MUSIC+MEDIA

// Αρχίζουν να δυσκολεύουν τα πράγματα για τους διάφορους Οργανισμούς στον χώρο των δικαιωμάτων. Από τη μια έρχεται μια λογική και αναμενόμενη απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών, πως «δεν συνιστά δημόσια εκτέλεση μουσικής η ύπαρξη ραδιοκασετοφώνου σε ράφι μη ορατό από πελάτες».

// Από την άλλη, σημαντικότερο είναι το ότι ο ένας μετά τον άλλο οι ραδιοφωνικοί σταθμοί αρχίζουν να κάνουν την κρίσιμη ερώτηση: Αυτά που πληρώνουν ή αυτά που τους ζητούν να πληρώσουν για δικαιώματα μετάδοσης μουσικής καταλήγουν εκεί που πρέπει;

// Υπάρχουν εκείνοι οι επιχειρηματίες που πραγματικά τους απασχολεί το αν τα χρήματα καταλήγουν εκεί που πρέπει, και άλλοι που προσπαθούν να επωφεληθούν από τη σύγχυση που δημιουργείται προκειμένου να μην πληρώσουν ακόμα και εκεί που γίνεται απόδοση.

// Υπάρχει, όμως, και ένα δεδομένο το οποίο δυστυχώς δεν πρέπει κανείς να μην το λαμβάνει υπ’ όψιν του. Μέχρι σήμερα όσες εισπράξεις δικαιωμάτων γίνονται δεν αποδίδονται πραγματικά σε όσους έχουν προβληθεί, αλλά γίνεται μια μοιρασιά βάσει μεριδίων που συμφωνούν μεταξύ τους όσοι συμμετέχουν στον ελληνικό Οργανισμό που συλλέγει τα δικαιώματα.

// Αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει για καθαρά πρακτικούς λόγους, καθώς τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είτε δεν έστελναν αναλυτικούς καταλόγους για το τι είχαν παίξει είτε αυτά που έστελναν ήταν ελλιπή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει απόλυτα ορθή απόδοση.

// Πλέον, όμως, εφόσον τα τεχνικά μέσα υπάρχουν, θα πρέπει η απόδοση να γίνεται με τρόπο που να μη δίνει τη δυνατότητα σε κανέναν να αμφισβητεί την ορθότητά της.

// Οι υπηρεσίες streaming μπορεί να φαίνεται ότι κατακλύζουν τις αγορές στις οποίες δραστηριοποιούνται, όμως έχουν ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσουν μέχρι να θεωρήσει κανείς ότι μπορεί να αποτελέσουν σοβαρή εναλλακτική εσόδου για τη μουσική βιομηχανία.

// Είναι ενδιαφέρον το ότι στην Αγγλία, με δεκάδες υπηρεσίες streaming σε λειτουργία, το μερίδιό τους στον ετήσιο τζίρο της βιομηχανίας δεν ξεπερνά το 3%, ενώ όλες οι υπόλοιπες ψηφιακές υπηρεσίες αθροίζουν ποσοστά που ξεπερνούν το 40%.

// Την ίδια στιγμή, έχει ενδιαφέρον το ότι μετά την απόρριψη σε διάφορα μέρη του πλανήτη νομοσχεδίων που θα περιόριζαν σημαντικά τη διακίνηση περιεχομένου στο internet, αυξάνουν οι φωνές εκείνων που θεωρούν ότι είναι υπερτιμημένη η ζημιά της πειρατείας.

// Πολλοί είναι, μάλιστα, αυτοί που αντιμετωπίζουν το θέμα ακόμα πιο ακραία. Χαρακτηριστική η δήλωση του Neil Young, ο οποίος πιστεύει ότι η «πειρατεία», η διακίνηση αρχείων, είναι το «ραδιόφωνο» της νέας εποχής. Με αυτόν, δηλαδή, τον τρόπο γίνεται σήμερα γνωστός από στόμα σε στόμα ένας νέος καλλιτέχνης – με την ανταλλαγή των αρχείων.

// Κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον λέει και ο διευθύνων σύμβουλος της Rovio για τα πασίγνωστα Angry Birds. Θεωρεί ότι η πειρατεία είναι ένας τρόπος για να αποκτήσει κανείς fans, αρκετοί από τους οποίους θα μετατραπούν σε πελάτες. Κατά την άποψή του, δεν προκύπτει κανένα όφελος από το να καταδικάζεις ανθρώπους που είναι προφανώς λάτρεις των προϊόντων σου – είναι fans σου.

// Οφείλεις να τους αγκαλιάσεις, να τους φέρεις πιο κοντά σου, και από αυτούς πάντα κάποιοι θα γίνονται πελάτες.