ΕΙΜΕΘΑ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!

Είναι δηλαδή από εθνική άποψη σαφώς υπαρξιακό. Έτσι τα καταφέραμε. Και ως η σημερινή γενεά νεο-ελλήνων, θα είμαστε υπόλογοι στο εδώλιο έναντι των επιγόνων, στους οποίους και θα κληροδοτήσουμε πατρίδα βαναύσως υποθηκευμένη κι ενδεχομένως -εάν δεν τα καταφέρουμε -υπό εκποίησιν! Η πάσα και πικρή αλήθεια, που δεν επιδέχεται ψιμυθιώσεις ούτε και παρέχει ελαφρυντικά.

Να συνέλθουμε! Κι ευτόλμως αυτοσκοπούμενοι, να προχωρήσουμε σε στρατηγικές επιλογές. Αφενός αποτρέποντας την εκποιητική κατολίσθηση και αφετέρου ορθοτομώντας επιτέλους παλινορθωτικές αποφάσεις, που να οδηγούν σε ανάταξη την πατρίδα, έστω και μέσα από επώδυνες τομές και τραυματικές αποφάσεις, οι οποίες όμως να παρέχουν κατά τεκμήριον πιστοποίηση επαρκούς εθνικής προοπτικής. Προοπτικής ότι δεν θα βρεθούν οι επόμενες από εμάς γενεές σε λιγότερη και ακρωτηριασμένη Ελλάδα.

Δεν δραματοποιούμε τα δεδομένα ούτε και καταφεύγουμε σε εθνικιστικές διαλεκτικές. Κάθε άλλο. Τέμνουμε όσα ήδη βιώνουν οι Έλληνες και κυρίως όσα όλοι φοβόμαστε. Γιατί μόνο μυωπίζοντες δεν βλέπουν πού αγόμεθα και πού θα καταλήξουμε αν δεν αναστρέψουμε την καταθλιπτική κατολίσθηση, η οποία ήδη εκδηλώνεται αφενός με αδυσώπητο διασυρμό της κατακρεουργημένης εθνικής μας αξιοπρέπειας και αφετέρου ως εγγενής αβεβαιότητα όσον αφορά και το σήμερα και το αύριο του τόπου, του οποίου η επιβίωση, όταν δεν εξαρτάται από τον οίκτο κάποιων δανειστών, επαφίεται στη μη διστακτικότητα κάποιων εταίρων, που ενδύονται προσωπεία κηδεμόνων και απαιτούν το κατάλοιπο της ελληνικής αξιοπρέπειας! Η άλλη αλήθεια.

Έτσι λοιπόν, εδώ που φτάσαμε, και με σαφέστατη τη δική μας ένοχη ακολασία (που η εθνικώς ατάσθαλη επιπολαιότητα εξέθρεψε όλα αυτά τα χρόνια), δεν έχουμε άλλη επιλογή, εκτός από την αυτοσκόπηση-μονόδρομο και ανάληψη των ευθυνών μας. Όχι θεωρητικώς, αλλά με συνείδηση των οδυνηρών επιχείρων που απαιτούνται και που θα καταβληθούν ως λύτρα εξαγοράς της ανευθυνότητος και της εκτροπής μας. Κάτι που σημαίνει:

Αποφασιστική αναδόμηση των αποδομημένων μας δυνατοτήτων και επανοπλισμό των εθνικών μας αντιστάσεων.

Να στραφούμε προς όσα μας επικυρώνουν ως έθνος. Να πιαστούμε από εκείνα που υποθεμελιώνουν την ιστορική μας υπόσταση. Να σταθούμε ενώπιοι ενωπίοις και ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ως σύνολο έθνος και ως ελληνική κοινωνία και ως Πολιτεία και ως πολίτες, ο καθένας εκεί που είναι και με ό,τι του αναλογεί. Δεν υπάρχει άλλη οδός. Και αφήνοντας κατά μέρος συναισθηματισμούς (αλλά την ίδια ώρα συνειδητοποιώντας τις ιστορικές μας δυνατότητες και όσα μας επιφορτίζουν τα γεγονότα) να δώσουμε τη μάχη της ολικής μας επαναφοράς, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει αποτροπή του εθνικού αυτοχειριασμού, από τη μια. Και επανεκκίνηση του παρόντος σήμερα και των προοπτικών μας γι’ αύριο, όντας κυριολεκτικά καταδικασμένοι να επιτύχουμε. Γιατί δεν μπορούμε διαφορετικά, δεν γίνεται αλλιώς. Καθώς μιλάμε όχι για μας, αλλά για τα παιδιά και τα εγγόνια και τα παιδιά των εγγονιών μας. Κι αυτό να ερμηνευθεί σωστά, με ρεαλιστικούς όρους, αλλά και με οραματικές δυναμικές, που αν δεν τις διαθέτουμε και δεν τις βρούμε, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας αλλά και του νου μας.

Και καταλήγοντας, να πούμε και το άλλο και έσχατο: Δεν χρωστάμε μόνο και κυρίως τόσα στους φυσικούς δανειστές μας. Χρωστάμε πρώτιστα και τα πάντα σ’ αυτούς που μας κληροδότησαν αυτή την πατρίδα. Όχι για να τη χαραμίσουμε, αλλ’ «ουκ ελάττω» για να την παραδώσουμε στους σκυταλοδρόμους που έρχονται.

Αυτό είναι το χρέος μας. Και αν δεν το σηκώνουν οι ώμοι μας, τότε θ’ αποβούμε ιστορικώς αχρείοι.

Και εθνικώς ξεφτίλες…