Αργήσαμε να αξιοποιήσουμε τα όπλα μας, Πρόεδρε
Το ξέσπασμα του Προέδρου, που είχε παραλήπτες τους αμνήμονες και φιλότουρκους Ολλανδούς και Φινλανδούς, εξέφρασε τον κάθε Έλληνα. Κι όχι μόνο.
Τον κάθε ελεύθερο πολίτη, που δεν ανέχεται γκαουλάιτερ και μπόσηδες. Συσπείρωσε κόσμο. Μέσα και έξω. Η Ελλάδα απέκτησε συμμάχους. Βγήκαν φωνές στήριξης. Στο Ευρωκοινοβούλιο, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτη τη γειτόνισσά μας την Ιταλία. Ακόμη και στη Γερμανία. Ο Σόιμπλε στριμώχτηκε, αναγκάσθηκε να απολογηθεί…
Υπενθύμισε ο κ. Παπούλιας σ’ όλους αυτούς που ξαφνικά κάνουν πως ξεχνούν Νταχάου, Άουσβιτς, ολοκαυτώματα, ερείπια και καμένα χωριά και παίρνουν με τόση ευκολία το μαστίγιο κατά της Ελλάδας, από τον… φόβο μη χάσουν την καλοπέρασή τους, να μη λησμονούν:
«Ποιοι είναι οι Φινλανδοί; Εμείς πάντοτε είχαμε την περηφάνια να υπερασπιστούμε όχι μόνο τη δική μας ελευθερία, όχι μονάχα τη δικιά μας πατρίδα, αλλά την ελευθερία της Ευρώπης».
Όλα αυτά βέβαια θα έπρεπε να τα είχε πει από τις αρχές του 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Όμως είχε κολλήσει η βελόνα στο «γιαβόλ» και στο «γιες»… Και όπου βρισκόταν, το μόνο που έκανε ήταν να δυσφημεί τη χώρα του, να λέει ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα, και από κοντά ο υπασπιστής του, ο κ. Πάγκαλος, να αποκαλεί τους Έλληνες κοπρίτες, τεμπέληδες… και «μαζί τα φάγαμε»…
Η ηχηρή παρέμβαση, έστω και καθυστερημένη, του Προέδρου της Δημοκρατίας, απέδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει φωνή. Μπορεί να λέει και «όχι». Να μη σηκώνει τα χέρια, ακόμα και σε νεροπίστολα… Όμως αυτό προϋποθέτει ηγέτες… Πολιτικούς που δεν προσφέρονται για «ναι σ’ όλα». Που δεν κάνουν τεμενάδες. Που δεν θυσιάζουν αρχές και αξίες, ιστορία και πολιτισμό που όλος ο κόσμος ζηλεύει, για μια καρέκλα… Και μάλιστα πρόσκαιρη, που στην παίρνουν και σε πετάνε σαν σκυλί, μόλις τους κάνεις το θέλημα… Καλή ώρα, όπως συνέβη με τον Παπανδρέου.
Τώρα, αυτό που προέχει, μετά το «Ποιος είναι ο κ. Σόιμπλε;», είναι ποια πρέπει να είναι η συνέχεια, κ. Πρόεδρε. Θα μείνουμε σ’ αυτό; Βγάλαμε το άχτι μας και μετά τελείωσε η αντίστασή μας; Και η επόμενη μέρα θα εξαρτάται από την κάθε επιθυμία και διαστροφή του γερμανού υπουργού Οικονομικών; Έτσι φθάσαμε στο σημείο υπουργός Οικονομικών, της Πορτογαλίας συγκεκριμένα, να τον προσκυνάει και να τον ικετεύει;
Πρέπει να υπάρξουν, κ. Παπούλια, και επόμενα βήματα. Να συμμαχήσουμε με φίλους που βιώνουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, που κινδυνεύουν να βρεθούν στη μέγκενη του δίδυμου Μέρκελ – Σαρκοζί. Να γίνει ένα μέτωπο με τις χώρες του Νότου. Να δημιουργηθεί κίνημα μ’ όλους εκείνους που έχουν βγει υπέρ της Ελλάδας. Τον πιθανότατα, όπως όλα δείχνουν, νέο Πρόεδρο της Γαλλίας κ. Ολάντ. Όλους εκείνους που μίλησαν με πάθος υπέρ μας.
Χρειάζεται Πρόεδρε να ξεκινήσεις κι έναν Μαραθώνιο επισκέψεων σε χώρες της ΕΕ -κι όχι μόνο- που δεν βλέπουν και με τόσο καλό μάτι την αλαζονεία του Βερολίνου. Και την έχουν πληρώσει ακριβά με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους που προκάλεσε. Και ανησυχούν, μήπως αύριο βρεθούν στο σκαμνί που μας έχει βάλει σήμερα η σιδηρά κυρία, το παιδί του Χόνεκερ.
Χρειάζεται, Πρόεδρε, να κινητοποιήσουμε την Ομογένεια, η οποία μπορεί να κάνει θαύματα, με τη δύναμη που έχει. Και ιδιαίτερα της Αμερικής, τώρα, εν όψει των εκλογών, όπου ο Ομπάμα έχει ανάγκη και τον τελευταίο Έλληνα. Το ίδιο και στη Γαλλία και στη Γερμανία…
Χρειάζεται ένα σχέδιο δράσης και μια πανστρατιά, με στόχο να σταματήσει το μαρτύριο που ζει σήμερα η κάθε οικογένεια, και περισσότερο οι αδύναμοι και οι φτωχοί, που κάθε μέρα πολλαπλασιάζονται. Πριν η Ελλάδα όλη γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο… Θα χρειασθούν χρόνια πολλά, για να ξανασταθεί στα πόδια της… Και να ανθίσει το χαμόγελο.
Πρόεδρε, δεν μπορείς να μείνεις στο «Ποιος είναι ο κ. Σόιμπλε;» και… πάπαλα…
Έχεις κι άλλη μια δουλειά, Πρόεδρε. Να συστήσεις, ακόμη και να απαιτήσεις να τινάξει από πάνω της η κυβέρνηση και οι πολιτικοί, την ηττοπάθεια, τη συνεχή υποχώρηση, την παράδοση στα κελεύσματα των δανειστών μας.
Όλα έχουν ένα όριο… Το δηλητήριο που κάθε μέρα μας ποτίζουν, δεν αντέχεται άλλο…
Από κει και πέρα, το μετά των άλλων φίλων… έχει θέση…
Σημ. «Π»: Θυμίζουμε το πρωτοσέλιδο άρθρο μας την περασμένη Κυριακή με τίτλο «Πού είναι ο Πρόεδρος;», που κατέληγε ως εξής:
«Δυόμισι χρόνια, με όλο τον σεβασμό που έχουμε στο πρόσωπό σας, δεν κάνατε ούτε ένα ταξίδι σε Ανατολή ή Δύση, Βορρά ή Νότο, κύριε Πρόεδρε.
Σας τίμησε η χώρα, έχετε υποχρεώσεις σ’ αυτήν. Δεν μπορείτε να μένετε κλεισμένος στα Ανάκτορα. Βγείτε να φωνάξετε. Υπερασπιστείτε τον κόσμο. Γίνετε ασπίδα του. Περπατήστε στους δρόμους. Δείτε τα κλειστά μαγαζιά. Πηγαίνετε στις λαϊκές. Εκεί θα πάρετε πικρή γεύση για το τι συμβαίνει στο κάθε σπίτι, στις γειτονιές.
Θα έπρεπε ΗΔΗ να είχατε πάει με τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων, στη Μέρκελ και στον Σαρκοζί, που έχουν γίνει οι ”νταβατζήδες” της ΕΕ. Να τους πείτε ωμά: ”Πού το πάτε; Τι θέλετε; Πόλεμο, αίμα, ανθρώπινα ερείπια; Χιλιάδες Καλάσνικοφ στους δρόμους;”.
Πρόεδρε, είναι η μεγάλη ώρα σας… Άλλο δευτερόλεπτο δεν πρέπει να χαθεί. Το ξέρετε καλύτερα από τον καθένα, ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα…».