ’ ένα σχήμα μεταμοντέρνου μνημονιακού βαρβαρισμού. Απέναντί τους, μια εν μέρει συμπολιτευόμενη και εν μέρει αντιπολιτευόμενη αντιπολίτευση, εξ ορισμού όμως απρόσφορη να επιτελέσει το ιστορικό έργο που απαιτούν οι καιροί.

Όσο οι δυνάμεις που ξεκίνησαν να διαμορφώνονται στο αντιμνημονιακό κλίμα των πλατειών αδυνατούν να συλλογικοποιηθούν και πορεύονται διεσπαρμένες και αλληλοϋποβλεπόμενες, εναλλακτική λύση δεν θα υπάρξει στον ορίζοντα.

Δυστυχώς, η περί τον Μίκη διευθυντική ομάδα εξόρκισε κάθε ιδέα συγκρότησης πολιτικού σχήματος.

Ένας, παρά ταύτα, αθεράπευτα ρομαντικός και γι’ αυτό ρεαλιστής, θα βροντοφώναζε τους στίχους του Αντώνη Σαμαράκη (όχι Σαμαρά…):

«Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει,
μην πεις ποτέ σου “είναι αργά”!
-τ’ ακούς;- ό,τι κι αν γίνει!»

Ηχεί ως αντίφαση, αλλά οι ελπίδες του λαού στηρίζονται στη δύναμη της απελπισίας.

Ο απελπισμένος είναι δυνατός. Κατά περίπτωση πιο δυνατός απ’ τον δυνατό.

«Ισχυρόν και άμαχον απόγνωσις όπλον και πολλάκις στρατηγήσασα πράξεων παραβολών, ανελπίστους μεταβολάς εξειργάσατο και πριν η γενέσθαι μύθους νομιζομένους» (Μέγας Φώτιος).

Ισχυρό, δηλαδή και ακαταμάχητο όπλο είναι η απόγνωση. Πολλές φορές, η ανάγκη μηχανεύτηκε ριψοκίνδυνες εξελίξεις, οι οποίες πριν γίνουν θεωρούνται μύθοι.

Εδώ είμαστε…

www.papathemelis.gr