Ο κ. ΜΠΕΖΟΥΧΤΕΝ!

Ο κ. Σόιμπλε είναι ο «Άχτεν, είναι ο Μπούχτεν, είναι ο μάκινα Μπεζούχτεν» όπως τους κράζανε περιπαιχτικά τους Γερμαναράδες οι πιτσιρικάδες, να ‘τανε εφτά χρόνων, να ‘τανε οκτώ, αδύνατο για παραπάνω, όταν τους βλέπανε στον καιρό της Κατοχής να περνάνε από τη Φωκίωνος Νέγρη. Μέχρι που ένας, βουβάλι όρθιο στα δύο μέτρα, τους κατάλαβε και αρπάζοντας τον πιο μικρό απ’ τους πιτσιρικάδες, τον πιο αδυνατούλη, διότι μέχρι και γάτες και χελώνες τρώγαμε τότε και βάζοντάς τον στο γόνατό του έσπασε το χεράκι του στα δύο. Θαρρώ πως ακόμα ακούω αυτό το «κρακ». Ένας τέτοιος και ο κ. Σόιμπλε. Χωρίς ποτέ να θέλησα να μάθω τι σημαίνουν οι λέξεις «Άχτεν», «Μπούχτεν» και «Μπεζούχτεν». Άφησα τον εαυτό μου να πιστεύει ότι είναι κάτι σχετικό με παιδικά χέρια σπασμένα στα δύο, επειδή νόμιζαν ότι με τον τρόπο τους έκαναν κι αυτά αντίσταση.

Ένας κανονικός «Μπεζούχτεν» και ο Σόιμπλε, «Γερμαναράς», Ούννος, Γότθος, Οστρογότθος, Νιμπελούγκεν, Βησιγότθος, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, που εμφανίζεται με διαφορετικά παγερά προσωπεία κάθε φορά, χωρίς να αλλάξει μέσα του την πρωτόγονη χάλκινη ταυτότητα. Είναι ο «Μπεζούχτεν» που ρήμαξε όπου βρήκε «Καλάβρυτα» σαν τα δικά μας και άφησε πίσω του άθαφτα που εκτέλεσε χωρίς λόγο. Είναι και ο «Άχτεν» και ο «Μπούχτεν» και ο «Μπεζούχτεν» του Χίτλερ που φτιάξανε και το Νταχάου και το Άουσβιτς και τα Μαουτχάουζεν με τα εκατομμύρια τους ψημένους στα κρεματόρια. Είναι ένας «Μπεζούχτεν» που δεν θέλουν να καταλάβουν με το λειψό μυαλό τους ότι υπάρχουν λαοί με προχωρημένο μυαλό και εξελιγμένο πολιτισμό. Είναι ένας από αυτούς, που μόλις πάρουν τα επάνω τους κάθε φορά και ξαναλιγδώσει το έντερό τους ύστερα από μια εξοντωτική ήττα, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν ένα επόμενο ολοκαύτωμα. Μόνο που αυτή τη φορά ο πόλεμος μεταφέρεται από τα χαρακώματα στις τράπεζες και στις αριθμομηχανές των ψυχρών τοκογλύφων.

Είναι ο καρατσεκαρισμένος “Μπεζούχτεν”, που 68 χρόνια από τότε που στον προηγούμενο πόλεμο βάλαμε άνω τελεία και δεν έχει βάλει το χέρι στην τσέπη για να πληρώσει μερικά από τα «σπασμένα χέρια». Και το χειρότερο από όλα είναι που, ως γνήσιος Γερμανός, δεν μπορεί να ξεπεράσει το αίσθημα κατωτερότητας που έχει για τον Ευρωπαίο ομόλογό του, που όταν οι δικοί μας γεννήτορες έκτιζαν Παρθενώνες και θεμελιώνανε την ανθρώπινη φιλοσοφία, ο μακρινός πρόγονος του Σόιμπλε έμενε στα δέντρα και στις σπηλιές και οι μόνες λέξεις που ήξεραν για να συνεννοηθούν ήταν τα ανεξήγητα των πιτσιρικάδων, τα «άχτεν», τα «μπούχτεν» και τα «μπεζούχτεν».

Καμιά φορά τα παιδιά ξέρουν καλύτερα…

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΡΠΑΣ, ΤΗΣ ΒΟΥΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΜΟΓΙΑΣ

Όλα τα είχε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειψε, να τος όμως και ο φερετζές! Το κόμμα των Πειρατών, της Άρπας και της Λαμογιάς είναι γεγονός. Καταθέσανε στο Πρωτοδικείο όλα τα προβλεπόμενα διαδικαστικά από τον νόμο και γενικώς όλα τα σχετικά περί κανονικής βουτηχτικής, οργανωμένης λεηλασίας και παράνομης κατοχής ξένης ιδιοκτησίας. Γενικά δηλαδή όταν κλέβεις από τον άλλο τα περιουσιακά του στοιχεία χωρίς να πληρώνεις δεκάρα τσακιστή και να του παριστάνεις και τον τζάμπα μάγκα, τη μαύρη λέρα για να μην πούμε και το ό,τι χειρότερο.

Και το φαινόμενο δεν είναι τοπικό. Πρόκειται για κανονική «αμερικανιά», όπως ακριβώς το περιγράψαμε και στο «ΠΑΡΟΝ» της προπερασμένης Κυριακής. Είναι για τον «κλέφτη που φωνάζει κι από πάνω για να φύγει ο νοικοκύρης». Είναι για την πειρατεία που γίνεται μέσω του Ίντερνετ στον κυβερνοχώρο από τους οργανωμένους μεγαλοχρήστες, που συγκεντρώνουν όλο το εμπορεύσιμο υλικό, δηλαδή κινηματογραφικές ταινίες, τραγούδια, συναυλίες, βιβλία, διαφημίσεις, αθλητικά, τεχνολογικές εφαρμογές και που όλα αυτά αποτελούν περιουσιακά στοιχεία εκείνων που τα δημιούργησαν και που αυτοί οι κλεφταράδες τα εκμεταλλεύονται για λογαριασμό τους, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε νόμο πνευματικής ιδιοκτησίας, απαιτώντας από πάνω και τη νομιμοποίησή τους.

Είπατε «για ποια νομιμοποίηση μιλάνε;» και κάνουν και κόμμα; Για τη νομιμοποίηση της εγκληματικής τους πράξης, με λίγα λόγια για να είναι κλέφτες και με το νόμο να τους προστατεύει, χωρίς κανένας νόμος να κουνάει το δαχτυλάκι του για να προστατεύσει τους κλεμμένους, κάπως έτσι δηλαδή όπως έρχεται ο γύφτος με τις μαϊμούδες τσάντες και τις πουλάει στη μισή και πολύ πιο κάτω από τις τιμές που τις πουλάει το μαγαζί που έχει τις πραγματικές τσάντες… Τρελή κατάσταση από όπου και να την πιάσεις…

Θέλετε τώρα και τα υψηλά ιδανικά του νέου κόμματος, το οποίο είναι -τι άλλο;- κανονικό αντίγραφο διακίνησης των ιδεών, λες και δεν υπάρχει τέτοια ελευθερία, καθώς και μερικές ακόμα απόψεις τριχοειδείς και μαλλοβάμβακες, φτάνουμε και στο ψητό, δηλαδή στη μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για τα δικαιώματα της πνευματικής ιδιοκτησίας, που σε τελικό συμπέρασμα στοχεύει στην κατάργησή της, δηλαδή τη νομιμοποίηση της κλοπής.

Το αναφέρουν και στην πρώτη τους διακήρυξη ότι «μάχονται για την προστασία της ιδιωτικότητας και των προσωπικών ελευθεριών από επεμβάσεις κρατών και εταιρειών και μεταρρύθμιση της νομοθεσίας των δικαιωμάτων, που σημαίνει «μπάτε σκύλοι, αλέστε».

Και υπάρχει και μια υπηρεσιακή επιτροπή μέχρι να γίνουν κυβέρνηση και για να δούμε ποια είναι τα παλικάρια: Ένας μηχανικός λογισμικού, ένας δικηγόρος ελεύθερος επαγγελματίας, ένας ηλεκτρολόγος, ένας που ξέρει από υπολογιστές, ένας φοιτητής από το Χαλάνδρι, ένας ιδιωτικός υπάλληλος, όλοι ηλικίας από 20 μέχρι 42, όπου και όλοι με τα ονόματά τους, χωρίς να μας λένε για το τι θα κάνουν αν μπει κάποιος στο σπίτι τους, στη δουλειά τους, στο μαγαζί τους και τους αρπάξει την μπουκιά από το στόμα, ποια θα είναι η αντίδρασή τους; Θα πιάσουν την αλατιέρα και θα του πούνε «ένα λεπτό, κύριε κλέφτη της μπουκιάς μου, βάλτε και λίγο αλατάκι για να είναι πιο νόστιμη η μπουκιά»…

Ξέρω βέβαια ότι αυτά που γράφω σήμερα σε μερικούς δεν θα αρέσουν, δεν αποκλείεται μάλιστα και να μου γράψουν και να με βρίσουν και να με αποκαλέσουν και καθυστερημένο και εκτός πραγματικότητας και παλιάτσο και «πασέ», ό,τι θέλουν ας μου πούνε. Η γνώμη μου για αυτούς θα είναι μια και αμετάκλητη: Κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου!

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ

Πώς να μην εκφράσεις τη συμπαράστασή στου στον καημένο τον κ. Γερουλάνο για τις κακοτυχίες που του συμβαίνουν, η μια πάνω στην άλλη, λες και όλες οι αναποδιές ήταν συνεννοημένες να πέσουν στο κεφάλι ενός ανθρώπου που ουσιαστικά έκανε το «αγροτικό» του σαν πολιτικός στο δύσβατο υπουργείο Πολιτισμού. Τι δεν του έχει τύχει του κ. Γερουλάνου από τη μαύρη ώρα που ο φίλος του, ο Γιωργάκης Παπανδρέου ο Γ’, τον έστειλε να κουμαντάρει τις τρεις Λερναίες Ύδρες μιας κυβέρνησης που κι αυτή στέκεται στα πόδια της με πατερίτσες: Τουρισμό, Αθλητισμό και Πολιτισμικά και ποιο να προλάβει να κουμαντάρει ο νέος, ούτε να ήτανε ο Ηρακλής με τα ρόπαλα στα χέρια…

Ποιο να πιάσει και ποιο να αφήσει; Τις απεργίες στα Μουσεία που γίναμε ρεζίλια των σκυλιών στους ξένους; Τα θέατρα που κλείνουν ένα ένα λόγω νούκου επιχορηγήσεις; Το «Ακροπόλ» της Λυρικής που το έχασε και ησυχάσαμε; Το ξενοδοχείο «Ακροπόλ» που κάηκε και κάντε το σταυρό σας μη μας καεί και η Ακροπόλ του Παρθενών και τριτώσει το κακό. Το Θεατρικό Μουσείο που όπου να ‘ναι και πάνε στην ανακύκλωση τα κείμενα; Τα γραφεία Πολιτισμού στο εξωτερικό που ένα ένα κλείσανε κι αυτά; Και να η κλοπή στην Εθνική Βιβλιοθήκη που έναν Πικάσο τον είχαμε, τον χάσαμε κι αυτόν και να που μας ήρθε καπάκι και η κλοπή στο Μουσείο της Ολυμπίας, που αυτή ήταν και το επιστέγασμα.

***

ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ…

••• ΕΥΚΟΛΟ είναι να βάζεις την υπογραφή σου για να απολυθούν 100 – 500 – 1.000 από μια υπηρεσία ή από έναν οργανισμό με υπερφορτωμένο προσωπικό, για να καλυφθούν πότε οι επιπόλαιοι χειρισμοί και πότε οι χωρίς μέτρο και λογική διορισμοί. Και που βέβαια είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανένας τα πόσα και ποια δράματα κρύβουν αυτές οι ομαδικές απολύσεις και που τα περισσότερα δεν έρχονται ποτέ στην επιφάνεια.

Όπως ένα από αυτά, η αυτοκτονία το περασμένο Σάββατο ενός δημοσιογράφου της ΕΡΤ, όταν δεν είδε το όνομά του στον κατάλογο εκείνων που θα παρέμεναν στην υπηρεσία και το επόμενο βήμα ήταν να δώσει μόνος του ένα τέλος στη ζωή του. Ήταν παλιά η γνωριμία μας, από τότε που είχε φωτογραφήσει ολόκληρη μια δική μου παράσταση στο θέατρο «Ακροπόλ» και έτσι διατηρήθηκε η γνωριμία, για να μαθαίνω από το στόμα του κάθε φορά την αγωνία του για δουλειά και που η αυτοχειρία του, σύμφωνα με τη δημοσιογραφική παράδοση, παρέμεινε στην ανωνυμία. Και ήταν άξιος ο Κ. Π. που έφυγε. Κρίμα…

••• ΤΟ «ΑΤΤΙΚΟΝ», ο πιο παλιός κινηματογράφος της οδού Σταδίου, κτισμένος από τη 2η δεκαετία του περασμένου αιώνα και που κινδύνεψε να γίνει στάχτη από τους κουκουλοφόρους, όπως είναι σήμερα, ακριβώς όπως και τότε με την παραδοσιακή τετράγωνη οθόνη του. Και που, παρ’ όλα αυτά, όταν ο Σπύρος Σκούρας, ο μπάρμπας, έφερε το Σινεμασκόπ, το 1954, για να χωρέσει διπλή σε πλάτος οθόνη, αναγκάστηκε να γκρεμίσει τις δύο άκρες των δεξιά και αριστερά θεωρείων για να μπορούν να παιχθούν εκείνες οι μακρόστενες ταινίες της νέας τεχνολογίας, με την υποχρέωση ύστερα από χρόνια να τις ξανακτίσει ο ανιψιός Σπύρος Σκούρας βλαστημώντας τις «εμπνεύσεις» του «μπιγκ μπος», που έπρεπε τώρα αυτός να τις πληρώσει… Ε, όχι ένα κοτζάμ «Αττικόν» που γλίτωσε από ένα Σινεμασκόπ, να την πληρώσει από μια ομάδα κουκουλοσκόπ!

••• ΠΟΛΥ άγρια μας ξηγιέται η τουρκική «καραφασολάδα» «Ezel», με τόσο πιστολίδι, μαχαιρώματα, τσαμπουκάδες, βασανιστήρια και μαφιόζικα καμώματα της εποχής του Αλ Καπόνε, που μας παρουσιάζει ο ΑΝΤ-1 και που αν προσθέσετε και εκείνη την εγκληματική γριά, τη μαυροφορεμένη του «Έρωτα και τιμωρία», που μόνο που σε κοιτάζει παγώνει το αίμα σου -πού πήγανε και τα διαλέξανε οι «Αντενάδες»; Εκτός και αν μας το στείλανε προειδοποιητικά σαν να μας λένε, όπως μια φορά κι έναν καιρό «Γκιαούρηδες, καθίστε φρόνιμα, γιατί δεν είμαστε αυτό που δείχνουμε και ο Αβδούλ Χαμίτ δεν πέθανε». Όχι, δεν θέλω άλλα τούρκικα…

••• ΤΙ ΛΕΓΑΜΕ; Α, μάλιστα, για την αισιοδοξία, μην την ξεχνάμε και να θυμάστε ότι αισιοδοξία είναι να φοράς μαγιό όταν κολυμπάς στο χρέος…

…όπως αισιοδοξία είναι να παρακαλάς να γίνει σεισμός για να κουνηθεί η δουλειά σου…

…όπως αισιοδοξία είναι όταν πίνεις νερό να κοιτάς τον ουρανό για να την περάσεις κι εσύ ζωή και κότα!