Ανασύνθεση κομμάτων, αξιών και αρχών
Τα κόμματα εξουσίας αμύνονται στην επίθεση που δέχονται από τα μικρότερα, βλέποντας ότι όλο και απομακρύνονται από την πιθανότητα διακυβέρνησης της χώρας. Κυρίως η Νέα Δημοκρατία, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι πρώτο κόμμα, αλλά απέχει σημαντικά από την αυτοδυναμία, κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να ανακόψει τις διαρροές, τουλάχιστον προς τα δεξιά της. Έτσι, η μεταγραφή των «ελεύθερων παικτών» Μ. Βορίδη και Α. Γεωργιάδη μετά τη διαγραφή τους από τον ΛΑΟΣ ήταν μια σχεδόν επιβεβλημένη κίνηση. Απαντάει μάλιστα εν μέρει και στις διαγραφές 22 βουλευτών που καταψήφισαν το νέο Μνημόνιο, ασχέτως αν οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς θα επιστρέψουν στο κόμμα τους είτε πριν από τις εκλογές είτε σε εύλογο χρονικό διάστημα. Όμως, το μεγάλο πρόβλημα για τον Α. Σαμαρά παραμένει: Η αλλαγή γραμμής και η ένταξη της ΝΔ στην τροϊκανή «στάνη», παρά την προσπάθεια επαρκούς αιτιολόγησης της στροφής από τον αρχηγό του κόμματος, τη φέρνει σε συναισθηματική και πολιτική αντίθεση με μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων της. Οι ψηφοφόροι αυτοί ήταν ευχαριστημένοι από την αντιμνημονιακή στάση του κ. Σαμαρά και των επιτελών/στενών συνεργατών του, διότι αφενός ένιωθαν ότι η εύλογη αντιπαράθεση με τη νεοευρωπαϊκή οικονομική τρομοκρατία δεν ήταν προνόμιο της Αριστεράς, αφετέρου είχαν στοιχειώδεις απαντήσεις και πολιτική κάλυψη για όσα αντιευρωπαϊκά αισθάνονταν. Αν η ΝΔ του κ. Σαμαρά αρχίσει να μοιάζει με το απεχθές ΠΑΣΟΚ, όπως ορθά (σε επικοινωνιακό τουλάχιστον επίπεδο) επισήμανε ο Γιάννης Μανώλης, μόνο και μόνο για να κυβερνήσει, τότε θα έχει την ίδια τύχη και αντιμετώπιση από τους πολίτες. Στον βαθμό μάλιστα που βαρύνεται και για την επιδείνωση της κατάστασης την πενταετία 2004-2009, όταν δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να αποτρέψει την κρίση που ερχόταν καλπάζοντας, η απέχθεια του κόσμου και η τιμωρία που θα υποστεί μπορεί να είναι μεγαλύτερη απʼ αυτήν που υφίσταται το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη πλευρά, ο Γ. Καρατζαφέρης μπορεί να κάνει λάθη με τις συχνές αλλαγές στάσης και συμμαχιών, αλλά φαίνεται να έχει κατακτήσει το δικαίωμα του «εταίρου» στην δεξιά εταιρεία/πολυκατοικία. Όταν έρθει η ώρα, θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί τη συνεργασία του με το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς ως σημαντική –η σημαντικότερη ίσως στον χώρο– συνιστώσα (για να μιλήσουμε με όρους Συνασπισμού, μια και εκεί πρωτοεισήχθησαν η έννοια, η λογική και ο όρος της συνιστώσας) και όχι ως ήσσονος σημασίας ομάδα στελεχών. Ίσως τώρα να υφίσταται ήττα με τη μεταγραφή των δύο πρώην στελεχών του στη ΝΔ, αλλά μπορεί αφενός να αναδείξει νέα –τηλεοπτικά– στελέχη και αφετέρου να χρησιμοποιήσει την κίνηση αυτή ως απόπειρα διάλυσης του κόμματός του, κάτι που ενδεχομένως θα του αποφέρει κέρδη στο συναισθηματικό πεδίο. Δεν μπορεί πάντως να κινηθεί επιτυχώς στο κεντρώο γήπεδο, ούτε να έχει κέρδη από τη λογική της «σωφροσύνης» του τύπου «για το καλό της χώρας συνεργάζομαι με οποιονδήποτε και σε οτιδήποτε». Κυρίως, μάλιστα, όταν πάσχει εξ ορισμού η ερμηνεία της έκφρασης «για το καλό της χώρας», μια και δεν συμφωνούν όλοι στο περιεχόμενο του καλού. Ή, πιο σωστά, διατηρούν πολλές αμφιβολίες αν είναι για το καλό της χώρας οι συνεχείς στερήσεις, οι περικοπές, η επερχόμενη πείνα και οι διαρκείς δανεισμοί. Έπειτα, το κοινό του κ. Καρατζαφέρη, του ΛΑΟΣ, δεν είναι αυτό των τακτοποιημένων, σιωπηλών νοικοκυραίων, που αποτελεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΝΔ. Είναι ένα άλλο, παράξενο, ετερόκλητο, πιο ριζοσπαστικοποιημένο κοινό, αρκετά ακραίων απόψεων όχι μόνο σε ζητήματα μεταναστών. Ένα κοινό που θέλει περισσότερο συγκρούσεις και μαχητική στάση παρά σωφροσύνη και «συμμάζεμα». Αυτό το ξέρει ο κ. Καρατζαφέρης, αλλά θέλησε, πρόσκαιρα ίσως, να πειραματιστεί και στη διάσταση του παραδοσιακού συντηρητισμού. Τώρα θα επιστρέψει στην πιο σκληρή, «ακτιβίστικη» γραμμή, που του απέφερε ως τώρα σημαντικά πολιτικά και εκλογικά οφέλη.
Οι διαγραφές των βουλευτών, η ρευστή κατάσταση ισορροπιών στα κόμματα, οι παράξενες εκλογές που έρχονται (όποτε κι αν έρθουν), οι εκβιασμοί από τους Γερμανούς και τους φίλους τους, η ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών και η αλλαγή περιεχομένου στις αρχές και τις ιδέες των κομμάτων προοιωνίζονται μεγάλη κινητικότητα. Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διατηρήσει την –έστω πλαστή– ενότητά του, αλλά γιʼ αυτό ο Μάρτιος, οπότε θα εκλέξουν νέο αρχηγό, θα έχει περισσότερα νέα…