Επείγει όσο ποτέ στρατηγική συσπείρωση του Ελληνισμού

Ενότητα περιεκτική και λειτουργική, με την έννοια της συνειδητής αφενός ανατάξεως δυνάμεων, με στόχο την ίδια την επιβίωσή μας ως έθνους. Και της αναστροφής αφετέρου της αδυσώπητης κατιούσας, στην οποία οι δεινές περιστάσεις (και ατάσθαλες πολιτικές ημετέρων) μας έχουν μονοδρομήσει.

Κι ενώ μπορεί αυτήν την ώρα να προέχει για τους πολίτες η αγωνία του αύριο και να επικρατούν αισθήματα οργής για όσα βαναύσως έχουν συνδράμει σ’ αυτήν την κατολίσθηση, εντούτοις συνυπάρχουν και κάποιες άλλες κρίσιμες διαστάσεις του ελληνικού γίγνεσθαι.

Οι οποίες συνάπτονται και προς επαπειλούμενες διαβρώσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων και προς ενδεχόμενους γεωπολιτικούς ακρωτηριασμούς.

Αφού επαναδύονται τουρκικές βλέψεις και απειλές τετελεσμένων σε βάρος του εθνικού χώρου. Έστω και αν οι συναφείς ειδήσεις περιστέλλονται σε ήσσονες αναφορές κι επικαλύπτονται από τη βοώσα τραυματική καθημερινότητα των Ελλήνων, οι δηλώσεις τούρκων επισήμων γι’ αμφισβήτηση του καθεστώτος νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι κ.ά.), καθώς και η ενεργοποίηση επεκτατικών διεργασιών όσον αφορά τη στρατηγικής σημασίας θαλάσσια ζώνη νοτιοανατολικά του Καστελλορίζου, είναι οι κραυγαλέοι δείκτες όσων ανακύπτουν. Και τα οποία εάν σήμερα δεν αντιμετωπισθούν αποφασιστικά (και κυρίως με αποτελεσματικές αποτρεπτικές πολιτικές), θα μας αιφνιδιάσουν αύριο. Εάν δε τελικά οι τουρκικές επιδιώξεις τελεσφορήσουν, τα τετελεσμένα που θ’ ανακύψουν δεν θα είναι αναστρέψιμα.

Και σ’ αυτά πρέπει να συνυπολογισθούν ιταμές απειλές πειρατικών ενεργειών σε βάρος της Κύπρου, καθώς στη Λευκωσία προάγονται νέες διαδικασίες αδειοδοτήσεων για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων στην ΑΟΖ που ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Και η οποία θ’ αποκοπεί από εκείνη της Ελλάδος, εφόσον η τελευταία δεν ανακηρυχθεί από την Αθήνα κι επίσημα. Γιατί από πλευράς της η Άγκυρα δημιουργεί συνθήκες για δικές της οριοθετήσεις, σε συνεννόηση μάλιστα με άλλες χώρες.

Πρωταρχικά με την Αίγυπτο.

Είχαμε από αυτές τις στήλες υπογραμμίσει την ανάγκη προαγωγής Κοινού

Ενεργειακού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου. Επανυποβάλλουμε την εισήγησή μας, τονίζοντας ότι αύριο θα είναι αργά. Και θα διερωτώμεθα για το λάθος.

Το λάθος όμως θα είμεθα εμείς οι ίδιοι! Και υπαίτιοι τα φοβικά σύνδρομα που συνέχουν την Αθήνα. Τα οποία και αν δεν παραμερισθούν και δεν αποβληθούν από εκείνους που διαχειρίζονται τέτοια κρίσιμα ζητήματα, θ’ αποβούν προσδιοριστικοί συντελεστές μοιραίων εθνικών συρρικνώσεων. Ενδεχομένως και ολεθρίων ακρωτηριασμών. Και δεν υπερβάλλουμε.

Ούτε και οι θέσεις αυτές διέπονται από εθνικιστικές αντιλήψεις. Αντιθέτως, απορρέουν από τη λογική των φαινομένων κι εδράζονται σε ρεαλιστική ανάλυση προθέσεων όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τουρκικές πρακτικές και διατυπωμένες θέσεις. Τις οποίες, είτε υποτιμούμε είτε απλώς παραγνωρίζουμε. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και ν’ αγνοούμε, καθώς μας περισπούν οι αδυσώπητες εσωτερικές περιπλοκές και τα καταθλιπτικά τους παράγωγα. Υπό το φως αυτών των συνοπτικών επισημάνσεων και των αυτονοήτων τους προεκτάσεων, Ελλάδα και Κύπρος -ως οι δύο υπό τις σημερινές ιστορικές περιστάσεις κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού- πρέπει να προχωρήσουν αμοιβαία σε ανάπτυξη στρατηγικής ζεύξεως. Απομειώνοντας έτσι τις αδυναμίες. Κι ενισχύοντας αποδομούμενες δυνατότητες και καθηλούμενες αντιστάσεις. Μπορούν. Και μάλιστα υπό συνθήκες που και άλλες δυνάμεις -όπως το Ισραήλ- θα συνέδραμαν για λόγους ευνόητους. Οπόταν και μπορούν να δημιουργηθούν προοπτικές στρατηγικών ανασχέσεων όσων αυτήν τη στιγμή σοβούν ως καίριες απειλές.

Κι αυτό, χωρίς να παραμερίζονται όσα πρέπει να γίνουν στον κρίσιμο τομέα της οικονομίας. Και παρά τα επαχθή που οι πολίτες σηκώνουν στους ώμους ως σταυρόν. Ξέροντας ότι αυτά που τραυματικώς βιώνονται, αργά ή γρήγορα θα επανορθωθούν. Απώλειες όμως με όρους εδαφικής ακεραιότητος και κυριαρχικών δικαιωμάτων δεν θα είναι αναστρέψιμες.