Εθνικό έγκλημα δίχως άλλοθι
Η Δημοκρατία καταλύεται από τη χούντα των συστημικών – μνημονιακών συμφερόντων, με την επίσημη συναίνεση των αρχηγών των κομμάτων της διακυβέρνησης και των «συμπαραστατών» τους… Αυτή η νέα χούντα, που έχει τη μορφή της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, δεν διεκδικεί μια «επταετή» παρουσία, αλλά, μέσα από τα συμβόλαια δεκαετιών που υπεγράφησαν με τους δανειστές μας, σχεδιάζει να μετατραπεί σε μόνιμη εξουσία… Όπως αρμόζει, άλλωστε, στις περιπτώσεις των νεοαποικιακών καθεστώτων του 21ου αιώνα…
Οι εθελόδουλοι ηγέτες των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση ενός δοτού πρωθυπουργού –ο οποίος διαδραματίζει τον ρόλο του ταχυδρόμου / διαβιβαστή των ξένων εντολών– με τις υπογραφές τους άλλαξαν βίαια την ιστορική πορεία της χώρας και ταυτόχρονα υπέγραψαν τον οριστικό θάνατο του πολιτικού συστήματος. Στην ουσία, μας δήλωσαν ότι δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Τα μόνα συμφέροντα που μπορούν να υπηρετήσουν και να διαχειρισθούν είναι εκείνα των δανειστών μας.
Ο βασικός στόχος των δανειστών μας υλοποιήθηκε χωρίς αντιστάσεις: Η Ελλάδα υποβαθμίζεται βιαίως στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και μετατρέπεται –παραγωγικά, εργασιακά και κοινωνικά– σε μια χώρα του πρώην ανατολικού συνασπισμού που τυπικά ανήκει ακόμα στην Ευρωζώνη. Η μακροχρόνια ύφεση, η φτωχοποίηση της κοινωνίας, η καταλήστευση της εθνικής περιουσίας με βάση το βρετανικό δίκαιο συνιστούν τις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για την επίτευξη του στόχου των δανειστών μας. Ταυτόχρονα, όμως, χρησιμοποιούνται ως φόβητρο των λαών του ευρωπαϊκού νότου, αν αυτοί τολμήσουν να αντισταθούν.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί ευτελίζονται, ενώ το πολιτικό σύστημα καταρρέει. Το ΠΑΣΟΚ αυτοδιαλύεται, έχοντας απολέσει και ευτελίσει την πολιτικοϊδεολογική του «ταυτότητα», έχοντας διαδραματίσει, με απόλυτη ευθύνη του Γ. Παπανδρέου, τον ρόλο του Εφιάλτη στην εθνική ταπείνωση και την καταστροφή που συντελείται. Από εδώ και πέρα θα αρκεστεί σε έναν δευτερεύοντα ρόλο στο επίπεδο των κυβερνήσεων συνεργασίας, έχοντας αποκόψει εντελώς τις ρίζες του ακόμα και από το πρόσφατο παρελθόν του. Στην πτώση του το ΠΑΣΟΚ παρέσυρε και τον έτερο πόλο του δικομματισμού, τη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης –και προσωπικά ο Αντ. Σαμαράς– ενσωματώθηκε στη μνημονιακή στρατηγική, ανήκει πλέον στην «τεφροδόχο» των κομμάτων της κυβέρνησης του Λ. Παπαδήμου.
Η μόνη διέξοδος –αν και αυτή ατελέσφορος– για τον Αντ. Σαμαρά είναι η έξοδος από την κυβέρνηση (μετά την ολοκλήρωση του PSI) και η προκήρυξη εκλογών. Η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ θα επιτρέψει στον Αντ. Σαμαρά να έρθει πρώτο κόμμα η ΝΔ. Όμως η «πρωτοκαθεδρία» της δεν θα διασφαλίσει την αυτοδυναμία, αλλά θα οδηγήσει σε κυβερνήσεις συνεργασίας, μνημονιακής πάντα συνθέσεως. Ακόμη και στην περίπτωση αυτή η ΝΔ δεν θα διαθέτει την πολιτική ισχύ, την πολιτική ηγεμονία, ώστε να μπορεί να καθορίσει κάποιους διαπραγματεύσιμους στόχους. Η όποια επόμενη κυβέρνηση θα είναι υποχείρια των μνημονιακών συμφερόντων, εγχώριων και ξένων. Εάν μάλιστα η επικράτηση της ΝΔ είναι οριακή, είναι πιθανό να επιβληθεί πρωθυπουργός από τα συστημικά συμφέροντα και ο Αντ. Σαμαράς να αρκεστεί στον ρόλο του υποτελούς συνδιαχειριστή…
Ένας είναι ο ιστορικός παράγων που μπορεί να οριοθετήσει εκ νέου τις εξελίξεις: Είναι μια κοινωνία, ένας ολόκληρος λαός που οδηγείται στην εξαθλίωση και στην απαξίωση. Κάποιοι έχουν υποτιμήσει τόσο την ιστορική δυναμική όσο και τις αντιδράσεις αυτού του λαού, που υποφέρει, αλλά δεν υποτάσσεται.
Υπάρχει σήμερα τόση συμπυκνωμένη οργή, που εάν δεν εκφραστεί πολιτικά μπορεί να προκαλέσει μη χειραγωγήσιμες καταστάσεις, τις οποίες οι υπηρέτες-εθελόδουλοι του Μνημονίου θα πρέπει να απεύχονται…
Ασφαλώς το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι απαξιωμένο και «μπλοκαρισμένο». Ούτε η ίδια η Αριστερά, με τον κατακερματισμό και την αδυναμία της να συγκροτήσει εναλλακτική λύση, συνιστά μια διέξοδο.
Υπάρχει όμως η κοινωνική δυναμική, η πίστη μιας κοινωνίας ότι ο μόνος δρόμος είναι η αντιμνημονιακή στάση, η αντιπαράθεση με τα συστημικά συμφέροντα και τους κομματικούς τους «υπηρέτες», φανερούς και κρυφούς. Η μαζική, γνήσια αντιμνημονιακή ψήφος, που θα οδηγήσει σε ένα Κοινοβούλιο στο οποίο θα αντιπροσωπεύεται μαζικά η αντιμνημονιακή κοινωνική βούληση, μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτο, ελπιδοφόρο βήμα… Άλλωστε, η ιστορία έχει πολλά «γυρίσματα» που δεν μπορούν να «προγραμματιστούν» από τα συστημικά συμφέροντα.