Βυζάντιον
Είμαι μόνος. Εγώ και το άθλιο τομάρι μου. Δεν υπάρχει καν μια πένα για να με σκοτώσει, κάποιος να βάλει την τελευταία τελεία. Η στήλη τελειώνει. Ναι, έτσι απλά, κλείνει. Σχεδόν ύστερα από επτά χρόνια ο Προκόπιος, ως χαρακτήρας, φεύγει. Πεθαίνει, τελειώνει εδώ.
•••
Τον τελευταίο καιρό δεν αισθανόμουν καλά απέναντί σας. Δεν ήμουν έντιμος, δεν ήμουν καν συνεπής στην αποστολή του δημοσιογράφου, που είναι να φέρνει το καινούργιο και να υπερασπίζεται την καινοτομία. Άλλωστε, για μένα η καινοτομία είναι σημαντικότερη της παράδοσης. Η παράδοση σε κρατάει πίσω, η καινοτομία θα σε τραβήξει μπροστά. Τους τελευταίους μήνες, λοιπόν, αναμασούσα τις εμμονές μου. Τις περιέφερα όπως ένα κλαψιάρικο παιδί δείχνει το σπασμένο παιχνίδι του. Έγραφα εδώ, μετά μάλωνα με ορισμένους από σας στην ηλεκτρονική αλληλογραφία, το χιούμορ μου άρχισε να εξαντλείται σε χοντροκομμένες ατάκες. Μετά πήγα πιο πέρα, όπως το πρεζόνι αναζητεί νέα φλέβα. Άρχισα να σας προκαλώ, να παίζω με ευαισθησίες και να διεγείρω απαγορευμένα αντανακλαστικά. Στο τέλος κατάλαβα ότι δεν είχα τίποτα καινούργιο να σας πω. Αλλά κι εγώ δεν είχα κάτι καινούργιο να πάρω.
•••
Αποφάσισα, λοιπόν, να δώσω την ενέργειά μου κάπου αλλού. Να γίνω κάτι άλλο, να πάρω καινούργια μορφή, όπως αυτή που ο θάνατος δίνει σε ένα σώμα. Αν θέλετε, με κούρασε και όλο αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο, βάρυνε περισσότερο η μπάλα που σέρνω στο πόδι. Και είναι σαν να φτιάχνεις ψωμί με βρώμικο ζυμάρι. Θα ήθελα, λοιπόν, να σας ευχαριστήσω. Δεν ξέρω πόσοι από σας διαβάζατε αυτήν τη στήλη, αλλά οφείλω να ευχαριστήσω όποιον άνθρωπο πιάνει στα χέρια του αυτήν την εφημερίδα – ακόμα κι αν διαφωνείτε με την άποψή της, παραμένει μια εφημερίδα όπου ο κάθε συντάκτης μπορεί να δημοσιεύσει αυτό που θα βγει από το κεφάλι του. Ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους εσάς που μου γράφατε με ευχές, κατάρες (οι περισσότερες) και εκκλήσεις για σεβασμό των ιερών και των όσιων της πατρίδας. Να είστε καλά, θα μου λείψετε.
•••
Αντιθέτως, ελπίζω ότι δεν θα λείψω στη σύνταξη και στη διόρθωση που, χρόνια τώρα, έβγαλαν τα μάτια τους και, καμιά φορά, την υπομονή τους πάνω στο παραλήρημά μου. Συνάδελφοι, σας ευχαριστώ!
•••
Και, τέλος, δυο λόγια για τον εκδότη μου. Δεν ξέρω τι άποψη έχετε γιʼ αυτόν. Υποθέτω ότι ο καθένας θα έχει και μια διαφορετική. Εγώ θα σας περιγράψω τη δική μου εμπειρία. Επτά χρόνια δεν παρενέβη ποτέ (μα ποτέ) στο περιεχόμενο της στήλης. Λάθος, μία φορά διαφωνήσαμε για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισα την Αγία Τριάδα. Μέχρι εκεί. Ούτε μία φορά δεν μου έκανε υπόδειξη ή παρατήρηση για αυτά που έγραφα. Ούτε μία φορά δεν μου ζήτησε να γράψω ή να μη γράψω κάτι. Οι δε τηλεφωνικές μας συνδιαλέξεις έπρεπε να ηχογραφηθούν ως μνημεία αντιπαράθεσης. Οι παλαιοί αναγνώστες ίσως θυμούνται ότι για κάποιο διάστημα ο εκδότης αποτέλεσε και «ήρωα» της στήλης, αντικείμενο σάτιρας και αφορμή κριτικής. Ακόμα κι αν ενοχλήθηκε, δεν το είπε. Μου επέτρεψε να είμαι η μύγα μέσα στο κυριακάτικο γάλα σας και για τον λόγο αυτό οφείλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου. Ήταν ο καλύτερος εκδότης που θα μπορούσα να έχω.
•••
Αυτά! Το έκανα μεγαλόσχημο τελικά, drama queen. Έλα όμως που αυτό το φύλλο θα αρχειοθετηθεί με πράγματα που αγαπώ και θα θυμάμαι για πάντα. Γιʼ αυτό το ήθελα έτσι, με λίγη δραματική αίγλη. Γεια σας, λοιπόν. Αντίο, Προκόπιε.
Σημ. «Π»:
Ανάλογα είναι τα συναισθήματα και από μένα, αγαπητέ φίλε «Προκόπιε». Στα επτά χρόνια της άριστης και πάνω απʼ όλα ανθρώπινης προσωπικής σχέσεως, το «Βυζάντιο» ήταν το αλατοπίπερο του «ΠΑΡΟΝ». Ήταν μια άλλη φωνή που προβλημάτιζε. Γιʼ αυτό και συχνά αναγνώστες είχαν τις ενστάσεις τους. Όλοι όμως το ρουφούσαν. Θα μας λείψεις, «Προκόπιε». Αφήνεις βαθιά ίχνη ιδιαίτερα με το παιχνίδισμα των λέξεων. Εύχομαι το καλύτερο.
Μάκης Κουρής