Να μην αποβούμε μοιραίοι κι άβουλοι εθνικοί αυτόχειρες
Η ΕΠΩΔΥΝΗ για τους Έλληνες (τους εντός, αλλά κι εκτός μητροπολιτικών ορίων) αλήθεια: Όπως έχουν (με τη νέα δανειακή σύμβαση) δρομολογηθεί τα πράγματα, η προοπτική εξουθενωτικών εξελίξεων εμφανίζεται με μη αναστρέψιμη εν πολλοίς δυναμική! Εάν δηλαδή δεν θέλουμε ν’ αυτοεμπαιζόμεθα εθελοτυφλούντες, οδεύουμε προς τραγικώς αδιέξοδες επιλογές και κατευθύνσεις. Κι αυτό εφάπτεται πλέον της ίδιας της δυνατότητος εθνικής συνέχειας. Με την έννοια, όχι βεβαίως του φυσικού αφανισμού, αλλ’ οπωσδήποτε της εθνικής αποκαθηλώσεως και της ιστορικής μας περιθωριοποιήσεως. Πρόγευση της οποίας ήδη έχουμε, μέσα από την έως και βάναυση απαξίωση και τον καταθλιπτικό διασυρμό που βιώνουμε στα ευρωπαϊκά κονκλάβια των δανειστών μας. Όπου η Ελλάδα διαβουκολείται ασυστόλως και οι Έλληνες ταπεινώνονται σαδιστικώς!
Όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες και κυρίως όσα συνέπονται, θέτουν όλους (ό,τι και αν φρονούμε και όπου ιδεολογικώς και αν ανήκουμε) προ των ιστορικών στην κυριολεξία ευθυνών μας. Από τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αποδράσουμε χωρίς βαρύτατο τίμημα. Και τις οποίες είμεθα υποχρεωμένοι ν’ αναλάβουμε, αν δεν θέλουμε ν’ αποβούμε όχι απλώς ανάξιοι κληρονόμοι αυτής της πατρίδος, αλλά και συνειδητοί εθνικοί αυτόχειρες. Κληροδοτώντας ελληνικά ράκη στους επιγόνους.
Και δεν κασσανδρολογούμε. Ούτε κι εθνικιστικώς ευχερολογούμε. Αντιμετωπίζουμε φάσμα ολικής καταστροφής. Όλοι. Και τέτοια ιστορική καταστροφή, δεν αφορά μόνο τους μεν. Ούτε κι εξαιρεί τους δε.
Αυτήν τη στιγμή κρεουργείται η καθημερινότητα των πολιτών αυτής της χώρας. Με ό,τι και αν αυτή διαλαμβάνει. Και διαλαμβάνει πρωταρχικά τις απλούστερες συντεταγμένες φυσικής επιβιώσεως. Οι οποίες και περιορίζονται πλέον στα πιο στοιχειώδη, με τάσεις συνεχούς καθυποβαθμίσεως και του επιπέδου και της ποιότητος ζωής. Οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια τους Έλληνες, αφενός σε κατάσταση τριτοκοσμικών αγκυλώσεων και αφετέρου στην αναίρεση προοπτικών. Ό,τι δηλαδή χειρότερο.
Κι ενώ φυσικά η προσοχή περισπάται από αυτά τα πέραν και από τραγικά -που μονοδρομούν την ελληνική κοινωνία προς κατιούσαν τραυματικής πτωχοποιήσεως-αναδύονται σιωπηρά κρίσιμοι κίνδυνοι όσον αφορά κάποιες καίριες εθνικές παραμέτρους, που εφάπτονται και προς την ακεραιότητα και προς ό,τι συνιστά την εθνική κυριαρχία. Καθώς: Οι δανειστές, επιβάλλουν πλέον δραστικούς περιορισμούς αμυντικών δυνατοτήτων, αφού ακρωτηριάζουν εσκεμμένα προϋπολογισμούς όσον αφορά την κρίσιμη αυτή πτυχή του εθνικού γίγνεσθαι. Όχι γιατί και σ’ αυτόν τον κακοπαθημένο (λόγω ατάσθαλων διαχειριστών) τομέα δεν πρέπει να υπάρξει νοικοκύρεμα κι εν ανάγκη κάποιες αυστηρότερες επανεκτιμήσεις.
Όχι. Αλλά ευνόητο είναι πού μπορεί να οδηγήσουν επιλογές από έξωθεν αποφάσεις. Οι οποίες ενώ θα εντέλλονται δραστικές περικοπές και άμεση συνεπώς καθήλωση αμυντικών δυνατοτήτων, δεν αναλαμβάνουν τουλάχιστον τις ευθύνες που αυτονοήτως υπέχουν και ως εταίροι και ως εν όπλοις σύμμαχοι, όσον αφορά τη γεωπολιτική ακεραιότητα της Ελλάδος, έναντι κραυγαλέων επιβουλών.
Θ’ αποβεί με βεβαιότητα οδυνηρή πλάνη για τον τόπο, εάν αυτές οι παράμετροι παραβλεφθούν και αν ιδιαιτέρως κάποιες προδήλως ευαίσθητες πτυχές των υποτιμηθούν. Κι ενώ υπό τις σημερινές συνθήκες αυτές μπορεί να μη μας απασχολούν, εντούτοις όλοι γνωρίζουμε ότι και υπάρχουν κι ενεδρεύουν και ανατάσσονται συγκεκριμένοι κίνδυνοι. Τους οποίους -ακόμη και με την κατάστασή μας να επιδεινώνεται και οικονομικά να μας γονατίζει- θα ήτο άκρως επικίνδυνο να παραγνωρίσουμε. Και ν’ αφήσουμε να υποτραπούν. Με συγκεκριμένα εθνικά μας ζητήματα να παραμένουν έως και ανοχύρωτα. Και οι προοπτικές ρυθμίσεων ν’ αφεθούν στη βούληση και τις μεθοδεύσεις εκείνων που απεργάζονται τετελεσμένα σε βάρος της χώρας. Είτε δι’ αμφισβητήσεως περιοχών της εθνικής γεωγραφίας. Είτε με διεμβολισμό δικαιωμάτων σε ζώνες οι οποίες αποτελούν θησαυροφυλάκια εθνικού φυσικού πλούτου. Κάτι που όλοι γνωρίζουμε πως ήδη προάγεται. Σιωπηλά μεν. Συστηματικά δε. Και θα είμεθα τυχεροί αν δεν βρεθούμε προ αιφνιδιασμών. Προαγγελλομένων μεν. Αλλά δυστυχώς επερχομένων.
Εάν επισυμβούν απευκταία, να ξέρουμε ότι δεν θα είναι καθόλου αναστρέψιμα. Κι αυτό πολλαπλασιάζει τις ευθύνες και των θεσμικών διαχειριστών των δημοσίων πραγμάτων και όλων μας.