Η «Προστασία» (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) και οι εγχώριοι υποτακτικοί της…

Ένα γρήγορο βλέμμα στην Ιστορία του Δημοσίου Χρέους της Χώρας από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας μέχρι και σήμερα πιστοποιεί την αδίστακτη τοκογλυφία εις βάρος του Ελληνικού Λαού από τις δανείστριες χώρες.

Ειδικότερα:

• Από το 1830 ως το 1860 η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία θα εισπράξουν ως υπηρεσία των δανείων τoυς 30% και πλέον των προσόδων του Ελληνικού Δημοσίου. Ενώ ως το τέλος του 19ου αιώνα τα δάνεια έχουν πληρωθεί στο τριπλάσιο της πραγματικής αξίας τους.

• Από τα «Δάνεια της Ανεξαρτησίας» (1823-1832), συνολικής αξίας 72.000.000 χρυσών φράγκων, που παραχωρούνται στις Ελληνικές Κυβερνήσεις, μόνο το ένα τρίτο του ποσού, δηλαδή 24.000.000 χρυσά φράγκα, εισέρχεται τελικώς στην Ελλάδα. Από αυτό το ποσό, δε, 2.141.806 χρυσά φράγκα διατίθενται ως αποζημίωση στους πρώτους δανειοδοτήσαντες την ελληνική κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα 48.000.000 χρυσά φράγκα διατίθενται για επιτόπου παραγγελίες ή για μεσιτικές αμοιβές στις χρηματαγορές του Λονδίνου και στο Παρίσι.

Οι εγχώριες… ακρίδες!

Ιδού η εικόνα του εγχώριου Μεταπρατικού Κεφαλαίου (Κοτζαμπάσηδων και «Χρυσοκάνθαρων»), προ και μετά τον πολυαίμακτο Αγώνα του «Λαού και των Αρμάτων», κατά τη χαρακτηριστική έκφραση του Πολέμαρχου του Μοριά, Θοδωρή Κολοκοτρώνη:

• Οι Κουντουριώτηδες, κάτοχοι ενός κεφαλαίου 10.000.000 χρυσών δραχμών το 1820, βρίσκονται με κεφάλαιο 28.000.000 χρυσών δραχμών το 1840. Οι Σισίνηδες της Ηλείας, με κινητή περιουσία 3.000.000 χρυσών δραχμών το 1820, βρίσκονται με 7.000.000 χρυσές δραχμές μετά την Επανάσταση. Οι Ρούφοι της Πάτρας αποκτούν στη διάρκεια του Αγώνα περιουσία 1.000.000 χρυσών δραχμών. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στους «Χρυσοκάνθαρους» ομογενείς των παροικιών του Εξωτερικού. Οι Κοντόσταυλοι, έμποροι της σειράς πριν από την Επανάσταση του 1821, έχουν συγκεντρώσει κεφάλαια 1.000.000 χρυσών φράγκων το 1835. Οι Ράλληδες, 4.800.000 χρυσά φράγκα στην Αγγλία και 2.500.000 ρούβλια στη Ρωσία. Οι Παπούδωφ και Ροδοκανάκη στην Οδησσό, 2.500.000 ρούβλια ο καθένας.

Ήδη από την τέταρτη δεκαετία του 19ου αιώνα κι ενώ η «Ελλάδα της Μελούνας» αγωνίζεται να ορθοποδήσει, το Τραπεζικό Κεφάλαιο με την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας το 1841, που διακινείται στο πλαίσιο της Γαλλικής επιρροής, ορμά ακάθεκτο. Σειρά τραπεζικών ιδρυμάτων εμφανίζονται την ίδια περίοδο (Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως, Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, Τράπεζα Αθηνών, Ιονική Τράπεζα, Τράπεζα Κρήτης κ.ά).

Μάλιστα, παρατηρείται και το εξής οξύμωρο φαινόμενο: Η ανάπτυξη του Τραπεζικού Κεφαλαίου επιτυγχάνεται, παρά τη χρεοκοπία του Ελληνικού Κράτους το 1892 και το 1897!

Με την έναρξη του 20ού αιώνα (1902) κι ενώ το Γερμανικό Κεφάλαιο, πιστό στις υποδείξεις του Όττο Βίσμαρκ («Πορεία προς Ανατολάς»), αλώνει εκ των ένδον την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, δημιούργημα ως γνωστόν της Γαλλικής Πολιτικής, με την ανάληψη της διοίκησής της από τον Βαυαρικής καταγωγής Γεώργιο Στρέιτ, («ευνοούμενο» της διαδοχικής αυλής του Κωνσταντίνου και της γυναικός του Σοφίας, αδελφής του Κάιζερ, όπως σημειώνεται πικρόχολα στις γαλλικές διπλωματικές εκθέσεις), η ΕΤΕ περιέρχεται στην επιρροή της Deutsche Bank, με τη συνεργασία της οποίας το 1905 ιδρύει την Τράπεζα της Ανατολής.

Αγορά πρώτων υλών…

Την ίδια περίοδο, και στο πλαίσιο του «Καταμερισμού Εργασίας και Ρόλου», οι κυρίαρχες δυνάμεις (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία), με την αγαστή συνεργασία του εγχώριου «Μεταπρατικού Κεφαλαίου, παρεμβάλλουν κάθε δυνατό εμπόδιο για τη βιοτεχνική ανάπτυξη του Ελλαδικού Χώρου.

Την Ελλάδα τη θέλουν αγορά πρώτων υλών και αγορά των έτοιμων προϊόντων τους, αλλά την προορίζουν και ως προπύργιο ανάσχεσης της ρωσικής επιρροής και εξόδου στις «θερμές θάλασσες». Τον αυτό δηλαδή ρόλο που επιφυλάσσουν και σήμερα για την Αθήνα στον σχεδιασμό περικύκλωσης του ενεργειακού παράγοντα, της Ρωσίας.

Μάλιστα, είναι νωπή η μνήμη της συνεργασίας του Αμερικανο-Γερμανικού παράγοντα και του εγχώριου Μεταπρατικού Κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του (Ντόρα Μπακογιάννη-Γ. Παπανδρέου Β’) για την εξουδετέρωση των «ενεργειακών ανοιγμάτων» του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου προς τη Μόσχα.

Ήδη από την επανενοποίηση της Γερμανίας (1990) η πολιτική του Γερμανο-Γαλλικού Άξονα κυριαρχείται όλο και περισσότερο από τη δίψα δημιουργίας «Ζωνών Επιρροής» και «Αποκλειστικής Οικονομικής Εκμετάλλευσης» στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η εξέλιξη της διεθνούς αγοράς, οι νέες ανάγκες της οδηγούν, σχεδόν νομοτελειακώς, σε μία νέα οργάνωση της οικονομίας των εξαρτημένων χωρών, και τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει να τον διεκπεραιώσει η «Προστασία» (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ).

Στις περιπτώσεις «ανυπακοής» η «Προστασία» αναλαμβάνει να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα συντείνουν ώστε ο ταπεινωμένος και εξουθενωμένος Λαός να αποδεχθεί τα «τετελεσμένα» και έναν αμεσότερο και αποτελεσματικότερο έλεγχο της οικονομικής του ζωής.

Το «Κόμμα του Μνημονίου» (ΠΑΣΟΚ και πρόθυμοι στην πρώτη φάση, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πρόθυμοι στη δεύτερη φάση), ανιστόρητο, αν όχι εθελόδουλο, παρέδωσε τον δημοσιονομικό έλεγχο της Χώρας στην ξένη Προστασία. Και δη, χωρίς καμία «πρωτοτυπία»!

Τα Μνημόνια Ι και ΙΙ κινούνται στο προηγούμενο του «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» (ΔΟΕ). Όπως και τότε, έτσι και τώρα οι δανειοδότες της ελληνικής οικονομίας διαχειρίζονται, σχεδόν, κατευθείαν τα ποσά των δανείων.

Η κ. Άνγκελα Μέρκελ δεν καινοτομεί, απλώς γνωρίζει και επιζητεί να εφαρμόσει με τον πολυπράγμονα Ευάγγελο Βενιζέλο και τον δοτό εκ Βρυξελλών πρωθυπουργό, τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, εκείνο που είχε εφαρμοσθεί καθ’ υπόδειξη του Γάλλου Πρεσβευτή στην Αθήνα το 1897, «ο ΔΟΕ θα πρέπει να διαχειρίζεται κατευθείαν τις προσόδους που ανέλαβε, δίχως οιαδήποτε παρεμβολή ενδιάμεσης ελληνικής αρχής»!

Οι Γερμανικές
Μυστικές Υπηρεσίες…

Φιλίστορες, ημέτεροι και αλλοδαποί, δεν διασκελίζουν χωρίς προβληματισμό την επίθεση, όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την πολιτιστική (πυρκαγιές ιστορικών κτιρίων, ληστείες καλλιτεχνικών θησαυρών [Πινακοθήκη – Μουσείο Ολυμπίας, με ιδιαίτερη σχέση με την εδώ Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή], ρατσιστική εκστρατεία Γερμανικών ΜΜΕ κ.ά. κατά της Ελλάδας). Και υπενθυμίζουν τον ρόλο των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών στα «Ευαγγελικά» το 1901, που συνεχίσθηκαν ως το 1904, τη δράση του Βαρόνου Σενκ κατά την περίοδο των παραμονών του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και τους χρόνους του Εθνικού Διχασμού. Τη σκοτεινή δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου Α’ στη Θεσσαλονίκη το 1912.

Την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1919 στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών στο Παρίσι.

Τη δημιουργία του δικτύου κατασκοπίας των υπηρεσιών του Φον Κανάρη προ και στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Τον ρόλο των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών στην υποκίνηση των εμφύλιων συγκρούσεων την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και στη διάρκεια της Γερμανικής Ναζιστικής αποχώρησης από την Ελλάδα.

Καθώς και πολλές άλλες συγκλίνουσες πληροφορίες για τη δράση στην Ελλάδα τα τελευταία εκατό χρόνια των γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών σε αγαστή συνεργασία με τους Μεταπράτες εκφραστές και αυτουργούς του Μαυραγοριτισμού και της εθελοδουλείας…