Μια «Δημοκρατική Ένωση» μπορεί να σαρώσει τους «μνημονιακούς» προσκυνημένους

Ο ιστορικός, συγγραφέας και διαπρεπής δημοσιογράφος Τάσος Βουρνάς έλεγε κάποτε ότι «η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν περισσότερο συνηθισμένη στην άρνηση και λιγότερο στη θέση…». Τα λόγια του διακεκριμένου εκείνου πνευματικού ανθρώπου αποκτούν σήμερα επικαιρότητα με την εικόνα που παρουσιάζει το πολιτικό σκηνικό αυτού του χώρου. Τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή, στις τραγικές ώρες που περνάει η πατρίδα μας; Ο λαός αναζητεί αντιμνημονιακούς φορείς -εν όψει και των εκλογών- από όλες τις ιδεολογικές παρατάξεις, για να αλλάξουν τη μοίρα του τόπου και να αντισταθούν στους νεοναζί κατακτητές. Στον χώρο της Δεξιάς, ευτυχώς, εμφανίστηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Πάνου Καμμένου. Σε αυτό το άρθρο, όμως, θα εξετάσουμε τι συμβαίνει στην Αριστερά. Όλες οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι το άθροισμα των ποσοστών ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Κουβέλη φέρνει μια τέτοια ένωση στην αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό είναι που φοβούνται το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Ποια θα έπρεπε να είναι η λογική αντίδραση των τριών προαναφερόμενων κομμάτων; Να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι οι ηγεσίες τους και να καταρτίσουν ένα κοινό πρόγραμμα μίνιμουμ συνεργασίας σε ορισμένα βασικά ζητήματα (χωρίς να χάνει κανείς την αυτοτέλειά του) για να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Η Αλέκα Παπαρήγα όμως σε συνέντευξή της στην ΕΤ3 ξεκαθάρισε τη γραμμή του ΚΚΕ. Είπε ότι δεν δέχεται συνεργασία με κανέναν, δεν βρίσκει νόημα σε ένα τέτοιο σχέδιο και ότι πρώτα πρέπει να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα, να περάσει όλη η εξουσία στην «εργατική τάξη», και μετά… βλέπουμε! Κάπως έτσι διατύπωσε χονδρικά τις απόψεις της.

Μια τέτοια στάση ικανοποιεί απόλυτα την «τρόικα»… διότι το Βερολίνο δεν ενδιαφέρεται για τη ρητορική αντιπολίτευση, ούτε για τις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ, ούτε για τις πορείες ή την απεργία στη Χαλυβουργική! Εκείνο που φοβάται η καγκελαρία είναι μην τυχόν υπάρξει ενότητα των αριστερών δυνάμεων στις εκλογές και κλονίσει τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Και αυτή την «εγγύηση» την προσφέρει -αθέλητα- το ΚΚΕ! Δυστυχώς, το ΚΚΕ δεν διδάσκεται από την Ιστορία. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά ιστορικά παραδείγματα:

α) Στην Κατοχή, το ΕΑΜ απέκτησε τη μεγάλη δυναμική και επιρροή του επειδή ακριβώς εμφανίστηκε ως ένωση δημοκρατικών δυνάμεων. Εάν επαρουσιάζετο ως αποκλειστική οργάνωση του ΚΚΕ, δεν θα είχε καμία επιτυχία ούτε μεγάλη λαϊκή ανταπόκριση. Και είναι χαρακτηριστικό ότι και μετά το τέλος του πολέμου το ΚΚΕ θέλησε πάση θυσία να συνεχίσει τη διαδρομή του το ΕΑΜ ως πολιτικός συνασπισμός των κομμάτων που το δημιούργησαν.

β) Όταν το 1951 άρχισαν οι προσπάθειες και οι διαπραγματεύσεις για την ίδρυση της ΕΔΑ, η γραμμή του ΚΚΕ ήταν να μετάσχουν στον νέο αριστερό φορέα πλατιές δημοκρατικές δυνάμεις. Έτσι, στις συζητήσεις μετείχαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος των Ιω. Πασαλίδη και Σταύρου Ηλιόπουλου, το ΣΚ-ΕΛΔ, των Σβώλου-Τσιριμώκου, το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μιχάλη Κύρκου, η Ένωσις Δημοκρατικών Αριστερών με τους διαδόχους του Σοφιανόπουλου (Ι. Σιμετζής, Γ. Παπαντωνίου), οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι με τον Νεοκ. Γρηγοριάδη, τον Σταμάτη Χατζήμπεη και τον στρατηγό Μάντακα, και άλλοι, ενώ το ΚΚΕ κάτω από την ταμπέλα του Δημοκρατικού Συναγερμού με τον Μαριόλη, τον Μαραγκό κ.ά. ακολουθούσε τις εντολές που έρχονταν απ’ έξω, του Ζαχαριάδη. Στην πρώτη σύσκεψη, ο αείμνηστος Πασαλίδης είχε πει: «Εάν υπήρχε μεταξύ μας κανείς ο οποίος θα διέθετε τόσον πελωρίαν δύναμιν μεταξύ του λαού, ώστε να μην έχει πολύ την ανάγκην των άλλων, αυτός θα μπορούσε να ειπεί ότι εγώ δεν έχω την ανάγκην σας και προχωρώ μοναχός μου. Όλοι έχομεν ανάγκην της βοηθείας των άλλων, και προπαντός ο αγών, που είναι κοινός αγών όλων μας, έχει ανάγκην της ενώσεώς μας…». Τα λόγια εκείνου του μεγάλου σοσιαλιστού ηγέτη αποκτούν σήμερα άμεση επικαιρότητα και είναι σαν να απευθύνονται στα τρία αριστερά κόμματα της εποχής μας.

γ) Το 1956, λόγω της νεοεμφανισθείσης δυναμικής ΕΡΕ, η ΕΔΑ με τον Πασαλίδη και τον Ηλιού συνέλαβε την ιδέα να ενωθούν όλα τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, προκειμένου να αντιμετωπίσουν επιτυχώς στις εκλογές τον Καραμανλή. Έγιναν μεγάλες προσπάθειες να πείσουν γι’ αυτό το σχέδιο την ηγεσία του Κέντρου, δηλαδή τον Γ. Παπανδρέου και τον Σοφ. Βενιζέλο. Οι άλλοι, ΔΚΕΛ, ΕΠΕΚ, κ.λπ. ήσαν σύμφωνοι. Τελικώς, τις αντιρρήσεις του Γεωργ. Παπανδρέου έκαμψε ο παλιός του φίλος Ηλίας Ηλιού, αλλά με αναγκαίες υποχωρήσεις. Δηλαδή, ο Ηλιού και η ΕΔΑ δέχθηκαν να περιοριστούν οι δικές τους αξιώσεις σε 20 μόνον θέσεις στους συνδυασμούς, ώστε να μπορεί το Κέντρο να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δέχθηκε ακόμη ο Ηλιού, κατ’ απαίτηση του Γ. Παπανδρέου, να περιοριστούν οι 18 υποψήφιοι της ΕΔΑ σε εφτά μόνον εκλογικές περιφέρειες, ώστε να μην επηρεαστεί από την παρουσία της Αριστεράς στους συνδυασμούς το εκλογικό αποτέλεσμα στην υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι, χάρις στη διορατικότητα και πολιτική ευελιξία των Πασαλίδη – Ηλιού, η Δημοκρατική Ένωσις έγινε πραγματικότητα. Μετείχε σ’ αυτήν ακόμα και το Δεξιό Λαϊκόν Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη. Η Δημοκρατική Ένωσις υπήρξε ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών, διότι πήρε περισσότερες ψήφους. Αλλά το περιβόητο «τριφασικό» εκλογικό σύστημα έδωσε περισσότερες έδρες στην ΕΡΕ και ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός.

δ) Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ εκμεταλλεύτηκε έξυπνα τα λάθη του κόμματος των Φιλελευθέρων. Πρόβαλε εύστοχα το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας και εκάλεσε στους συνδυασμούς της πολιτικούς ευρύτερου φάσματος (Τσιριμώκος, Μερκούρης, Σωμερίτης, Αργυρόπουλος, Σταύρος Κανελλόπουλος κ.ά.). Με την προσωπικότητα, την εντιμότητα και το κύρος του, ο Πασαλίδης έδωσε τον τόνο του «πανδημοκρατικού αγώνα». Κι έτσι, μοναδική φορά στην Ιστορία, η Αριστερά κατόρθωσε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.

Συμπέρασμα: Η ενότητα δεν προσθέτει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει και δίνει άλλη προοπτική στη δυναμική της μάχης. Γιατί, λοιπόν, σήμερα που η πατρίδα μας βουλιάζει και αφανίζεται από το Δ’ Ράιχ, δεν μπορεί να σχηματιστεί ένα ευρύτερο αριστερό σχήμα, με προσέλευση ακόμη και προσώπων πέραν του αριστερού χώρου; Γιατί το ΚΚΕ επιμένει να ανατραπεί προηγουμένως όλο το σύστημα και ο καπιταλισμός, και να μη συνδράμει ΤΩΡΑ στην πανωλεθρία των μνημονιακών; Μια νέα Δημοκρατική Ένωση -όπως του 1956- μπορεί να κάνει τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τη «μαφία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χάσουν τον ύπνο τους…