ΦΤΩΧΕΙΑ: ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ
Έτσι μεγάλωνε συνεχώς το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες κατακτούν συνεχώς μεγαλύτερη πολιτική δύναμη σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους σε βάρος των συμφερόντων των πολλών.
Η εκμηδένιση των γεωγραφικών αποστάσεων και η τεράστια αύξηση του διεθνικού οργανωμένου εγκλήματος, με κέρδη αφάνταστα και συνεχώς διογκούμενα, καθιστούσαν τη διαφθορά ευχερέστερη και συχνότερη.
Εξάλλου οι συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των πάρα πολύ πλούσιων ανθρώπων και των λαϊκών μαζών εντείνονται. Οι εκπρόσωποι των αγορών φανέρωσαν απροκάλυπτα την προσπάθεια της επικράτησής τους στη Διεθνή Διάσκεψη του Ρίο για την Ανάπτυξη και το Περιβάλλον (1992), όπου κατάφεραν να μετάσχουν παρά τους κανονισμούς του ΟΗΕ. Η Διάσκεψη αυτή θα ναυαγούσε, αν δεν είχε επινοηθεί ο όρος «αειφόρος ανάπτυξη» (sustainable development) που προσέδωσε στην οικονομική ανάπτυξη και κάποια ανθρώπινη χροιά.
Σκληρή υπήρξε η αντιπαλότητα και στη Διεθνή Διάσκεψη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Βιέννη (1993), όπου όμως επικράτησαν τελικά απόψεις συμπληρωματικές στην πράξη των Αρχών της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Αξιοσημείωτη και πολύ αποκαλυπτική των πολιτικών διαθέσεων των οικονομικά ισχυρών κρατών υπήρξε η Παγκόσμια Διάσκεψη της Κοπεγχάγης για την Κοινωνική Ανάπτυξη (1995).
Μετά τη Διακήρυξη της νέας Χιλιετίας (Millennium Declaration, M.D., 2000) και το Σχέδιο Κατευθυντήριων Αρχών για την κατάργηση της Φτώχειας (ΣΚΑΚΦ 2006), ο πόλεμος εναντίον αυτών των κειμένων, αλλά και των οργάνων που τα συνέταξαν, υπήρξε αμείλικτος. Καταργήθηκε η Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, παρά τους σκληρούς αγώνες λίγων χωρών και ΜΚΟ (μεταξύ των οποίων και το ΙΜΔΑ) και ιδρύθηκε το Συμβούλιο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στους κόλπους του νέου οργάνου βρήκαν προστασία δράσεις που στήριζαν συντηρητικότητες παραδόσεις και πρακτικές που αντιτίθενται στα Δικαιώματα του Ανθρώπου και που ενισχύουν την επικράτηση των αγορών επί των κρατών.
Πρέπει να σημειωθεί ότι στο ΣΚΑΚΦ, Κεφ. 2ο, αναφέρονται συγκεκριμένα τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που προσβάλλει η φτώχεια.
Τα αποκαλεί «δικαιώματα του φτωχού» και αρχίζουν με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προχωρούν στα παρακάτω, ατομικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα: στη διατροφή, στην υγεία, στο πόσιμο νερό, στη στέγη, στην εκπαίδευση και στον πολιτισμό, στην εργασία και στην προσφυγή στη δικαιοσύνη.
Προσωπικά φρονώ, σύμφωνα με τις εμπεριστατωμένες έρευνες που έγιναν, ιδίως στις ΗΠΑ, ότι και άλλα Δικαιώματα του Ανθρώπου προσβάλλονται από τη φτώχεια, όπως το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και γενικά μεταχείριση και των ακραία φτωχών από όλες τις κρατικές αρχές σε ίση βάση με τους λοιπούς πολίτες, πράγμα που ασφαλώς δεν συμβαίνει. Επίσης, στερείται στην πράξη του δικαιώματος να δημιουργήσει οικογένεια και αν έχει ήδη δεν μπορεί να παρέχει στα παιδιά του τις φροντίδες που ορίζει η Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο ακραία φτωχός στερείται της δυνατότητας να ζήσει με αξιοπρέπεια και σε επαφή με την ανθρώπινη κοινωνία. Είναι δηλαδή ένα πρόσωπο κοινωνικά αποκλεισμένο και στερημένο των θεμελιωδών δικαιωμάτων που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Ζει, δηλαδή, μια απάνθρωπη και οδυνηρότατη ζωή.
Όσο για την M.D. και τη ΣΚΑΚΦ που θα άρχιζαν την πρακτική αντίδραση κατά της φτώχειας, εκκρεμούν… Και φθάσαμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση, αντιστάσεως μη ούσης, ενώ θα μπορούσαν να βοηθήσουν όλες τις χώρες στον αγώνα κατά της φτώχειας. Υστέρησε η διεθνής πολιτική βούληση…
Τώρα, ναι μεν όλες οι χώρες του κόσμου εμφανίζονται ότι έχουν μπει στον χορό της δυσπραγίας και λήψης έκτακτων πιεστικών οικονομικών μέτρων, στην πραγματικότητα μέσα στις χώρες, όπως και στους διεθνείς οργανισμούς, τα ηνία τα κρατούν οι εκπρόσωποι των αγορών, που κερδίζουν αντί να χάνουν. Ανάμεσα στα κράτη, εξάλλου, τα ισχυρότερα σφίγγουν πνιγηρά τα πιο αδύνατα κι αυτά, με τη σειρά τους, τους οικονομικά αδύνατους πολίτες τους.
Έτσι η κρατική εξουσία, προπαντός στα αδύνατα κράτη όπως η Ελλάδα, γίνεται όργανο των μεγάλων διεθνών αγορών. Και υπογράφονται σ’ αυτά Μνημόνια και εκδίδονται δικαστικές αποφάσεις – υπό την απειλή χρεοκοπίας, πλήρους κατάρρευσης, κατάσχεσης ή εξευτελιστικής εξαγοράς της περιουσίας της Ελλάδας.
Για να είμαστε ειλικρινείς, η κακοδιοίκηση, η διαφθορά και η εγωπαθής αμείλικτη πολιτική αντιπαλότητα συμβάλλουν στην αναποτελεσματικότητα των βαρύτατων και αντίθετων με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου μέτρων για τους αδύνατους, που αναδέχθηκαν και επέβαλαν στον ελληνικό λαό οι κυβερνώντες.
Σημειωτέον ότι αρκετών ευρωπαϊκών χωρών τα Ανώτατα Δικαστήρια κήρυξαν αντισυνταγματικά μέτρα πιεστικά καταργητικά των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με πρώτο και καλύτερο το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας -με απόφαση της 9ης Φεβρουαρίου 2010-, η οποία ωστόσο απαιτεί από μας να το πράττουμε σε βάρος των πολιτών της Ελλάδας.
Αποτέλεσμα: Αντί να βγαίνουμε από την κρίση, φυσικά, βουλιάζουμε βαθύτερα, με δημιουργία τραγικών καταστάσεων για τους πιο φτωχούς. Και επειδή η οργή και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης οδηγούν στη βία, στην οποία σπρώχνουν και κομματικές σκοπιμότητες, η κατάσταση γίνεται τραγική και χαώδης. Και η κυριαρχία των αγορών επί των κυβερνώντων ευχερέστερη.
Το ΙΜΔΑ και η γράφουσα προσωπικά, που ποτέ δεν διστάσαμε να λάβουμε υπερκομματικά θέση σε δύσκολες κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις που θίγουν Δικαιώματα του Ανθρώπου, δεν διστάζουμε και σήμερα να διακηρύξουμε την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής συνεχών υποχωρήσεων στις πιέσεις, αλλά και της άνισης εφαρμογής των πιεστικών μέτρων σε βάρος των οικονομικά αδύνατων. Το οφείλουμε, για να εμποδίσουμε την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας μας στο έδαφός μας, και την εξόντωση των οικονομικά αδύνατων συμπολιτών μας.