ΟΤΑΝ ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ

Ήταν αυτή που έλεγε ότι «η 18η Ιανουαρίου θα μείνει στη διαδικτυακή ιστορία ως η «Μαύρη Τετάρτη» και ήταν επειδή επρόκειτο για την ημέρα που οι μικρομεσαίοι και οι μεγαλοσχήμονες του κυβερνοχώρου κατήγαγαν την πρώτη νίκη στον πόλεμο ενάντια στο νομοσχέδιο SOPA/PIPA του Κογκρέσου, ανέδειξε νέους ηγέτες στο ψηφιακό αντάρτικο (βλέπε Τζίμι Γουείς της WIKIPEDIA) και κατέδειξε «τη δύναμη της μάζας».

Και επειδή για τους περισσότερους απληροφόρητους η είδηση έμοιαζε με κινέζικα, η ενημερωμένη συντάκτρια κ. Κατερίνα Κολιού, προφανώς από τις νεότερες δημοσιογραφικές κλάσεις, γι’ αυτό και περισσότερο ενημερωμένη, προχωρούσε σε περισσότερες εξηγήσεις, για να μπω κι εγώ στο νόημα, επειδή η είδηση ερχόταν να «κουμπώσει» με το θέμα της «πνευματικής ιδιοκτησίας» που έγραφα στο «Παρόν» την προπερασμένη Κυριακή και που, όπως φαίνεται, αυτή η ιστορία περνάει από πολύ κρίσιμη φάση, όπως μου έλεγε και η κ. Άννα Νταλάρα, για την ώρα η μόνη από τους 300 «περαβρέχηδες» της Βουλής που έχουν πάρει είδηση περί του τι συμβαίνει και ακόμη λιγότερο ο «περί άλλων τυρβάζων» υπουργός του προβληματικού Πολιτισμού μας.

Και δεν χρειάζεται βέβαια να πω ότι, χωρίς να είμαι φανατικός της χρήσης του ίντερνετ για τις πολλαπλές του υπηρεσίες και να ομολογήσω ότι είμαι και εντελώς κουμπούρας με όλα εκείνα τα κουμπιά που απλώνονται μπροστά σου για να πάρεις μια πληροφορία που θέλεις, ξέρω ότι μπορείς να «κατεβάσεις» όποιο νέο τραγούδι θέλεις ή και όποια ξένη ή και ελληνική ταινία που να μην έχει παιχτεί ακόμα στους κινηματογράφους, παράνομα βέβαια, χωρίς να πληρώσεις δεκάρα τσακιστή. Κανονική ληστεία δηλαδή και «πειρατεία» όπως τη λέγαμε κάποτε και εγκληματική ενέργεια και όπως αλλιώς θέλετε πείτε την, άρα και κολάσιμος. Και δεν πάει να υπάρχει παντού η ένδειξη ότι «απαγορεύεται η αντιγραφή, η επίδειξη, η ενοικίαση, η δημόσια προβολή και οποιαδήποτε άλλη μορφή εκμετάλλευσης», το γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, έτσι όπως όταν ήμασταν μικροί, πηγαίναμε και κατουρούσαμε στους τοίχους που έγραφαν «απαγορεύεται το ουρείν στους τοίχους», για να κάνουμε έτσι την… αντίσταση μας!

Κι όμως, αυτήν την πνευματική ιδιοκτησία, που ο δημιουργός της παιδεύτηκε, ξενύχτησε για να την κάνει, έβαλε κάτω, εκτός από μυαλό, και λεφτά και που από αυτήν περιμένει για να ζήσει, έρχεσαι εσύ, αρχικλεφταρά του κυβερνοχώρου, με τα κυβερνοκλεφτρόνια σου και τις κυβερνοσυμμορίες σου και αρπάζεις χωρίς φραγμό και χωρίς τσίπα την «μπουκιά» από το στόμα του συγγραφέα, του σκηνοθέτη, του μουσικού, του ηθοποιού, του τραγουδιστή και της κάθε εταιρείας που έχει επενδύσει επάνω στους δημιουργούς και βάζοντας συγχρόνως και φέσι και στους φόρους, διότι κοντά στα άλλα, όλη αυτή η κυβερνομαφία είναι και κυβερνο-φοροαρπάχτρα.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά από πάνω έχουν και τον τσαμπουκά τους και σηκώνουν κεφάλι, βγάζουν γλώσσα, έχουν και πολιτική άποψη, φοβερίζουν με απειλές και, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχουν γίνει άρπαγες και κατακτητές από τους χειρότερους της Ιστορίας, επειδή είναι, βλέπεις, και καλά εξοπλισμένοι με τη σύγχρονη τεχνολογία.

Δεν το ξέρετε, περιστέρια μου, εσείς που βάζετε μάνταλα στα παράθυρα και συναγερμούς στις πόρτες για να μην μπουν Αλβανοί και σας αρπάξουν κανένα τιμαλφές, ότι τώρα με τον υπολογιστή και το ίντερνετ τον έχετε τον κλέφτη μέσα στο σπίτι σας και στην περίπτωση που ξέρετε να πατήσετε τα κατάλληλα κουμπιά και οδηγήσετε σωστά το «κλεφτοποντίκι» σας, μπορείτε να δείτε όποια ταινία θέλετε, χωρίς να κινδυνεύετε να κάτσετε σε κανένα σκαμνί κατηγορούμενος για κλεπταποδόχος, επειδή αυτό ακριβώς κάνετε αποδεχόμενος το κλοπιμαίο. Και επειδή η ιστορία έχει παρατραβήξει, όπου κολοσσιαίες εταιρείες κινηματογραφικών ταινιών και τηλεόρασης, όπως και δισκογραφικές και κάθε είδους επιχείρηση που έχει σχέση με τη σόου-μπίζνες και προπαντός οι κάθε είδους καλλιτέχνες που η πειρατεία του διαδικτύου έχει φτάσει στο απροχώρητο και μπροστά στις έντονες διαμαρτυρίες τους, αναγκάστηκε το Κογκρέσο να συντάξει ένα νομοσχέδιο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Δηλαδή με δικαστική εντολή να σφραγίζεται με «μπλακ-άουτ» κάθε ιστοσελίδα που παρουσιάζει ελεύθερα και ανεξέλεγκτα τέτοιο παράνομο υλικό, όπως είναι η WIKIPEDIA, η GOOGLE, ο MOZILLA, η REDDIT κ.ά., μπλοκάροντας και ουδετεροποιώντας τις εκπομπές τους. Και τότε έγινε όχι «το έλα να δεις», αλλά το αντίθετο, δηλαδή «μην έρχεσαι γιατί ΔΕΝ θα δεις», ξεσηκώθηκε τέτοιος σαματάς τόσο από τους «μικρομεσαίους» που έχασαν το τζάμπα θέαμα, αλλά και από τους «μεγαλοσχήμονες» που εθίγησαν τα συμφέροντά τους, δηλαδή την ανταγωνιστική διαφήμιση, το κάθε είδους εμπόριο με τιμές υπόγειας αγοράς, τη στήριξη κοινωνικών και πολιτικών θέσεων κ.λπ. και τρίξανε πατώματα και ταβάνια και ήρθαν τα πάνω κάτω, γιατί στην Αμερική ο νόμος είναι νόμος και κανένας δεν σηκώνει εύκολα κεφάλι, εκτός αν αποφασίσει να περάσει στην παρανομία, όπου οι καταλυτικές συνέπειες είναι αναπόφευκτες αρχίζοντας από τους Μπόνι και Κλάιντ και φτάνοντας στον Αλ Καπόνε. Γιʼ αυτό οι μεγαλοσχήμονες κυβερνο-κλέφτες μη φανταστείτε ότι τρόμαξαν με τα πρώτα περιοριστικά μέτρα που πήρε δοκιμαστικά το Κογκρέσο σφραγίζοντας με «μπλακ-άουτ» τις παράνομες ιστοσελίδες. Έγινε ακριβώς το αντίθετο: Ξεσηκώθηκαν όλοι οι αρχικλεφταράδες, παρασύροντας και τους μικρομεσαίους και ζήτησαν το δίκιο τους! Ποιο «δίκιο»; Έλα ντε…

Πρώτος ξεσηκώθηκε ο Τζίμι Γουέιλς της WIKIPEDIA, της ισχυρότερης κυβερνομαφίας, κραυγάζοντας ότι είναι το χειρότερο νομοσχέδιο που έγινε ποτέ, διότι θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία της σκέψης τόσο στην Αμερική όσο και διεθνώς, χαρακτηρίζοντας την επέμβαση του Κογκρέσου σαν «τρομακτική ενέργεια λογοκρισίας»!

Θέλετε τώρα και το αποτέλεσμα σʼ αυτό το ψηφιακό αντάρτικο που ξεσηκώθηκε στις 18 Ιανουαρίου; Το Κογκρέσο έκανε πίσω για να… το ξαναμελετήσει, περίπου σαν να τους είπε «εντάξει, ρε παιδιά, μια κουβέντα είπαμε, να πιούμε τα καφεδάκια μας και να το ξανασυζητήσουμε». Διότι έρχονται και εκλογές και για να μη γίνουν και χειρότερα, προτίμησε και ένα κοτζάμ Κογκρέσο την εξυπηρετική λύση του «στρίβειν διά του αρραβώνος» και γράφοντας τα «παλικάρια του κυβερνοχώρου» μια «Μαύρη Τέταρτη» την πρώτη ανέλπιστη νίκη τους. Και όσο για τον κ. Τζίμι Γουέιλς, που χρησιμοποιώντας τα πολυμεταχειρισμένα σλόγκαν περί «ελευθερίας της σκέψης και άλλων σχετικών, κατάφερε να γίνει ένας «Ηλεκτρονικός Ρομπέν των Διαδικτυακών Δασών» και να αποφύγει τον κίνδυνο να γίνει ένας σύγχρονος «Σπάρτακος» κρεμασμένος στον σταυρό των πατρικίων του Κογκρέσου επιβεβαιώνοντας την παλιά μας παροιμία «φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης»…

ΤΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΑ
ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Είναι περίεργος, αν όχι και εξοργιστικός, ο τρόπος που αναγνωρίζεται η προσφορά ενός ανθρώπου που έφυγε, αφήνοντας πίσω του ένα έργο που τιμά τον πολιτισμό του τόπου του, όχι μόνο για να τον θυμόμαστε, αλλά και για να αποτελεί και σημείο αναφοράς για παραδειγματισμό και όραμα σε όσους ακολουθούν τον δρόμο του.

Και πάλι για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ο λόγος, που δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει η ταραχή και η συγκίνηση που προκάλεσε ο απροσδόκητος χαμός του και μάλιστα της μάχης του στο καλλιτεχνικό του χαράκωμα.

Γέμισε το προαύλιο του Α΄ Νεκροταφείου από ένα πλήθος άγνωστου κόσμου που ήρθε να τιμήσει τον ένα από τους δέκα μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου, σύμφωνα με επίσημες ξένες εκτιμήσεις. Είναι ζήτημα αν μετρούσες στα δάχτυλα του ενός χεριού συναδέλφους του και κορυφαίες «περσόνες» του κινηματογραφικού και του γενικότερα καλλιτεχνικού κόσμου. Όσο για τους πολιτικούς, μη γίνει λόγος… Κι αυτοί στα δάχτυλα του ενός χεριού!

Σχεδόν καθολική και η απουσία του ΚΚΕ στον αποχαιρετισμό στον Αγγελόπουλο, που γύρισε μια από τις ωραιότερες αριστερές ταινίες που έγιναν ποτέ, τον «Θίασο». Ενώ το υποτιθέμενο υπουργείο Πολιτισμού πλήρωσε την κηδεία του με δημόσια δαπάνη, ενώ από την πρώτη στιγμή θα έπρεπε να θεσπίσει παροχές με το όνομά του, βραβεία, υποτροφίες, εκδηλώσεις, κάτι ελάχιστο έστω που σκέφτηκε να το κάνει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θεσπίζοντας ένα βραβείο Αγγελόπουλου. Και όσο για την τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική, με δύο ταινίες του που έπαιξε η ΕΡΤ ξοφλήθηκε η υποχρέωση.

Μήπως θυμάται κανένας κάποιες διάσημες κηδείες που ξεκινούσαν από τη Μητρόπολη και όλο το πλήθος ακολουθούσε πεζοπορώντας ως την οδό Αναπαύσεως, όπως και την επιμνημόσυνη ακολουθία της Αλίκης Βουγιουκλάκη που έγινε στη Μητρόπολη με… θέσεις και στασίδια αριθμημένα! Όπως και αν θυμάμαι καλά, την ήμερα της κηδείας του Φεντερίκο Φελίνι, σε ένδειξη πένθους, όλα τα κινηματογραφικά στούντιο της Ιταλίας έμειναν κλειστά.

Μέσα στους «δέκα», μαζί με τον «κύριο Οκτώμισι» ήταν και ο «κύριος των Κυνηγών»! Μόνο που εδώ τα περισσότερα στούντιο ήταν κλειστά λόγω αναδουλειάς!

****

ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ… ΜΗ ΜΙΛΑΣ… ΜΗ ΓΕΛΑΣ, ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΕΛΛΑΣ

••• ΗΤΑΝ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ η συνάντηση, ύστερα από 40 χρόνια, του Γιάννη Βόγλη με το κορίτσι του ήλιου, τη 17χρονη τότε, Αμερικανιδούλα Αν Λόμπεργκ, πρωταγωνίστρια της ταινίας του Βασίλη Γεωργιάδη «Κορίτσι στον ήλιο» και με σεβασμό τώρα το βελούδινο άγγιγμα του χρόνου πάνω στο πανέμορφο πρόσωπό της. Έτσι όπως τους είδαμε στην εκπομπή «Πάμε πακέτο» της Βίκυς Χατζηβασιλείου, που οι προσεγμένες και διακριτικές επιλογές της εκπέμπουν μια δική τους αύρα, όσο και μια ξεχωριστή συγκίνηση που δεν μας έχει συνηθίσει η συνήθως χύμα τηλεόραση.

Τι μας θυμίσατε, κ. Χατζηβασιλείου μας! Τον Καμπανέλλη με το τρυφερό του σενάριο με τα «μύγδαλα… μύγδαλα», τον Ξαρχάκο με τα έξοχα τραγούδια του, τον Κονιτσιώτη, τον παραγωγό από «άλλο πλανήτη» και τον φίλο μου τον Γιάννη Βόγλη, «βραχώδη» στην όψη του, που εκείνη την εποχή τον είχα πρωταγωνιστή σε τρία έργα μου, στους «Γενναίους του Βορρά» λεβέντη Μακεδονομάχο χωρίς φανφαρονισμούς και μεγαλοστομίες, στον «Μπλοφατζή» μαζί με τον Κωνσταντάρα, αεροπόρο που ο πόλεμος ήταν γιʼ αυτόν ένα τραγούδι και στο θεατρικό «12 μήνες καλοκαίρι» στον ρόλο του πρόσφυγα νυχτοφύλακα σʼ εκείνο το τεράστιο κάμπινγκ που στον πρόλογο του έργου έλεγε τα μεσάνυχτα στην πεθαμένη γυναίκα του για τους πολέμους που ένας-ένας ανάβανε πάλι στον κόσμο και πίσω του τον άκουγε ένας θίασος-μαμούθ!

Από εκείνες τις όμορφες εποχές, Γιάννη μου, κάναμε παρακαταθήκη κουράγιο για να το ξοδεύουμε κόμπο-κόμπο σήμερα…

••• ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ που τελικά ο Γιώργος ούτε ήταν «πονηρός», αλλά ούτε και «μάλαμα» για να μην έχει «αντάλλαγμα», σύμφωνα με την τραγουδιστική εκτίμηση, για τον Παπανδρέου ο λόγος, που μετράει μέρες για να εγκαταλείψει τα αρχηγικά του μεγαλεία και σιγά τα μεγαλεία, μια Κόστα Ρίκα ήταν όλη κι όλη κι αυτήν από τη μύτη του τη βγάλαμε. Δεν θα αφήσει σύντροφο για σύντροφο που να μην του τα πει χύμα και μάλιστα μέσα στη Βουλή.

Όπως με τον Χρυσοχοΐδη και να δείτε και με τους άλλους τι έχει να γίνει. Και πρώτα μʼ εκείνον τον φωνακλά τον Λοβέρδο, που δεν λέει να βάλει μέσα γλώσσα, χωρίς αυτό να εμποδίζει τον φωτογραφικό μας σχεδιαστή να μας παρουσιάζει το κεφάλι ενός κοτζάμ Γιωργάκη στα χέρια του Χρυσοχοΐδη έτοιμος να το πετάξει στο καλάθι των αχρήστων… συγγνώμη, του μπάσκετ ήθελα να πω…

••• ΔEN ΑΝΗΚΩ στους λίγους, τους ελάχιστους ασφαλώς, που δήλωσαν συμπαράσταση στον Λάκη Γαβαλά, που τον έστειλαν φυλακή για φοροδιαφυγή για χρέη πολύ μικρότερα άλλων φοροφαγάδων που τους πιάσανε και τους αφήσανε ελεύθερος. Και τα κάνει κάτι τέτοια λαθάκια η Δικαιοσύνη που της έχουμε εμπιστοσύνη, αφήνει ελεύθερους τους μεγαλοκλέφτες που κρύβουν τα εκατομμύρια και πιάνουν τα τσιμπογιαννάκια που χρωστάνε μισή δεκάρα, αλλά τι να σου κάνει κι αυτή;

Νέα είναι, θα μεγαλώσει, θα μάθει. Αν και νομίζω ότι η απόφαση να τον μαντρώσουν τον Λάκη μας με το σιδερωμένο πρόσωπο, θα πρέπει να είχε αφορμή την ξεφωνημένη του εμφάνιση, μισο-πιγκουίνος και μισο-χορεύτρια του καν-καν, όπως το συνηθίζει στις παρουσίες του στην κοσμική και την υποκοσμική Αθήνα (και μικρή η διαφορά τους) όπως και στην τηλεόραση που τον βλέπουμε μαζί με τρεις άλλους τζέρτζελους να μας μαθαίνουν να κυκλοφορούμε με ό,τι πιο κακόγουστο μπορεί κανένας να φανταστεί. Και πότε; Την ώρα που στο διπλανό κανάλι, βλέπουμε στις ειδήσεις μια ουρά πεινασμένους να περιμένουν με τον κεσέ στο χέρι να οικονομήσουν μια μερίδα από το συσσίτιο του Δήμου.

Ε, όχι, κύριε Λάκη, με τέτοιο μαγαζί, φάρμα με 132 στρέμματα στην Παιανία, για να έχεις μέσα τις επιχειρήσεις σου και να βάζεις φέσι και στην εφορία…