ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΡΕ…
Τ’ ακούσατε, ρε; Αισιοδοξία θέλω και άντε, γιατί δεν θέλω και πολύ για να τα πάρω στο κρανίο, αλλά είναι βλέπεις η κ. Ακρίτα που τα πήρε στο δικό της το ξανθό και τώρα εγώ δεν ξέρω πού να τα πάρω…
Αισιοδοξία και έξω καρδιά. Εδώ τα βάλαμε με την Τουρκία, τετρακόσια τέρμινα και ορθοποδήσαμε. Τα βάλαμε με τους Φράγκους που μέχρι σεξουαλική παρενόχληση μας κάνανε και ξαναβγήκαμε στην κοινωνία άσπιλοι. Με κοτζάμ Κατοχή τα βάλαμε και περισσότερα θύματα είχε ο άγνωστος πόλεμος του Νίκου Φώσκολου, παρά ο γνωστός πόλεμος για όσους δεν είχαν πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων. Και να οι δικτατορίες και να οι εμφύλιοι και τα «δεν μας τρομάζουν των Γερμανών τα βόλια, ούτε του Σκόμπι τα άτιμα σπαθιά» και κοίτα τι πάω και θυμάμαι, κύριε Τάδε μου, και θα μας τρομάξει ένα κωλομνημόνιο… Θα τη βγάλουμε, θα τη σκαπουλάρουμε, πώς το λένε, έχει ο Θεός. Αυτός δηλαδή έχει, αλλά δεν δίνει ούτε με το Βατοπέδι να του το ακουμπήσεις αμανάτι. Θα μου πεις ότι, όπως πάει το πράμα, στο τέλος δεν θα έχουμε να φάμε. Εντάξει, τρωγόμαστε ύστερα μεταξύ μας και ησυχάζουμε. Πού είναι το πρόβλημα;
Και καλά στο αλληλοφάγωμα να πέσει στο μερτικό σου κανένας Πάγκαλος ή κανένας Βενιζέλος, θα έχεις να τρως για μια εβδομάδα. Αν όμως σου πέσει καμιά ξερακιανή, τι γίνεται; Για μερίδα είπαμε κανονική, δεν μιλήσαμε για φέτα από ζαμπόν Ολλανδίας…
Αν και όπως μπερδεύεται ακόμα περισσότερο το παραφορτωμένο πρόβλημα ύστερα από το μνημειώδες περί Μνημονίου αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής και με τη θύελλα των παραφορτωμένων με τη διαγραφή «σεσημασμένων» βουλευτών που εξωπετάχτηκαν άλλοι με μια κλοτσιά και άλλοι ηπιότερα με μια μονοκονδυλιά, δεν έχει σημασία το σιχτίρ πιλάφι. Το μπουγιουρντί είναι που πονάει παραπάνω. Διότι σʼ έναν Καστανίδη, σε έναν Καμένο, πώς τους λες «σημερινέ μου άγνωστε και χθεσινή μου αγάπη», πώς τους λες «έξω από το ιστορικό μας τρένο», ένεκα που το κάθε κόμμα έχει και το τρένο του και που με τα πολλά εξωπετάγματα δεν αποκλείεται το «τρένο» και των δύο μεγαλοκομμάτων να γίνει πιο κακομοιριασμένο κι από το τρενάκι που σε ανεβάζει κακομοιριασμένο και αγκομαχώντας στο Διακοφτό. Και τότε, αυτός που διαθέτει και την πιο υποτυπώδη φαντασία, μπορεί να φανταστεί τι πρόκειται να συμβεί.
– «Δημοκρατία της Βαϊμάρης, πολυκομματισμός, κάθε πόρτα και κόμμα, κάθε παράθυρο και αρχηγός», όπως μου έλεγε και ένας πολύ φίλος μου, πολύ διαβασμένος στα πολιτικά, που καλά… αυτός έχει κάλο με τα τέτοια και που τελικά τον διώξανε από μια απρόβλεπτη εφημερίδα, επειδή όλα αυτά που μας συμβαίνουν αυτός τα είχε προβλέψει, γιʼ αυτό και του είπαν «άντε σπίτι σου, γιατί εσύ με αυτά που ξέρεις και που εμείς δεν τα χαμπαρίζουμε, κανονικά πρέπει να πάμε έξω από τα σχολεία και να πουλάμε κουλούρια».
– Και δηλαδή υπάρχουν πολλές τέτοιες Δημοκρατίες, όπως αυτή της Βαϊμάρης που μου λες;
– Όσες θέλεις…
Και με άφησε να βράζω στο ζουμί μου, χωρίς να μου πει περισσότερα.
Τέλος πάντων της Βαϊμάρης θέλουν να είναι η Δημοκρατία που πάνε να μας στήσουν, της Μαδαγασκάρης την προτιμούν, της Υεμένης τους έρχεται καλύτερα, της Παραδαρμένης, ας τη διαλέξουν να βρούμε την ησυχία μας, γιατί το μπαρουτοκαπνισμένο θέαμα της Αθήνας που είδαν τα ματάκια μας όταν ξημέρωσε η περασμένη Δευτέρα, που βγαίνανε ακόμα καπνοί από τα παλιά κτίρια, με τα σπασμένα τζάμια, τα θρυμματισμένα ράφια και τα κρύσταλλα και τα λεηλατημένα ράφια των μαγαζιών, συν την αγανάκτηση του κόσμου μπροστά σʼ αυτό, δεν την αντικρίσαμε ούτε τον Γενάρη του 1945, όταν αποσύρθηκαν οι μισοί του Εμφύλιου για το βουνό και έμειναν οι άλλοι μισοί του άλλου Εμφύλιου για να μαζεύουν τα ερείπια και να τραγουδάνε με τη φαντασία του Σκόμπι το «Τιπερέρι», ενώ από τα Τουρκοβούνια της Κυψέλης ερχόταν η βρόμα από τα εκτελεσμένα και τα σφαγμένα πτώματα που τα είχαν παρατήσει άταφα οι «ιδεολόγοι» και σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν και τα δικά σου τα «πιστεύω» είναι σωστά…
ΛΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ…
• ΣΤΙΣ ΟΣΕΣ ΣΟΒΑΡΕΣ αιτίες και σοβαρότατες παραλήψεις για τις οποίες σύσσωμο παραιτήθηκε το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Ιδρύματος Ελληνισμού και για τις οποίες ο πρόεδρος και καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης έδωσε ανοιχτή αναφορά από το κανάλι της Βουλής, τονίζοντας το πλήρες ξεχαρβάλωμα στα περισσότερα παραρτήματά του, όπως στο Βερολίνο (από τα πιο σημαντικά), στην Αλεξάνδρεια, στην Οδησσό, στη Μελβούρνη, στο Βελιγράδι, στη Σόφια, στο Βουκουρέστι, στην Τεργέστη και όπου αλλού, η λειτουργία τους είναι υποτυπώδης και άλλα έχουν κλείσει από καιρό.
Θλιβερή εγκατάλειψη, απουσία προσωπικού, ανύπαρκτη επικοινωνία με το κέντρο, αλλά το πιο σπουδαίο, επειδή το υπουργείο, προφανώς από… αφηρημάδα, «ξέχασε» να τους στείλει τα απαιτούμενα για τη συντήρησή τους. Το αποτέλεσμα ήταν ο πρόεδρος και τα μέλη του συμβουλίου, μεταξύ των οποίων προσωπικότητες όπως ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Κώστας Σβολόπουλος, η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο Κωνσταντίνος Στάικος κ.ά., παραιτήθηκαν βλέποντας ότι «δεν πάει άλλο», όπως και τα περισσότερα που ανήκουν στις ευθύνες του υπουργείου Ξυπολιτισμού της οδού Μπουρμπουλήθρας.
Ο κ. Γερουλάνος όμως ως υπουργός του τους κατηγορεί ότι «εγκατέλειψαν το σκάφος τους την ώρα της κρίσης». Χρειάζεται και κάποιο μέτρο όταν ανοίγει κάποιος το στόμα του, διότι θα είναι και αύριο προσωπικότητα των γραμμάτων ο κ. Μπαμπινιώτης, όπως θα παραμείνουν θεατρικοί «κυματοθραύστες» και ο Σπύρος Ευαγγελάτος και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ενώ το μοναδικό προσόν του κ. Γερουλάνου θα είναι ότι υπήρξε φίλος και συμμαθητής σε κάποιο αμερικάνικο κολέγιο πλούσιων γόνων της Αμερικής!
• ΕΦΤΑΣΕ την τελευταία στιγμή, όταν το χρονογράφημα για τα κλεφτρόνια του διαδικτύου με την επέμβαση του Κογκρέσου κατά του Αμερικανού «αντάρτη Ρομπέν των Διαδικτυακών Δασών» είχε τυπωθεί και δεν υπήρχε χώρος για να σχολιάσουμε το «γεγονός». Ήταν η είδηση ότι ιδρύθηκε και στην Ελλάδα το «Κόμμα των πειρατών», αντίστοιχο της αμερικανικής κυβερνομαφίας και ηλεκτρονικής λαμογιάς, με δήλωση στον Άρειο Πάγο, με 480 τηλεκλεφτρόνια, από 20 μέχρι και 45 ετών… Θα τα ξαναπούμε όμως και άντε και καλά κρασιά ή μάλλον «καλά κλοπιμαία»!
ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟ ΤΗΣ…
Διάβαζα για το σάλο που δημιούργησε η διαφήμιση της αυτοκινητοβιομηχανίας Κράισλερ, που χρησιμοποίησε τον Κλιντ Ίστγουντ για να προβάλει την καινούργια της τεχνολογία σε σχέση με τις μειωμένες της τιμές, με αποτέλεσμα να ξεπεράσει την αύξηση των πωλήσεων σε βαθμό που ούτε η ίδια το περίμενε.
Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν χρησιμοποίησε κανέναν Μπραντ Πιτ και Τζορτζ Κλούνεϊ, δηλαδή κανέναν από τους γνωστούς «ομορφάντρες» της χολιγουντιανής δυναστείας, αλλά φώναξε μια «γεροντάρα», δηλαδή τον παλιό αρχιμπάτσο Κάλαχαν, που παρά τα πατημένα του ογδόντα και πολύ, διατηρεί ακμαιότατο τον δυναμισμό του, σαν να έλεγε και η ρεκλάμα της Κράισλερ στην πελατεία της «μην κοιτάς τι βλέπεις, αλλά μέτρα πόσο πάει». Κάτι που και οι Δημοκρατικοί βρήκαν την ευκαιρία να το εκμεταλλευθούν εν όψει των εκλογών, φέρνοντας το ίδιο παράδειγμα και για τον Ομπάμα, που για τους αντιπάλους του, τους Ρεπουμπλικάνους (Δημοκρατικοί και αυτοί, αλλά από άλλο ανέκδοτο), για τους οποίους η μαύρη επιδερμίδα είναι στοιχείο αρνητικό, λέγοντας κι αυτοί για τον αεικίνητο δικό τους μαυρούκο, που αυτό τον καιρό έχει δείξει μια απίστευτη κινητικότητα επισκέψεων για να δείξει ότι και η Αμερική είναι πανταχού παρούσα, για να πούνε έτσι και οι Δημοκρατικοί, με τη σειρά τους, «μην κοιτάς τι είναι, αλλά μέτρα πώς τα καταφέρνει».
• ΠΟΛΛΟΙ φίλοι και αναγνώστες με ρωτούν σε ποια βιβλιοπωλεία μπορούν να βρουν το «ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΙΝΕΜΑ». Τους πληροφορώ, δυστυχώς σε κανένα. Είναι εδώ και καιρό εξαντλημένο. Τα δικαιώματα της πρώτης κυκλοφορίας των εκδόσεων «Λιβάνη» έχουν προ πολλού λήξει και δεν ξέρω τον λόγο που δεν με έχουν ειδοποιήσει για την επανέκδοσή του για να τους στείλω συμπληρωματικά κείμενα της 1ης έκδοσης. Εκτός αν το αναλάβει άλλος εκδοτικός οίκος για να υπάρξει η σχετική ενημέρωση της νέας κυκλοφορίας.