Χάρτινα βασίλεια
Πρόκειται για μια ταινία που, παρά τη σεβαστή ηλικία της, δεν παύει να είναι μια μεγάλη δημιουργία από κάθε άποψη, ίσως και μια από τις 10 καλύτερες του παγκόσμιου κινηματογράφου, επειδή αποτελεί και ένα πρώτης τάξεως μάθημα για όποιον παίρνει τη μεγάλη απόφαση να ασχοληθεί με εκδοτικές περιπέτειες στον κόσμο των «μίντια» γενικώς. Η ταινία, στηριγμένη σε πραγματικά περιστατικά, σε ανθρώπους σε μεγάλα εκδοτικά παιχνίδια και σε διαδικασίες παρασκηνιακές που ποτέ δεν έπαψαν να ισχύουν, παράλληλα με την καταπληκτική άνοδο ενός εκδότη που έφτασε ψηλά, μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, για να ακολουθήσει η ραγδαία πτώση ως το απόλυτο μηδέν και την αυτοκαταστροφή και που τις αιτίες και τις αφορμές τις παρουσιάζει ο Όρσον Ουέλς με μια καταπληκτική κινηματογραφική έκφραση.
Και αν ο υποψήφιος εκδότης διαθέτει τα περισσότερα από τα προσόντα που είχε και ο ήρωας της ταινίας και αψηφήσει τους κινδύνους λέγοντας με επιπόλαιη αυτογνωσία «εγώ είμαι καλύτερος», τότε ας προχωρήσει και όλες οι ευθύνες δικές του.
Δεν ξέρω ο κ. Πέτρος Κωστόπουλος, μπαίνοντας στον κόσμο των μίντια, με έναν «αμερικανόφερτο» αέρα, αν είχε δει τον «Πολίτη Κέιν» και αν τον είδε πόσο τον λογάριασε ή το πιθανότερο να είπε «παλιάς κοπής ο Κέιν, ο κόσμος προχωρεί, αλλάζει, δεν είναι χελώνα να φοράει πάντα το ίδιο όστρακο» και ξεκίνησε πρώτα σαν συνεργάτης με τον Άρη Τερζόπουλο, κληρονόμο των πασίγνωστων Εκδόσεων του Βαγγέλη Τερζόπουλου, από τους πιο επιτυχημένους περιοδικατζήδες («Γυναίκα», «Φαντάζιο», «Μίκυ Μάους») και βγάζοντας το «ΚΛΙΚ», περιοδικό αντιπροσωπευτικό ενός «νέου τρόπου ύφους και ζωής», για ένα διάστημα ταρακούνησαν τα νερά, αλλά κι αυτό σε μια πελατειακή μερίδα στενών περιθωρίων, συνήθως με επιπόλαιες προτιμήσεις. Κάτι μεταξύ «πορνό πολυτελείας» και «κοσμικής παρτούζας»! Ήταν και το ύφος της γραφής από τον Π.Κ., «μοντέρνο», με τη χρησιμοποίηση αγοραίων εκφράσεων και μιας λουστραρισμένης μαγκιάς, γενικά δηλαδή με έναν τρόπο όχι απολύτως συμβατό με το λόγο ενός «εντιτόριαλ», όπως ο Πέτρος Κωστόπουλος, που με το αναμφισβήτητα αστραφτερό του μυαλό ήξερε πολύ καλά πού ποντάριζε. Πρώτα πρώτα στο «ξάφνιασμα» του αναγνώστη «νέας γενιάς» και συγχρόνως στην απόκτηση οπαδών της εκδοτικής πορνείας και χαϊδεύοντας τη ματαιοδοξία μιας νεόφερτης κοινωνίας με την απόπνοια των πιο ακριβών αρωμάτων πάντα με ξενόγλωσσες διαφημίσεις «χάι κλας», «χάι φιντέλιτι» και «χάι ντεφινίσιον».
Κάποια ώρα η συνεργασία Τερζόπουλου – Κωστόπουλου σταμάτησε και όπως ο ίδιος ο Π.Κ. δηλώνει τα μάζεψε ανοίγοντας στην ίδια γειτονιά την ΙΜΑΚO, που μέσα στα 17 χρόνια της, παρουσίασε μια σειρά περιοδικών το ίδιο «λάιφ στάιλ», με το «Νitro», που ήταν η ναυαρχίδα του περιοδικού στόλου του «κάπτεν Κωστόπουλος», δηλαδή το «Εsquire», το «People», το «OK», και άλλα με παρόμοιους «εισαγόμενους» τίτλους και μην ψάξετε κανένα που να έχει τίτλο ελληνικό, όπως λέγαμε κάποτε «Θησαυρός», «Θεατής», «Εβδομάδα», «Μπουκέτο», «Ρομάντζο», «Πρώτο», κανένα δηλαδή που να θυμίζει «το περιοδικό της διπλανής πόρτας».
Και όλα σε λαμπρή εκδοτική πολυτέλεια, με το καλύτερο χαρτί πολυτελείας, τα πιο ακριβά μελάνια, στα καλύτερα τυπογραφεία, με θέματα «πακεταρισμένα» από τα ξένα παρόμοια περιοδικά, με 500 συνεργάτες, «παπαγαλάκια» του δάσκαλου – εκδότη, χωρίς να διαθέτουν και τα δικά του προσόντα. Και νομίζω -αυτό και το σπουδαιότερο- ΧΩΡΙΣ το ευθυγράφημα του Παπαδούκα, «Μαντάμ Σουσού» του Ψαθά, την εύθυμη ιστορία του Τσιφόρου, του Γιαλαμά, τη «Χοντρή και τον Ζαχαρία» του Γάλλια, τις ιστορίες του Πολύβιου Βασιλειάδη, τους σατιρικούς στίχους του Θίσβιου, το ερωτικό μυθιστόρημα της Μπουκουβάλα, το αστυνομικό του Φώσκολου… Μπορεί να μη ζουν οι περισσότεροι, ποιος του είπε όμως ότι δεν έχουν έρθει οι καινούργιοι;
Κάποτε μ’ αυτούς, οι μεγάλοι περιοδικατζήδες, ο Παπαγεωργίου, ο Θεοφανίδης, ο Μαγγανάρης, έφταναν να πουλάνε και 250.000 και 300.000. Και σε φτηνό χαρτί και με φτηνά μελάνια…
Διάβασα στο ίντερνετ την απροκάλυπτη και με πολλή ειλικρίνεια και δεν ξέρω και με πόση πικρία απολογία του και «κατάθεση ψυχής» θα την έλεγα, για την κατάρρευση της IMAΚO, όταν πήγε ένα πρωί στα γραφεία του και βρήκε τους δικαστικούς κλητήρες να «του γράφουν» ό,τι βρήκαν κινητό εκεί μέσα. Και τους 500 συνεργάτες ξεσηκωμένους και με θολό μάτι γιατί είχαν κάποιους μήνες να πληρωθούν. Ο Πέτρος Κωστόπουλος εξηγεί με ειλικρίνεια και ελαφρώς και με το δικό του περιπαικτικό ύφος του γιατί ο εκδοτικός του στόλος ναυάγησε και για τα λάθη που έκανε και μιλάμε για «έντιμα λάθη», χωρίς να χρησιμοποιώ τους δικούς του χαρακτηρισμούς, έχοντας όμως παραλείψει το πιο ΣΠΟΥΔΑΙΟ: Το ότι τα έβγαζε όλα αυτά τα «λάιφ σταϊλίστικα» περιοδικά για μια χώρα 11, άντε 12 εκατομμυρίων, αντίθετα με τα ίδια περιοδικά της Αμερικής, με τα ίδια περιεχόμενα, που κυκλοφορούν όμως ΚΑΙ στις πέντε ηπείρους… Και όχι από Έβρο μέχρι Κρήτη…
STO ELLADA ZOUME, DEAR PETER KOSTOPOULOS, DON’T FORGET…
ΥΓ.: Τα σύντομα ανέκδοτα, λόγω πληθωρισμού Κωστόπουλου, αναβάλλονται για το NEXT…
Γιώργος Λαζαρίδης