Οι «δελφίνοι» ως στοιχεία της αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ

Ο επιμένων πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατάφερε ορισμένα εντυπωσιακά πράγματα: Δεν παρήγαγε στην πενταετία της ηγεσίας του, πριν από τις εκλογές του 2009, απολύτως καμιά πολιτική, δεν εκπόνησε κανένα σχέδιο αντιμετώπισης πολιτικών-κοινωνικών προβλημάτων και εμφανίστηκε μετά την εκλογική νίκη του οπλισμένος μόνο με τη, διάσημη πλέον, μπαρούφα του «λεφτά υπάρχουν», πολιτικά γυμνός, κινούμενος κατά τρόπο ασυνάρτητο στην ελληνική και στη διεθνή σκηνή. Από τα πρώτα επιτεύγματά του ήταν η ακινητοποίηση των ήδη προβληματικών κρατικών υπηρεσιών με παιδαριώδεις διοικητικές «μοντερνιές» και η προώθηση μιας δυσφημιστικής εκστρατείας σε βάρος της χώρας, προκειμένου να πείσει τη διεθνή οικονομική-τραπεζική κοινότητα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα απελπιστικά καταχρωμένη, απολύτως διεφθαρμένη και ανίκανη να σταθεί στα πόδια της. Στο διάστημα αυτό -πού έφτιαχνε στο εξωτερικό συνθήκες ελληνικής «χρεοκοπίας»- ο πρωθυπουργός της χώρας προετοιμαζόταν επιμελώς, όπως η συνέχεια απέδειξε, για να οδηγήσει την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ και του συστήματος των δανειστών, που καταγράφτηκε στο Μνημόνιο. Από εκεί και πέρα, ο Γ. Παπανδρέου κυβέρνησε -όταν δεν ταξίδευε- με έναν στενό κύκλο συνεργατών, ερασιτεχνών της πολιτικής και της οικονομίας, με μια παρέα στην οποία πρωταγωνιστούσε ο αναιδώς συμπεριφερόμενος αδελφός του Νίκος. Αποτέλεσμα: Όχι μόνο προκάλεσε την αγανάκτηση όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων, αλλά τα έκανε τόσο πολύ «θάλασσα» ως τεχνικός εκτελεστής του Μνημονίου, ώστε προκάλεσε και την οργή της «τρόικας»! Επόμενο αποτέλεσμα: Η εγκατάσταση στην Ελλάδα ξένων επιτηρητών για τον έλεγχο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, για τον έλεγχο της εφαρμογής των επιβαλλόμενων «μέτρων», για την έγκριση των Δημόσιων Προϋπολογισμών της χώρας.

Το κυβερνών κόμμα αιφνιδιάστηκε, ζαλίστηκε, τα «αστέρια» του, οι αγαπημένοι των ΜΜΕ, τα έχασαν, καθώς το Μνημόνιο που είχαν υποστηρίξει και ενθέρμως εγκρίνει στη Βουλή απεδείχθη εξόχως προβληματικό και αποκλειστικός παραγωγός ύφεσης και ανεργίας. Επιπλέον ο Γ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του δεν ήταν σε θέση σε διάστημα δύο ετών να βάλουν σε μια κόλα χαρτί μισό σχέδιο, μισή πρόταση, μισή σκέψη για ανάπτυξη. Βρασμός στην κοινωνία, στην «εντατική» η πραγματική οικονομία. Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ έγινε εκρηκτική και σύντομα στους κόλπους του σήμανε «διάλυση». Ο αρχηγός, σε κατάσταση «γκρογκί», εγκατέλειψε τρεκλίζοντας τον αγώνα, πράγμα που δεν τον εμπόδισε όμως… να χαιρετίσει ως νικητής ένα άναυδο κοινό!

(Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πάντως στον εκκεντρικό κ. Παπανδρέου την ευστοχία της πολιτικής πρόβλεψής του «θα μας πάρουνε με τις πέτρες»)

Μοιραίως, ύστερα από όλα αυτά, με το ΠΑΣΟΚ πολιτικοϊδεολογικά σε τραγική κατάσταση, με την «παραδοσιακή» λαϊκή βάση του να το καταριέται και να το περιγελά, εμφανίστηκαν στο πάλκο οι λεγόμενοι «δελφίνοι». Κάποιος πρέπει, πράγματι, να διαδεχθεί τον ατυχήσαντα αρχηγό που έφερε την καταστροφή στο «τρελαμένο» κόμμα. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η ώρα των «διαδικασιών» και το ξεκίνημα των σχετικού σόου. Οι διαγωνιζόμενοι, όλοι τους συνυπεύθυνοι, αλλά και ταπεινά μετανοούντες σήμερα για το «μνημονιακό» κακό, επιδίδονται σε διαπραγματεύσεις και σε συμμαχίες. Τα όσα λένε και τα όσα κάνουν δεν ενδιαφέρουν φυσικά κανέναν στη βαρέως πάσχουσα ελληνική κοινωνία, που μόνο με πασοκικές ίντριγκες «κορυφής» δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί. Επιπλέον, οι διαγωνιζόμενοι και διαγκωνιζόμενοι «δελφίνοι» δεν διαθέτουν κανένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος (μόνο καταλόγους από γκάφες και ασυναρτησίες έχουν στις αποσκευές τους) ούτε διαθέτουν κάτι που να γοητεύει και τους πιο ανέμελους και καλόπιστους πολίτες, που αρέσκονται στην παρακολούθηση ψυχαγωγικών προγραμμάτων και κωμικών σίριαλ. Η αλήθεια είναι ότι εάν τινές των «δελφίνων» δεν είχαν εξασφαλισμένη την προβολή τους από κάποια κανάλια της εμπορικής τηλεόρασης, θα βρίσκονταν σήμερα στον πάτο της πολιτικής «επικαιρότητας». Αλλά, όσο να ‘ναι, σήμερα η μετάδοση των κωμικών μονολόγων του κ. Χρυσοχοΐδη, η εικόνα με τα θερμά φιλιά των κ. Βενιζέλου και Λοβέρδου (εννοείται ότι οι έξοχοι αυτοί άνδρες φιλιούνται μόνο για το καλό της πατρίδας και της παράταξης) και γενικότερα τα σκαμπρόζικα, τα ηρωικά και τα «διαδικαστικά» του ενός και του άλλου «δελφίνου» κρατούν αυτούς τους δυστυχείς πολιτικούς με το ζόρι στην (πρωτίστως τηλεοπτική) «επικαιρότητα». «Με τον Βαγγέλη αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μαζί» δήλωσε προ ημερών ο πολύ νευρικός τελευταίως κ. Λοβέρδος. Αλλά (καλώς) απέφυγε να διευκρινίσει προς τα πού θα προχωρήσουν και για να κάνουν τι. Το ίδιο ασαφείς και με κενό πολιτικό λόγο εμφανίζονται στο στίβο οι άλλοι «δελφίνοι». Διψασμένοι για δημοσιότητα, άοπλοι πολιτικά, χωρίς σχέδια σε χαρτί ή κατά νουν, γενικολογούν περί «προοδευτικής πλειοψηφίας», «Κεντροαριστεράς», «σοσιαλδημοκρατίας», όταν δεν ασχολούνται με τα «παρασκήνιά» τους, πανικόβλητοι μπροστά στο (σκοτεινό σήμερα) προσωπικό πολιτικό μέλλον τους. Ανήσυχοι για τη συνέχεια εντός ΠΑΣΟΚ, ορισμένοι από αυτούς αλληθωρίζουν «μεταρρυθμιστικώς» (ο χώρος αυτός τώρα ετοιμάζεται για να παραδοθεί το συντομότερο στο κοινό). Κάποιοι βουλευτές, μοιράζονται τον πανικό των «κορυφαίων» του κόμματος, προσπαθούν να βρουν μια καλή θέση στις γραμμές των ασύντακτων στρατευμάτων, που θα δώσουν κακήν κακώς τη μάχη για τη διαδοχή και αποτάσσονται τον Σατανά του Μνημονίου – αξιοθρήνητες περιπτώσεις. Οι «παπανδρεϊκοί» συγκεντρώνουν οπλισμό, με την ελπίδα ότι τελικώς θα επικρατήσουν οι «παραδόσεις» στο κόμμα και θα νικήσουν τα «καλόπαιδα» του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ. Ποτέ το ΠΑΣΟΚ δεν είχε περιέλθει σε μια τέτοια τραγελαφική κατάσταση. Άπαντες στο συρρικνωμένο, κάποτε κραταιό, Κίνημα γνωρίζουν ότι αγωνίζονται για να κερδίσουν ένα «ραντεβού στα τυφλά», αφού κάπου σε κάποιο σημείο του πολιτικού ορίζοντα τους περιμένει η εκδίκηση των πραγμάτων που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Πληρώνει τώρα το ΠΑΣΟΚ τα παλιά «κουβανταλίκια», πληρώνει τα κουσούρια και τις παραισθήσεις του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού», πληρώνει τις οσμές των διαπλεκομένων, τα σκάνδαλα, τις ασυναρτησίες και τα οικονομικά εγκλήματα της απίστευτης διακυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, πληρώνει το ότι δεν αξιοποίησε τους ικανούς, ότι ανέδειξε τα τελευταία χρόνια ως «κορυφαία» στελέχη πρόσωπα πολιτικά ανίκανα και πάντως ακατάλληλα για σοβαρή κυβερνητική δουλειά και μάλιστα σε πολύ δύσκολους καιρούς, πρόσωπα που δεν σταδιοδρομούσαν παρά μόνο ως «διασημότητες» και ως διασκεδαστές στα Μέσα Ενημέρωσης, προσφέροντας δωρεάν ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό χρόνο στους παραγωγούς τής «επικαιρότητας», πληρώνει το γεγονός ότι η ηγεσία του εργάσθηκε επί δεκαετίες για τον εμπλουτισμό των κοινοβουλευτικών ομάδων του με έναν σημαντικό αριθμό μετριοτήτων ή και προσώπων παντελώς άσχετων με τα δημόσια πράγματα. Η εκλογή ενός εκ των «δελφίνων» ως νέου αρχηγού, λοιπόν, δεν θα είναι το 2012 παρά ένα άνευ πολιτικής ουσίας επεισόδιο στον δρόμο της αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ.