Κουβέλης: Ο Παπαδήμος της Αριστεράς;
Επιστρέφων από τις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μίλησε για τον «ενάρετο κύκλο» που ανοίγει για την πατρίδα μας. Για μια νέα εποχή, που αφήνει πίσω της τα παθογενή της προηγούμενης, η οποία -όπως είπε- έφτασε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Τα «πώς» και τα «γιατί» θα εντοπιστούν όταν λαγαρίσουν τα πράγματα και μελετήσουμε τις σελίδες του παρελθόντος με καθαρό μυαλό, ανεπηρέαστοι από τη χυδαία προπαγάνδα περί «ισχυρής Ελλάδος» και… ιστορικών στιγμών (ένταξη στην ΟΝΕ). Τότε θα καταδειχθούν πλήρως οι βαριές ευθύνες κομμάτων και προσώπων -μεθ’ ων και του κ. Παπαδήμου- για τα έργα και τις ημέρες τους στην εξουσία (κυβερνητική, τραπεζιτική κ.λπ.).
Τότε θα αποδειχθεί ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Ότι δεν κυβερνήσαμε μαζί, έχοντας μια κοινωνία εξαρτημένη από άθλια ρουσφέτια και επίφοβα δάνεια. Σαν κι αυτά που ζητούσε επιτακτικά ο κ. Παπαδήμος, ως επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, να δίνονται στο πόπολο, που λίγο θέλει -όταν το μάθεις στα εύκολα και το ταΐζεις με ψέματα- να πάει ξέφρενο μέχρι το τέλος και να πέσει στον γκρεμό.
Τέλος πάντων, η πρώτη απόδοση ευθυνών -άμεση, ευθεία και τιμωρητική- θα γίνει με τις εκλογές, οψέποτε διενεργηθούν. Αυτές, όντως, θα καταδείξουν ότι έκλεισε οριστικά ο περιώνυμος κύκλος της μεταπολίτευσης. Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι αδύνατον να διατηρηθούν ως βασικοί πόλοι που θα κυβερνούν εκ περιτροπής, τουλάχιστον κατά το προβλεπτό μέλλον. Το μεν ΠΑΣΟΚ, αλώβητο μέχρι πρότινος από ποικίλες αποχωρήσεις, διαγραφές, αποσκιρτήσεις και λογής τρικυμίες, σήμερα ψυχορραγεί, η δε ΝΔ, ιδία μετά τη συνθηκολόγηση Σαμαρά, αδυνατεί να διατηρήσει αυτοδύναμες τις δυνάμεις της και να πάρει μόνη της το γκουβέρνο.
Εδώ, λοιπόν, φύτρωσε η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη. Στη ρωγμή του συστήματος. Επικεφαλής, ένας συμπαθής άνθρωπος, μετριοπαθής και μετρημένος, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να χωρέσει ως υπουργός στις κυβερνήσεις του Σημίτη ή στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Άλλωστε, έχει δώσει καθεστωτικές εξετάσεις, τις οποίες πέρασε με καλό βαθμό, όταν υπηρέτησε ως υπουργός την αλήστου μνήμης συγκυβέρνηση του «βρώμικου ’89». Παιδί του Λεωνίδα Κύρκου, ο κ. Κουβέλης πήρε νωρίς αποστάσεις από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να μπει στον πειρασμό, όπως ο μέντοράς του, να υμνήσει το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου. Σωτήρια αντανακλαστικά, αλλά ανίκανα να κρύψουν τις εκλεκτικές συγγένειες. Γύρω του συνωστίστηκαν γνωστά στελέχη του «ανανεωτικού χώρου» που είχαν υπηρετήσει ή εκθείαζαν ανοιχτά τον αφθώδη «εκσυγχρονισμό» του ολίγιστου Σημίτη. Κι έτσι η ΔΗΜΑΡ κατέστη σε χρόνο ρεκόρ χώρος υποδοχής «εκσυγχρονιστικών» υπολειμμάτων και πικραμένων ΠΑΣΟΚων -στελεχών και ψηφοφόρων-, που βρήκαν αριστερό άλλοθι και καταφύγιο στο κόμμα του κ. Κουβέλη.
Η ιδεολογική ταυτότητα της ΔΗΜΑΡ παραπέμπει σ’ έναν βελτιωμένο Σημιτισμό, με επιπλέον στοιχεία από το «πιστεύω» του Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα πλέγμα ραφιναρισμένου ευρωπαϊσμού, παγκοσμιοποιημένης λογικής και πλήθους απλουστεύσεων σε σημαντικά ζητήματα (μονόφθαλμος αντιεθνικισμός και ποικίλες ευκολίες στην προσέγγιση θεμάτων όπως η αναθεώρηση της Ιστορίας, ο ρατσισμός, το μεταναστευτικό κ.ά.). Κατά τούτο, απολύτως ευεξήγητη είναι η παρουσία της κυρίας Ρεπούση στο εν λόγω σχήμα καθώς και αρκετών άλλων -πανεπιστημιακών, λογοτεχνών, δημοσιογράφων- οι οποίοι έχουν διακριθεί στη λυσσώδη, αλλά ανεπιτυχή, απόπειρα του «εκσυγχρονισμού» να ιδρύσει καθεστώς στη χώρα μας.
Πάντως, μέχρι στιγμής η ΔΗΜΑΡ δεν έχει δώσει επισήμως το στίγμα της σε τέτοια ζητήματα. Γενικότερα, η στάση της σημαίνεται από αντιφατικά στοιχεία. Το «όχι» στη δανειακή σύμβαση φάνηκε τυπικό, σχεδόν δειλό, λες και δόθηκε με μισή καρδιά. Ήταν φανερή η αμηχανία βουλευτών και στελεχών της. Έδειχναν να ακροβατούν μεταξύ ενός «ναι» με αστερίσκους και του -λόγω κοινωνικής συγκυρίας- αναγκαστικού «όχι». Σύγχυση επικρατεί, επίσης, στο θέμα των πανεπιστημίων (μοιρασμένα τα στελέχη της), ενώ κορυφαίο δείγμα αμηχανίας και αντιφατικότητας δόθηκε στο κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής ταυτότητας και των συμμαχιών: ενώ η ΔΗΜΑΡ καταψήφισε τη δανειακή σύμβαση, ο καθ’ ύλην αρμόδιος εκπρόσωπός της επέκρινε δριμύτατα τη γερμανική Αριστερά, επειδή… καταψήφισε στο γερμανικό Κοινοβούλιο τη σύμβαση για την Ελλάδα!
Το κρούσμα αυτό, που δεν είναι το μόνο, αποκαλύπτει έναν εν εξελίξει πόλεμο μεταξύ εκείνων που ευνοούν ένα μελλοντικό σοσιαλδημοκρατικό μέτωπο (με το ΠΑΣΟΚ) και εκείνων που εμμένουν στην αυτονομία του νεοπαγούς χώρου. Εν η περιπτώσει τα εκλογικά ποσοστά της ΔΗΜΑΡ επιβεβαιώσουν τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις και διατηρηθούν σε υψηλό επίπεδο, η διχοστασία θα προσλάβει διαστάσεις έριδος, καθώς ικανή μερίδα στελεχών θα εμμένει στην άποψή της για εποικοδομητική στάση μιας «κυβερνώσας Αριστεράς». Όπερ σημαίνει, μοιραία και αναπόφευκτα, συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας -σε τούτες ή στις επόμενες εκλογές- με το ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια, δεν είναι σίγουρο ότι η ΔΗΜΑΡ θα σπάσει το κοντέρ και θα κατακτήσει διψήφιο ποσοστό στις εκλογές. Το πάθημα του Συνασπισμού το έδειξε καθαρά. Εξάλλου, καιροφυλακτεί ακόμη ένας κίνδυνος για το κόμμα του κ. Κουβέλη: η μαζική εισδοχή στελεχών που εγκατέλειψαν οψίμως το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να λειτουργήσει αρνητικά, διότι η κοινωνία, που ξέρει καλά τον βίο και την πολιτεία ορισμένων -ιδία στην επαρχία-, θα αποδοκιμάσει εμπράκτως τέτοιες μετεγγραφές και μεταπηδήσεις…
Με βάση τη διαδρομή αρκετών στελεχών της ΔΗΜΑΡ από το ΚΚΕ Εσωτερικού στον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη και την εν γένει πολιτική συμπεριφορά του κ. Κουβέλη, κάποιοι ομιλούν ήδη για τον Παπαδήμο της Αριστεράς. Δηλαδή, για εξ αριστερών βακτηρία του συστήματος. Ο χρόνος θα δείξει αν ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης θεωρεί τον χαρακτηρισμό ψόγο ή έπαινο…