ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΔΕΝ!
Δηλαδή, αν αγαπάτε τον Θεό, κύριοι της Προστασίας του Έλληνα Πολίτη και άγρυπνοι φρουροί της περιουσίας μιας χώρας που σας ντύνει, σας ταΐζει, σας ποτίζει και σας χαρτζιλικώνει, ότι το να μπούνε ανενόχλητοι σε πλήρες φως της ημέρας δύο αληταράδες και να αρπάξουν πολύτιμα αρχαία αντικείμενα, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι ούτε και στη φευγάλα τους, μήτε άνθρωπος, μήτε σκύλος, μήτε και πουλί πετάμενο και να έχουν περάσει τρεις εβδομάδες χωρίς να έχετε κάνει το παραμικρό, ομολογώ ότι δεν τολμώ να πω τι σας χρειάζεται, γιατί έχετε ξεπεράσει το «ανεύθυνο» της ηλικίας και γνωρίζετε ασφαλώς περί ποιας «χαυνώσεως» σας ομιλώ, ούτε και είναι σωστό να το λέμε και δημοσίως ότι στην Ελληνική Αστυνομία, εκτός από «μπάτσους» υπηρετούν και ανίκανοι ή δεν ξέρω και τι άλλο χειρότερο να πω, διότι εδώ δεν πρόκειται ούτε για τους «μεν» ούτε για τους «δεν». Πρόκειται για τους «ουδέν»!
Διότι το ακόμα χειρότερο, κύριοι της Ανύπαρκτης Προστασίας του Έλληνα Πολίτη, είναι που βγαίνετε και μας λέτε ότι «αυτή η ληστεία ήταν ερασιτεχνική, επειδή τα κλαπέντα αντικείμενα είναι καταγεγραμμένα και κατά συνέπεια είναι αδύνατον να πουληθούν σε άλλα Μουσεία ή και σε συλλέκτες, διότι έτσι και πουληθούν και το μάθετε (αν το μάθετε δηλαδή, ούτε μια στο εκατομμύριο) θα κάνετε μια έτσι και… τσακ θα πάτε να τους πιάσετε και «ζήτω της Αστυνομίας μας που όλα τα βρίσκει»!
Όπως μια μέρα-μεσημέρι, την ώρα που δεν ήταν σπίτι μου κανένας, μπήκαν και μου το κάνανε καλοκαιρινό, και όταν ήρθαν αργότερα κάποιοι της Αστυνομίας κι αφού τα γέμισαν όλα με εκείνη τη μαύρη σκόνη για να βρουν ίχνη, όταν τους ρώτησα «τι γίνεται τώρα;», πήρα την απάντηση «είναι κάτι Ρουμάνοι, θα σας ειδοποιήσουμε μόλις τους πιάσουμε». Ακόμα τους περιμένω…
Ώστε «ερασιτεχνισμός» λοιπόν η ληστεία του Μουσείου της Ολυμπίας, επειδή οι ληστές δεν ήξεραν ότι δεν μπορούν να τα πουλήσουν, ότι πήγανε δηλαδή «αδιάβαστοι» και δεν είναι ερασιτεχνισμός εκατό φορές χειρότερος που όχι μόνο δεν μπορέσατε να τους πιάσετε μέσα σε 24 ώρες, εσείς οι «διαβασμένοι», αλλά που εμπιστευθήκατε την ασφάλεια ενός Μουσείου -και μάλιστα σε απομακρυσμένο σημείο- σε δύο γυναίκες, προφανώς άσχετες και εκτός αντικειμένου, απόδειξη ότι η μια από τις δύο δεν πήγε εκείνο το πρωί στην ώρα της για να αντικαταστήσει τη βραδινή, επειδή της είχε χαλάσει το μπρίκι και έψαχνε να βρει τρόπο για να τον ψήσει…
Αλλά η πιο μεγάλη πλάκα, γενναίοι του Μπρανκαλεόνε, δεν ήταν η δική σας, είναι του υπουργού, που εμπιστεύθηκε τη φύλαξη ενός Μουσείου σε δύο κοντοχωριανές ως να επρόκειτο φύλακες σε κανένα μαντρί με προβατίνες. Και που είναι πολύ αμφίβολο, σύμφωνα με τις αόριστες δικαιολογίες που είπε ο καθένας, αρχαιολόγοι οι περισσότεροι και που είναι ζήτημα αν ήξεραν και πού ακριβώς βρίσκεται το Μουσείο. Και πότε; Όταν πριν από λίγες ημέρες έγινε «Ο ΧΑΜΟΣ» με τη ληστεία του πίνακα του Πικάσο με την αλλήθωρη γυναίκα και που ακόμα θα τρίζουν τα κόκαλα του Ισπανού ζωγράφου εκεί που αναπαύεται ο συγχωρεμένος…
Είμαστε για τα μπάζα ή δεν είμαστε;
Ο κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΚΤΟΣ ΜΠΑΖΩΝ…
Θυμήθηκα τότε που ήταν υπουργός Πολιτισμού ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Τον είχαμε επισκεφτεί για θέματα της Εταιρείας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και τρομάξαμε για την ενημέρωσή του στα θέματα της επίσκεψής μας. «Γάτα» ο άνθρωπος! Με απάντηση στο κάθε θέμα και άμεση θεραπεία του και με τα σωστά του ελληνικά, χωρίς κόμπιασμα, χωρίς λοξό κοίταγμα σε κανένα χειρόγραφο, ανοίγοντας μόνο κάποιο συρταράκι του εγκεφάλου που ήταν αποθηκευμένη η κάθε περίπτωση. Χριστέ μου, πόσα συρταράκια, εκτός αν σ’ αυτά οφείλεται και ο όγκος της κινούμενης ντουλάπας…
Δεν το κρύβω, του έχω μια συμπάθεια ή για να το πω και με άλλα λόγια «τον πάω τον τσαμπουκά του», που δεν αφήνει τον άλλον να του πάρει τον αέρα. Μου αρέσει το πολιτικό του μοντέλο. Όχι το κομματικό. Το καθαρά προσωπικό του μοντέλο, ακόμη κι όταν είναι υποχρεωμένος να στηρίζει μια θέση με την οποία είναι σίγουρο ότι δεν είναι δυνατόν να συμφωνεί, αλλά που η σκοπιμότητα τον υποχρεώνει να τη στηρίζει. Με δύο λόγια, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος είναι γεννημένος πολιτικός, χωρίς ποτέ να με έχει πείσει ότι είναι φανατικός του ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και θα μπορούσε να είναι ορισμένος της Νέας Δημοκρατίας. Με δύο λόγια, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος είναι αποκλειστικά και μόνο οπαδός του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου.
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ
Ποιος κακά πληροφορημένος μίλησε για «μαρασμό» του ελληνικού θεατρικού έργου; Ίσως ποτέ το ελληνικό θεατρικό έργο, νέων και παλιότερων θεατρικών συγγραφέων, δεν έχει γνωρίσει τόση ανθοφορία και που αν μετρήσουμε τις παραστάσεις που παίζονται αυτόν τον καιρό με την ελληνική υπογραφή, θα δούμε ότι ξεπερνούν τις 33, αν όχι και τις 34 και ελάτε να μετρήσουμε πόσα έργα τοπικών συγγραφέων παίζονται σε μεγάλες πρωτεύουσες τόσο της Ευρώπης όσο και της Αμερικής… Ανοίξτε μια εφημερίδα και μετρήστε σε πόσα θέατρα μεγάλα, κεντρικά, μικρότερα και σε άλλα «θεατροειδή», σαλονοθέατρα, καφεθέατρα και όπου φανταστείς. Ελληνικό έργο και Άγιος ο Θεός! Ελληνικό, την «Αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη για… χιλιοστή φορά στο Εθνικό, όπως και ο «Ερωτόκριτος» στο ανακαινισμένο «Ακροπόλ». Στα περισσότερα θέατρα της «Ελληνικής Θεαμάτων», δηλαδή τα «Κορίτσια με τα μαύρα» στο «Αλίκης» και οι «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» στην «Κιβωτό», το «Ζείτε, παίδες Ελλήνων» στο «Λαμπέτη», μοναδική επιθεώρηση, των Ρήγα – Αποστόλου, το «Ράους» και το «Να ζει κανείς ή να μη ζει» στο θέατρο της Δανδουλάκη, ο «Παππούς έχει πίεση» και κουράγιο ο Βουτσάς στο «Ήβη», μια κωμωδία του Γιώργου Κωνσταντίνου στο «Πειραϊκό», η πολυβραβευμένη «Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο «Αθηνών», ο «Κατάδικός μου» της Ελένης Ράντου στο «Διάνα», «Του Κουτρούλη ο γάμος» του Ραγκαβή, σκηνοθετικό επίτευγμα του Βασίλη Παπαβασιλείου στο Εθνικό, το «Θα σε κάνω βασίλισσα» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου στο «Γκλόρια», το «Σιγά τα αίματα» με τον Σταμάτη Κραουνάκη και «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γεωργίου Βυζυηνού στο θέατρο «Λάσκαρη», το «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της» που είναι το καινούργιο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου στην οδό Πειραιώς, η «Φαύστα» του αξέχαστου Μποστ στη «Στοά» από τον Θανάση Παπαγεωργίου, στο Θέατρο Τέχνης στο υπόγειο της στοάς Πεσματζόγλου κι άλλο έργο Καμπανέλλη, «Ο δρόμος περνάει από μέσα», και «Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη» της Δ. Παπαδοπούλου στο «Χώρα» της οδού Αμοργού, συνήθως «σολντ άουτ»…
Να πούμε κι άλλα; Διότι υπάρχουν κι άλλα. Πηγαίνετε να δείτε μερικά από αυτά και θα τα ξαναπούμε. Είδατε «μαρασμός» το ελληνικό έργο;
ΤΑ «ΑΝΕΚΔΟΤΑ», ΑΝ ΔΕΝ Τ’ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΛΛΟΥ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΕΔΩ…
• ΧΑΜΟΣ από νέες ταινίες την περασμένη εβδομάδα, άλλες καλές, άλλες κακές κι άλλες ψυχρές κι ανάποδες. Μέσα σ’ αυτές και μια καινούργια ελληνική ταινία, που μέχρι κι ο φίλος μου, ο Δημήτρης ο Δανίκας, που δεν του ξεφεύγει ακαταλαβίστικη ταινία, θα της βρει το κουμπί της, με ετούτη την καινούργια ενός καινούργιου σκηνοθέτη, Μπάμπης Μακρίδης ο νέος, δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη και παραιτήθηκε. Ευτυχώς όμως, ένας άλλος λίαν ψαγμένος κριτικός, ο κ. Κουτσογιαννόπουλος, ανέλαβε το βαρύ καθήκον του αναλυτή και μας εξηγεί τι θέλει να πει αυτή η νέα ταινία που ο τίτλος της είναι «L, εγώ είμαι» και αντιγράφω: «Επειδή, λέει, ο πρωταγωνιστής μιλάει σαν GPS από το έξω διάστημα, είτε είναι η παρέα των μηχανόβιων, είτε ο νεκρός φίλος που μιλάει κι αυτός, εξάγω το συμπέρασμα ότι το σύμπαν που περιγράφεται είναι ολοκληρωτικά παράλληλο, σχεδόν αναιμιστικό, μια διαθλασμένη εικόνα ζωής σε αποσπασματικό λόγο και ελειπτική μουσική, άρα το L που διαγωνίστηκε στο Ρότερνταμ είναι το ντανταϊστικό μανιφέστο του άτυπου κινήματος της αντίδρασης στον μπουρζουά καθωσπρεπισμό της κλασικής αφήγησης και μαζί ένα τέντωμα στα όρια του ίδιου του σινεμά μιας φόρμας συνεκτικής, από την οποία λείπουν ωστόσο το υπόγειο χιούμορ και το ανθρώπινο στοιχείο».
Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλε, μας φώτισες. Σε ευχαριστούμε. Μένει μόνο να μάθουμε αν εκτός από το «υπόγειο χιούμορ», υπάρχει και χιούμορ στο ισόγειο, στο μετζοπάτωμα και ενδεχομένως και στο ρετιρέ, για να ξέρουμε ποιο κουδούνι να χτυπήσουμε…
• ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ σε μια άλλη απερίγραπτη ανοησία που προφανώς σε ώρα απελπισίας έβγαλε στον αέρα ο ΑΝΤ-1, με τον τίτλο «Οικογένεια της συμφοράς» και όπου μια πραγματική συμφορά είναι το υποτιθέμενο σίριαλ-ριάλιτι, με στόχο κάποια αξιολύπητα ανθρωπάκια που για να εισπράξουν σαν αμοιβή ένα χιλιάρικο ευρώ (σκληρή εποχή ανεργίας, βλέπετε) δέχονται κανιβαλικούς εξευτελισμούς και υποβιβασμούς της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με «εμπνευστή» της σειράς κάποιον Σάββα Πούμπουρα (ο νέος χρειάζεται επειγόντως εξετάσεις από ψυχίατρο), ενώ όμως και οι ανυποψίαστοι τηλεθεατές, που δεν είχαν κατάλληλα ενημερωθεί για το τι τους περίμενε, με όλο τους το δίκιο μπορούν να ζητήσουν από τον ΑΝΤ-1 αποζημίωση ψυχικής οδύνης! Προσοχή! Σε περίπτωση που θα συνεχιστεί η εκπομπή «Οικογένεια της συμφοράς». Μακριά!
• ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ακόμα δόσεις αισιοδοξίας, σαρακοστιανές αυτές: Αισιοδοξία είναι να παίρνεις ασπιρίνη για να μη σε πονάει το χαράτσι της Εφορίας. Όπως αισιοδοξία είναι να διαβάσεις τον τηλεφωνικό κατάλογο για να σε πουν διαβασμένο, και αισιοδοξία είναι να μετράς τα κόμματα που θα κατέβουν στις εκλογές και να πιστεύεις ότι θα επιτύχει κανένα να έχει αυτοδυναμία. Πού πάτε, ρε;