Μέγα κατόρθωμα: η φτώχεια, μόνιμος σύντροφός μας!

Έχουμε χαρακτηρίσει το β΄ Μνημόνιο κατά πολύ επαχθέστερο του προηγούμενου. Όμως η ΝΔ και οι βουλευτές της δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι ψήφισαν ένα επαχθέστερο Μνημόνιο.
Και προσπαθούν με αερολογίες να δικαιολογήσουν τη στήριξή του.

Θα υπενθυμίσουμε στους νεοφώτιστους μνημονιακούς της ΝΔ ορισμένα γεγονότα, απλώς και μόνο για να καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να απευθύνονται στον λαό με αστήρικτα επιχειρήματα.

α) Στο α΄ Μνημόνιο υπήρχαν οι προβλέψεις των τάχα εμπειρογνωμόνων της «τρόικας» για την εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, μετά την εφαρμογή των μέτρων που προέβλεπε το Μνημόνιο αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ο εξευτελισμός όλων των προβλέψεων της «τρόικας». Οι προβλέψεις τους έδειχναν ότι οι οικονομικές τους γνώσεις ήταν ανύπαρκτες. Ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών επιστημών θα μπορούσαν να πετύχουν περισσότερα στις προβλέψεις τους. Αυτό ανάγκασε την «τρόικα» στο β΄ Μνημόνιο να παραλείψει προβλέψεις για τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας. Και έθεσε μόνο έναν κεντρικό στόχο, τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους κατά το 2020. Το Μνημόνιο β΄ προβλέπει ότι τα μέτρα θα εξαρτηθούν από την ικανοποιητική πορεία μας στην επίτευξη αυτού του στόχου. Και τα μέτρα θα εξειδικεύονται ανάλογα με τις εξελίξεις. Αυτό είναι ακριβώς και το πλέον επικίνδυνο σημείο του Μνημονίου. Αυτό που ο κ. Σαμαράς και οι νεοφώτιστοι μνημονιακοί βουλευτές του θεωρούν μεγάλη επιτυχία. Το μεγάλο πρόβλημα του νέου Μνημονίου είναι εάν τα μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορούν να εφαρμοστούν και να αποδώσουν, χωρίς να υπάρξουν βίαιες ανατροπές και πλήρης εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Η αβεβαιότητα αυτή είναι το μεγαλύτερο κουσούρι του β΄ Μνημονίου.

β) Η σκληρότητα των μέτρων που θα ληφθούν στο πλαίσιο του νέου Μνημονίου συναρτάται άμεσα με τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Σε ποιο ποσοστό πρέπει το 2020 να βρεθεί το ελληνικό χρέος, για να κριθεί ότι είναι βιώσιμο; Η άποψη του ΔΝΤ είναι ότι το 2020, εάν το δημόσιο χρέος φτάσει στο 12% του τότε ΑΕΠ, θα είναι βιώσιμο και θα μπορεί άνετα η Ελλάδα να το εξυπηρετήσει.

Αντίθετα, η άποψη της Κομισιόν είναι ότι το χρέος θα καταστεί βιώσιμο όταν θα διαμορφωθεί στο 80% του ΑΕΠ, με βάση και κριτήριο το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας. Και με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα υπάρχουν ικανοποιητικοί ρυθμοί ανάπτυξης από το 2013 και μετά. Μια μελέτη που έγινε από την ιταλική κυβέρνηση για τη βιωσιμότητα του ιταλικού χρέους δέχεται ότι το χρέος της γειτονικής χώρας από 12% που είναι τώρα πρέπει να μειωθεί στο 80% μέσα σε 5 χρόνια από τώρα. Για να μπορέσει αυτό να γίνει πραγματικότητα και να φτάσει η Ιταλία το χρέος της στο 80% του ΑΕΠ, πρέπει σύμφωνα με την άποψη των συντακτών της έκθεσης αυτής η ιταλική οικονομία να παρουσιάσει ανάπτυξη της τάξης του 5% ετησίως. Εάν λοιπόν η Ιταλία χρειάζεται ανάπτυξη 5% ετήσια για να καταστήσει το χρέος της βιώσιμο, μπορείτε να φανταστείτε σε ποιο ποσοστό πρέπει να φτάσει η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, για να μπορέσουμε να μειώσουμε το σημερινό χρέος, που φτάνει περίπου στο 17% του ΑΕΠ, για να το φτάσουμε στο 80%.

Και ενώ η Ιταλία φέτος μπαίνει στον ενάρετο κύκλο της αύξησης του ΑΕΠ κατά 2,2% για φέτος, εμείς αντίθετα παρουσιάζουμε ύφεση, δηλαδή μείωση του ΑΕΠ και δεν υπάρχει προοπτική να παρουσιάσουμε ρυθμό ανάπτυξης μέχρι το 2020. Εκτός βέβαια απροόπτων γεγονότων ή άλλων θετικών εξελίξεων. Όσο θα συρρικνώνεται το ΑΕΠ, τόσο το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του, θα αυξάνεται. Και στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι ο άκρως αντιπαθής μας Β. Σόιμπλε έχει απόλυτο δίκιο, όταν αποφαίνεται ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία πιθανότητα να μειώσει το χρέος της σε επίπεδο που να είναι συμβατό με τη βιωσιμότητά του. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί που έχουν τις ίδιες απόψεις.

γ) Ακριβώς ο στόχος της βιωσιμότητας είναι που θα καθορίσει και τα μέτρα που θα ληφθούν για την επίτευξή του. Με σκληρά μέτρα ασφαλώς θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο 12% του ΑΕΠ το 2020. Αλλά πιστεύουμε ότι είναι αδύνατον η Ελλάδα να πετύχει μείωση του χρέους στο 80% χωρίς εξοντωτικά μέτρα και χωρίς βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτή η πολύ σοβαρή παράμετρος που αναγράφεται στο προσωρινό σχέδιο του β΄ Μνημονίου (το οριστικό Μνημόνιο δεν έχει καταρτιστεί ακόμη), προβλέπει, εκτός από την παράμετρο της λήψης σκληρών μέτρων, ότι η βιωσιμότητα του χρέους δεν μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς ένα δεύτερο «κούρεμα», που να αφορά και τα ποσά που μας δάνεισαν και θα μας δανείσουν οι χώρες της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Μόνο ένα τέτοιο «κούρεμα» θα μπορέσει να βοηθήσει αποτελεσματικά, ώστε το ελληνικό δημόσιο χρέος να αποκτήσει βιωσιμότητα και να μπορέσει να εξυπηρετηθεί από την Ελλάδα. Οι προϋποθέσεις λοιπόν για την επίτευξη του στόχου που θέτει το β΄ Μνημόνιο είναι ανάπτυξη, σκληρά μέτρα και ένα δεύτερο «κούρεμα» του χρέους. Αυτές όμως οι προϋποθέσεις είναι οικονομικά εντελώς αδύνατο να εκπληρωθούν ταυτόχρονα. Με μέτρα σε βάρος του λαού μόνο ύφεση μπορείς να περιμένεις και όχι ανάπτυξη. Και οι αντιδράσεις των χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ σε κάθε ιδέα μείωσης του χρέους θα είναι σφοδρές, ενώ η αναξιοπιστία της χώρας μας και η αφερεγγυότητά της θα εκτοξευτούν στα ύψη. Και τότε ίσως αναγκαστούμε μόνοι μας πλέον να ζητήσουμε την έξοδό μας από την Ευρωζώνη και το ευρώ. Ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Ρουμπινί, που οι προβλέψεις του έχουν αποδειχθεί προφητικές, προ ημερών δήλωσε ότι η πιθανότερη εξέλιξη για την Ελλάδα είναι να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη. Και

δ) εκείνο που πρέπει η πολιτική ηγεσία να επιλέξει είναι μια φτωχή, αλλά τίμια, αξιοπρεπή και ανεξάρτητη Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα παρουσιάζεται ανέντιμη και αναξιόπιστη. Και σ’ αυτό μεγάλη ευθύνη φέρει ο απελθών τέως πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο οποίος μόλις ορκίστηκε πήρε σβάρνα όλες τις ξένες χώρες καθυβρίζοντας τον ελληνικό λαό. Το πραγματικό δίλημμα αυτήν τη στιγμή είναι να επιλέξουμε: φτώχεια ή αξιοπρέπεια και πλήρη ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ήδη η φτώχεια υπάρχει και βαδίζουμε σε ακόμη βαθύτερη από τη σημερινή.

Το κράτος έχει πτωχεύσει και ο κρατικός μηχανισμός δεν υφίσταται πλέον σε όλους τους τομείς. Οι επιχειρήσεις στη μεγάλη τους πλειονότητα έχουν πτωχεύσει, οι ακάλυπτες επιταγές πληθαίνουν, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται και ο αριθμός των ανέργων ανεβαίνει. Οι εργαζόμενοι καταναλωτές έχουν έρθει σε απόγνωση, γιατί με τις σημερινές αμοιβές τους αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Υπάρχουν όμως και οι έχοντες και κατέχοντες. Και υπενθυμίζουμε ότι το κράτος αμείβει υπέρογκα και δυσανάλογα με τους λοιπούς εργαζόμενους ορισμένες κατηγορίες δημόσιων λειτουργών που θεωρούνται «Ηρακλείς του συστήματος». Και εκείνο που κάνει εντύπωση σε όλους μας για το οικτρό κατάντημα του ελληνικού Κοινοβουλίου είναι η ευκολία με την οποία οι βουλευτές μέσα σε μια νύχτα και με κατεπείγουσα διαδικασία ψηφίζουν μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοινωνικού χαρακτήρα, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κ.λπ. Ακόμη και οι μηχανισμοί προστασίας του πολίτη έχουν εκμηδενιστεί, για παράδειγμα αναφέρουμε την περίπτωση του εμπρηστικού μηχανισμού στο Μετρό. Και ενώ οι βουλευτές βρίσκουν χρόνο να ψηφίσουν νομοσχέδια διάλυσης του κράτους και της κοινωνίας, μέσα σε μια νύχτα δεν μπορούν να βρουν χρόνο να ψηφίσουν νέους νόμους για την άρση ασυλίας και την ευθύνη των υπουργών και βουλευτών. Και αυτή η ασυδοσία οδήγησε πολλούς βουλευτές να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από την Ελλάδα και να τις καταθέσουν στις τράπεζες του εξωτερικού, προκαλώντας αιμορραγία στην ελληνική οικονομία. Ενέργεια που ασφαλώς είναι νόμιμη, αλλά με την προϋπόθεση ότι τα χρήματα είναι προϊόντα νόμιμης εργασίας, δηλωμένα στο «πόθεν έσχες» και στη ΔΟΥ. Όμως κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι πρόκληση και ντροπή, για τους βουλευτές κυρίως, που κοιμισμένοι κάθε μεσάνυχτα κουρεύουν μισθούς και συντάξεις και έχουν φτωχύνει τη μισή Ελλάδα, αναιδέστατα να μεταφέρουν υπέρογκα ποσά στο εξωτερικό. Αυτοί δυστυχώς έχουν προκρίνει την αναξιοπρέπεια και το πούλημα της Ελλάδας προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προνόμιά τους, τις παχυλές αποδοχές τους και την ασφάλεια των κεφαλαίων τους. Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ και δεν ξέρουμε με τι τρόπους συγκέντρωσαν τα υπέρογκα αυτά ποσά.

Πάντως για τους υπόλοιπους Έλληνες άφησαν μόνο τη φτώχεια. Καθώς βαδίζουμε για τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών τίθεται το δίλημμα φτώχεια ή αξιοπρέπεια, κρατώντας τον πλούτο της χώρας και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Έμμεσα το δίλημμα τέθηκε από τον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Το ένα σκέλος είναι στήριξη της ελληνικής οικονομίας από τους τάχα συμμάχους και εταίρους μας της Ευρωζώνης και της ΕΕ με φτώχεια και το άλλο σκέλος είναι η διατήρηση της αξιοπρέπειας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Και αυτό το δεύτερο συνεπάγεται φτώχεια, αλλά έχει αντισταθμιστικά οφέλη. Η φτώχεια θα μας συντροφεύει για πολλά χρόνια, έτσι κι αλλιώς.